Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Ας αφήσουμε ανοιχτή την πόρτα μας στην Αγάπη




 Ας δώσουμε μια ευκαιρία στην Αγάπη.

Την αγάπη που φωτίζει, γλυκαίνει, διεισδύει, επουλώνει, διευρύνει, κατανοεί, συγχωρεί, μετουσιώνει….

Είναι το υλικό από το οποίο είμαστε πλασμένοι  κι όμως δε φαίνεται να το συνειδητοποιούμε.

Αρκεί να βάλουμε μπρος τη μηχανή της Αγάπης  και καθετί αντίθετο όπως
ο φόβος και οι προεκτάσεις του, θα εξαφανιστούν πάραυτα.

Η δύναμη της Αγάπης είναι ο Ύψιστος, ο Απόλυτος, ο Αιώνιος Θεραπευτής. Όσο κι αν αλλάζει ο κόσμος γύρο μας κι εμείς μαζί μ’ αυτόν,  εκείνη παραμένει αναλλοίωτη και διαρκώς αυξανόμενη, φτάνει να την επικαλεστούμε.

Αυτή τη χρονιά  ας  δοκιμάσουμε  να ανοιχτούμε στη δύναμη της Αγάπης
μιας και τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ αυτό.




Αυτή είναι η ευχή μου για την χρονιά που βρίσκεται προ των πυλών
σε όλους τους αγαπημένους μου φίλους:


Απ’ την Αγάπη λεπτό μην ξεμυτίσουμε!!


Καλή χρονιά απο Καρδιάς


Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

2012 - Α π ο λ ο γ ι σ μ ό ς

                         
                             Τα  Δώρα



Για πολλούς αυτή η χρονιά ήταν δύσκολη, ίσως δυσκολότερη
από πολλές προηγούμενες.
Για μένα ήταν η χρονιά που έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή μου, που άλλαξε τα πάντα δραματικά.

Ήταν η χρονιά – Αυλαία.

Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου αφού έχασα εκείνο που ήταν το πολυτιμότερο για μένα. Τίποτα δεν είναι πλέον όπως ήταν, ούτε κι εγώ η ίδια.  Η μεταμόρφωση ολοκληρωτική…

Φυσικά, θύμα της ζωής και των καταστάσεων, δεν είμαι. Γνωρίζω ότι εγώ επέλεξα να βιώσω αυτή την εμπειρία – σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο συνείδησης, ότι εγώ επέλεξα να ζήσω σε ύψος ( κατά συνέπεια και σε βάθος μια και η σκιά του ύψους είναι το βάθος ), εγώ επέλεξα να μην ακολουθήσω την πεπατημένη ώστε να έχω τώρα σανίδες σωτηρίας, εγώ επέλεξα να μάθω μέσα από τις σκληρές εμπειρίες της απώλειας και του θανάτου.



2012 χρονιά – Σταθμός

Όμως αφού επιβίωσα ( παρά τη συνειδητή θέλησή μου ), ως γνωστόν ό,τι δε σε σκοτώνει…  
Έτσι ο απολογισμός, η συγκομιδή, ιδιαίτερα πλούσια και στο επίπεδο της εμπειρίας και των συνειδητοποιήσεων.
Η εμπειρία μου έδειξε ότι, όταν επιβιώσεις από μια καταστροφική καταιγίδα,  δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα πια. Έχεις στη διάθεσή σου ένα στοκ δεδομένων που ακόμα κι αν κάποια στιγμή δειλιάσεις και κάνεις πίσω, θα έρθει μια άμεση υπενθύμιση. Δεν ξέρω πως, αλλά σίγουρα θα έρθει.



