Η βάρκα ( αληθινή ιστορία )

 Στο Σαν Ντιέγκο όπου ζω με την οικογένειά μου, συχνά κάνουμε κάμπινγκ σε ένα ινδιάνικο καταυλισμό. Το πιο δημοφιλές σπορ εκεί είναι να μπαίνεις μέσα στον άγριο ποταμό πάνω σε μια ατομική φουσκωτή βάρκα-σωσίβιο για να δεις πόσο μπορείς να επιβιώσεις. Μερικές φορές μπορεί να γίνεται λίγο τρομακτικό, αλλά γενικά είναι διασκεδαστικό και χαλαρωτικό.

Μια μέρα, ο Όστιν, ο ριψοκίνδυνος γιός μου, αποφάσισε να κατέβει με την βαρκούλα του έναν καταρράκτη ύψους  4 μέτρων.

Κρατώντας την αναπνοή μου τον παρακολουθούσα από μακριά,  έτοιμος να μαζέψω τα κομμάτια του. Στην πρώτη του κατάβαση χτυπήθηκε λίγο αλλά αμέσως μόλις τελείωσε γύρισε πίσω και άρχισε να σκαρφαλώνει για να ξανακατέβει τον καταρράκτη.

Ρίχνοντάς μου μια βιαστική ματιά, καθώς τον παρακολουθούσα με το στόμα ανοιχτό, με ρώτησε αν θέλω να  πάω κι εγώ μαζί του. Γύρο μου στεκόντουσαν κάμποσες νεαρές γυναίκες κι ο γιός μου ήξερε ότι η εικόνα μου ως αρσενικού ήταν αρκετά σημαντική για μένα ώστε να υποκύψω στην πρόκλησή του. Έτσι σκαρφάλωσα κι εγώ με την βαρκούλα μου στο μονοπάτι προσπαθώντας να δείξω ότι ήξερα τι έκανα.

Προχώρησα κάτω στον καταρράκτη και χτυπήθηκα πολύ περισσότερο απ’ ότι εκείνος. Αυτό είχε να κάνει με ένα νόμο της φυσικής που σχετίζεται με το βάρος των σωμάτων εν κινήσει, του οποίου δεν είχα πλήρη αντίληψη την δεδομένη στιγμή.

Λοιπόν, φανταστείτε την εικόνα: βρίσκομαι στη βάση του καταρράκτη προσπαθώντας να εντοπίσω το μαγιό μου, όταν κοιτάζω ψηλά και βλέπω τον Όστιν να πέφτει στον καταρράκτη χωρίς βάρκα!

Προτού προλάβω να το προειδοποιήσω με τη σοφία μου, εκείνος στέκεται άθικτος μπροστά μου φωνάζοντας: « Τέεελειοοοο! Δοκίμασέ το μπαμπά, είναι πολύ εύκολο!».

Θα πρέπει να με θεωρεί βλάκα. ( Εντάξει, έχει δίκιο). Λίγα λεπτά αργότερα, έχοντας δέσει τα κορδόνια του μαγιό μου, να’ μαι πάλι να κατεβαίνω τον καταρράκτη, χωρίς βάρκα αυτή τη φορά.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, πραγματικά κατέβηκα τον καταρράκτη χωρίς καμιά προσπάθεια. Φαίνεται ότι τα βράχια πίσω από τον καταρράκτη ήταν σκεπασμένα με παχιά, γλιστερή άλγη που είχε σαν αποτέλεσμα να εξομαλύνει την πτώση. Αυτό δεν μπορούσε κανείς να το δει παρά μόνο αν έκανε την κατάβαση ακολουθώντας το κανάλι που είχε δη-μιουργήσει το νερό περνώντας από τους βράχους.

Το μάθημα που έμαθα ήταν το εξής: το να γαζωνόμαστε στην  «βάρκα» των πεποιθήσεών μας συχνά μας εμποδίζει να βρούμε τη ροή και το μονοπάτι της ελάχιστης αντίστασης.

Πέρασα την υπόλοιπη μέρα με το γιό μου κατεβαίνοντας τον καταρράκτη, ενώ οι άλλοι μας κοίταζαν έντρομοι προσπαθώντας απεγνωσμένα να κρατηθούν από τις δικές τους βάρκες. Ταρακουνιόντουσαν και πετάγονταν εδώ κι εκεί, χτυπημένοι και μωλωπισμένοι καθώς προσπαθούσαν να «κατακτήσουν» τους καταρράκτες γαντζωμένοι στις βάρκες τους, οι οποίες όπως νόμιζαν, αποτελούσαν την ασφάλειά τους.  Κουβαλούσαν μαζί τους τις ιδέες τους για τους κανόνες του Παιχνιδιού.

Ο γιός μου αποφάσισε να αλλάξει τις δικές του και να ακολουθήσει την φυσική ροή.

Ευχαριστώ για το μάθημα, Όστιν.

Steve Rother

« Η αφθονία καθορίζεται από αυτά που απολαμβάνουμε κι όχι από αυτά που έχουμε».


Κάθε φορά που προσπαθώ να «εξοικονομίσω» χρήματα, τα χάνω…


Κάθε φορά που προσπαθώ να κάνω εκπτώσεις στις επιθυμίες μου

 και να τις αντικαταστήσω με άλλες λιγότερο θελκτικές,

χάνω και όχι μόνο είμαι δυσαρεστημένη,

 αλλά αισθάνομαι ότι έχω προδώσει,

κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό μου.

Τόσο λίγο λοιπόν αξίζω;


Κι αντίθετα κάθε φορά που αποφασίζω ενδώσω στις προτροπές της εσωτερικής μου φωνής,

βρίσκομαι να αισθάνομαι απόλυτα ικανοποιημένη, όσο παράλογες κι εξωφρενικές κι αν είναι αυτές.


Εγκαταλείποντας τη « Βάρκα» της ασφάλειας

( οικονομικής, επαγγελματικής,αισθηματικής κλπ. )

 τότε και μόνο τότε μπορούμε να βρούμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε.

 Αυτό που τελικά μας αξίζει.

Και να ζήσουμε τα Όνειρα και το Πάθος μας.


Αλλά
Όχι στις εκπτώσεις.
Όχι στους συμβιβασμούς.


Ναι
Σ’ αυτό ακριβώς που θέλουμε!
Κι ούτε ένα χιλιοστό λιγότερο!!