Και πόσα Δώρα…

Η Δύναμη είναι από τα σημαντικότερα Δώρα.
«Δεν μπορείς να γνωρίσεις τη δύναμη που έχεις,
μέχρι που, το να είσαι δυνατός, είναι η μόνη επιλογή σου».
Έτσι γνωρίζεις πόσο δυνατός είσαι, πράγμα που δεν έχει καμιά σχέση με τη δύναμη που πίστευες ότι είχες…

Η Αγάπη των άλλων, ανεκτίμητο Δώρο.
Βρέθηκαν στο πλευρό μου άνθρωποι από το πουθενά, που δε θα μπορούσα να διανοηθώ και μου πρόσφεραν απλόχερα, απεριόριστη, ανιδιοτελή αγάπη και στήριξη. Οι φίλοι έγιναν αδέλφια και τώρα ξέρω ότι έχω αμέτρητους αδελφούς και αδελφές στο πλάι μου.

Άλλο  Δώρο είναι η  συνειδητοποίηση της «Παράδοσης».
Έμαθα να εμπιστεύομαι και να παραδίνω καθετί στο Θεό χωρίς ν’ ανακατεύομαι ούτε στη διαδικασία, ούτε στο αποτέλεσμα. Εγώ παραμένω απλός θεατής.

Αμέτρητες συνειδητοποιήσεις, φάροι στα σκοτάδια της ζωής και των φαινομενικά δύσκολων καιρών που διαβαίνουμε…όπως για παράδειγμα ότι η αξία της ζωής βρίσκεται στην κάθε μικρή στιγμή, στο κάθε Τώρα.
Είναι κι άλλα,  κι άλλα πολλά.



Αλλά το πιο αναπάντεχο και το πιο πολύτιμο Δώρο ήρθε στο τέλος.
Πως;
Από κάτι πολύ απλό: από την ερώτηση που κάνουν πολλοί στο τέλος του χρόνου: «Τι θα ήθελες να σου φέρει ο καινούργιος χρόνος;»

Καθένας έχει κάποιες επιθυμίες όπως είναι φυσικό.
Τι θα ήθελα να μου φέρει ο καινούργιος χρόνος;

Κι αφού πέρασε μια σειρά πραγμάτων από το μυαλό μου, ξαφνικά κατάλαβα ότι, κανένα από όλα αυτά δεν είναι αληθινά σημαντικό. Τίποτα δεν έχει πραγματική αξία.  Ό,τι έχω μου αρκεί.  Μου αρκεί για να παίξω το παιχνίδι της ζωής  όσο ακόμα διαρκέσει.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή είναι οι φόβοι μας. Αυτοί μας αναστέλλουν από την υλοποίηση των ονείρων μας και μας σπρώχνουν συνεχώς στο κυνήγι της ασφάλειας μέσα από μια επίπεδη ζωή.
Κι ο μεγαλύτερος ενδόμυχος φόβος, ο φόβος του θανάτου. Ωστόσο μεγαλύτερος από τον φόβο του δικού μας θανάτου είναι ο φόβος του θανάτου των αγαπημένων μας ανθρώπων. Εκεί βρίσκεται ένα σημείο αιχμής για πολλούς.
Όταν αυτό εκ των πραγμάτων «ξεπεραστεί» ή αλλιώς βιωθεί, αυτό είναι και το τέλος του φόβου.
Και είναι τότε που έρχεται το Δώρο. Το μεγαλύτερο Δώρο.

Το Δώρο της Ελευθερίας.

Δεν κρατιέμαι από τίποτα τώρα πια. Ούτε από την ελπίδα ούτε από τον φόβο.
Έχασα τα πάντα ( αυτό που αντιπροσώπευε τα πάντα για μένα ). 
Πέθανα, κατά ένα τρόπο.


Κάποτε το Σύμπαν μου έφερε ένα Δώρο.
Παίρνοντάς το, το αντικατέστησε με ένα άλλο. Το πολυτιμότερο αγαθό.


Την Ελευθερία Μου!


Πώς να μην είμαι ευγνώμων;!!


                                                                           
Απο καρδιάς






















Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Η προστασία απο την αρνητικότητα


Ήταν κάποτε ένας μαθητής κάποιου αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου, που ο δάσκαλός του, του επέβαλε επί τρία χρόνια να δίνει χρήματα σε όποιον τον πρόσβαλε.

Όταν έληξε αυτή η περίοδος δοκιμασίας, ο δάσκαλος του είπε:

«Τώρα μπορείς να μπεις στην Αθήνα και να σπουδάσεις φιλοσοφία».

Καθώς ο μαθητής έμπαινε στην Αθήνα συνάντησε κάποιον σοφό  άνθρωπο,  που καθόταν μπροστά στην πύλη και πρόσβαλε όποιον έφευγε και όποιον ερχόταν.
Αυτός φυσικά προσέβαλε και τον μαθητή ο οποίος όμως ξέσπασε σε γέλια.

«Γιατί γελάς ενώ εγώ σε προσβάλλω;» ρώτησε ο σοφός άνθρωπος.

«Γιατί…..» είπε ο μαθητής « επί τρία χρόνια εγώ πλήρωνα για κάτι τέτοιο και τώρα εσύ μου το προσφέρεις δωρεάν».


«Μπες στην πόλη» είπε ο σοφός άνθρωπος «είναι όλη δική σου….».



Τα πάντα είναι θέμα προοπτικής.

Μια διαφορετική γωνία παρατήρησης, αλλάζει  το όλο σκηνικό.
Όταν δονείσαι σε διαφορετική συχνότητα από κείνον που
σε προσβάλει,
σε υποτιμά,
σε προκαλεί με κάθε τρόπο,
τίποτα από όσα σου εκπέμπει δε μπορεί να σε αγγίξει.


Η μεγαλύτερη προστασία
από την αρνητικότητα κάθε είδους     
είναι
το να δονείσαι σε διαφορετική συχνότητα.

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Μ’ Αγαπώ; - Σχέσεις -

Πούντο, πούντο, 
το δακτυλίδι
Ψάξε,  ψάξε, 
δε θα
το βρεις….

Και γιατί παρακαλώ δε θα το βρω άμα το ψάξω;;

Αμ, γι’ αυτό ακριβώς. Γιατί το ψάχνεις!

Δηλαδή να μην το ψάξω; Και τότε πως θα το βρω;

Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ότι τα ωραιότερα πράγματα που έχουν εμφανιστεί στη ζωή σου, δεν τα έψαξες,  αλλά ήρθαν από μόνα τους;
Έχεις ποτέ σκεφθεί πως όταν κυνηγάς κάτι, αντί να το φέρνεις πιο κοντά σου, το απομακρύνεις;

Ομολογώ πως όχι. Αλλά εγώ έχω ανάγκη να έχω μια σχέση. Εδώ και τώρα!
Ξέρω βέβαια ότι ιδανική σχέση δεν υπάρχει.  Ο ιδανικός σύντροφος ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας.
Αλλά θα ψάξω παντού, ίσως χρειαστεί να κάνω και κάποιες υποχωρήσεις, αλλά που θα πάει; Θα τον βρω…


 
Επιτρέπεις;
Αφού η ιδανική σχέση κατά τα λεγόμενά σου  δεν υπάρχει,  μπορώ να συμπεράνω ότι ψάχνεις μια μέτρια, συμβατική σχέση.
Πόσες υποχωρήσεις είσαι έτοιμη να κάνεις και τι είδους υποχωρήσεις είναι αυτές;
Αφού έχεις την πεποίθηση ότι ιδανική σχέση δεν υπάρχει κι ότι τελικά θα προβείς σε συμβιβασμούς προκειμένου να έχεις μια σχέση,  τι πιθανότητες έχει μια τέτοια σχέση να σε καλύψει, να σε γεμίσει, να σε κάνει ευτυχισμένη;
Θέλεις να έχεις μια καλή σχέση ή μια οποιαδήποτε σχέση μόνο και μόνο για την κάλυψη αναγκών;
Και το πιο σημαντικό:  Από ποιο σημείο αφετηρίας   αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου στη σχέση;  Από την πλευρά του νικητή ή του ηττημένου;


 
Αυτά και άλλα πολλά συζητούσα με μια φίλη που βρίσκεται στη φάση αναζήτησης συντρόφου.  Όταν κανείς έχει ανάγκη μια σχέση είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα γι’ αυτό και ταυτοχρόνως διατεθειμένος να ξεχάσει συνειδητο-ασυνείδητα κάποια βασικά πραγματάκια.

Η βασική, η κυριαρχική, η πρωταρχική Σχέση είναι Μια και ίδια για όλους μας:

Εγώ μ’ εμένα!

Όλες οι άλλες σχέσεις είναι καθρέφτισμα αυτής της θεμελιακής  σχέσης. Όση υγεία έχω μέσα μου τόση θα εκδηλώσω έξω μου.
Όση αυτοπεποίθηση έχω μέσα μου τόση θα εκδηλώσω έξω μου.
Όση συμπόνια, αγάπη και κατανόηση έχω εγώ για μένα, τόση θα μεταδώσω  στον σύντροφό μου και στους άλλους γύρο μου.
Αυτή είναι μια σκέψη που πρέπει να σπείρω, να καλλιεργήσω, να ερευνήσω, να φροντίσω. Το «γνώθι σαυτόν» είναι μια υπόθεση ζωής κι όχι μερικών αυθαίρετων συμπερασμάτων που μ’ εξυπηρετούν για να δικαιολογούν τις εκάστοτε πράξεις μου.

Ένα βασικό σημείο «τριβής»  είναι οι πεποιθήσεις που έχω για τη σχέση. Όσα περισσότερα βήματα  πίσω είμαι έτοιμη να κάνω, στα θέλω και στις ανάγκες μου,  αυτό είναι που θα καθορίσει και την ποιότητα της σχέσης που θα δημιουργήσω ( ή που ήδη έχω).

Όσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη που πιστεύω ότι έχω για μια σχέση, ανάλογοι και οι συμβιβασμοί στους οποίους εκ προοιμίου είμαι έτοιμη να καταφύγω.

Έτσι και πάλι τίθεται το πρωταρχικό ερώτημα:     
Μ’ αγαπώ;

Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση ν’ αγαπώ πραγματικά εμένα και να επιτρέψω σε οποιονδήποτε να με ταπεινώσει, να με πληγώσει ή να με κακοποιήσει φυσικά, λεκτικά ή συναισθηματικά.

Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να πιστεύω στην αξία μου, να εκτιμώ τον εαυτό μου και να είμαι ταυτόχρονα διατεθειμένη να υποχωρήσω και να παραβλέψω τις ανάγκες μου,  στην πρώτη πίεση που θα δεχθώ.

Αν το σημείο εκκίνησής μου είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στην αξία μου  και συγχρόνως η πίστη μου στην Συμπαντική Πρόνοια και  προνοητικότητα για κάθε πλάσμα,  άρα και για μένα, τότε θα λάβω ή θα προσελκύσω την καλύτερη σχέση και χωρίς τον παραμικρό συμβιβασμό.

Είναι κάτι τέτοιο δυνατό;
Είναι!
Είναι δυνατό να λάβω ότι ακριβώς αντανακλώ…
Κι αυτός είναι παρεμπιπτόντως ο νόμος της έλξης:

Δεν παίρνω αυτό που θέλω, αλλά αυτό που είμαι!







Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Gracias a la Vida - Ζωή σ’ Ευχαριστώ !!


Μήπως  καλό θα ήταν να επανεξετάσουμε
όλα αυτά
που έχουμε και που δεν τους δίνουμε
καμιά σημασία,
γιατί τα θεωρούμε δεδομένα;


Να επανεξετάσουμε αυτά που έχουμε,
ενώ πολλοί άλλοι
δεν έχουν την τύχη να τα έχουν;

Να επανεξετάσουμε αυτά που έχουμε
και σπαταλάμε ασύστολα
ενώ για άλλους αποτελούν είδη πρώτης ανάγκης;



Και μήπως θα άξιζε να πούμε
ένα   Ευχαριστώ  στη  Ζωή
για τα τόσα,
πολλά,
πάρα πολλά,
που μας έχει προσφέρει,
που καθημερινά μας προσφέρει
και συνεχίζει ασταμάτητα να μας προσφέρει,
χωρίς να μας ζητάει σε αντάλλαγμα
το παραμικρό;

Πάντως,
αυτό το παλιό, διαχρονικό, πανέμορφο τραγουδάκι,
αυτό ακριβώς προτείνει να κάνουμε. 
(δείτε το βιντεάκι με ελληνικούς υπότιτλους).

 
                                                               Απο καρδιάς



Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Ο Παράδεισος επί της Γης


«Πολλοί άνθρωποι φαντάζονται ότι ο στόχος καθώς και η ανταμοιβή της αληθινής θεραπείας είναι το να αγγίξουν υψηλές στιγμές θείας έκστασης – ένα άνοιγμα στην αιωνιότητα, σαν να μας εκτοξεύει το Σύμπαν προς γαλαξιακές δίνες… ή, σα μια βαθιά ήρεμη, εσωτερική ανάσα – κάτι σα να αγγίζεις το Θεό.

Ωστόσο δεν είναι έτσι.
Αυτές οι στιγμές εμφανίζονται από το πουθενά και συνήθως εξαφανίζονται κατά τον ίδιο μυστηριώδη τρόπο που  εμφανίστηκαν. Η αφύπνιση εμπνέεται από τέτοιες στιγμές και όλοι μας επιθυμούμε να τις επεκτείνουμε.

Αλλά από τη δική μου εμπειρία ούτε η θεραπεία, ούτε ο διαλογισμός, ούτε η γνώση ή η πρακτική θα μας οδηγήσουν στην κορυφή του βουνού, πόσο μάλλον θα μας κρατήσουν εκεί πάνω!

Το προχώρημα έγκειται στο να βρίσκεσαι σε  μια κατάσταση, όπου να είσαι γαλήνιος, χαρούμενος και ενθουσιώδης στη καθημερινή ζωή, την κάθε σου μέρα. Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος και η πραγματική ανταμοιβή.

Εκείνη τη μέρα που το αντιλήφθηκα και το έκανα, ήταν η μέρα που συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πλέον εφιάλτες.  Ακόμα πιο σπουδαίο είναι πως συνειδητοποίησα ότι έπαψα να αισθάνομαι κατάθλιψη, εμμονές, πανικούς ή εκτός ελέγχου. Σταμάτησα πλέον να ψάχνω. Είχα βρει αυτό που έψαχνα και αυτό έγινε  ένας τρόπος ζωής όπου είμαι ευτυχισμένος σχεδόν πάντα και συνήθως όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Η ζωή απαιτεί πολύ λιγότερη προσπάθεια τώρα.
Εκτιμώ τους ανθρώπους, τα μέρη και τα πράγματα που προσδίνουν χρώμα και πλούτο στον κόσμο μου και όπως βλέπω, πραγματικά το κάνουν. Συχνά αισθάνομαι χαρούμενος κι ελεύθερος.

Αυτό είναι το είδος θεραπείας που συμβαίνει όταν ακολουθούμε το σχέδιο της Ψυχής μας. Κι αυτό το είδος θεραπείας είναι εφικτό, όχι μόνο για μένα, αλλά για τον καθένα.

Αυτό είναι για μένα το είδος θεραπείας που δημιουργεί τον Παράδεισο επί της Γης».



Michaela Christi
Chapter 13: Mental Illnesss
Απόσπασμα – σε ελεύθερη μετάφραση από τα αγγλικά – από το καινούργιο βιβλίο “The Souls Gift” του Robert Schwartz, συγγραφέα του εκπληκτικού κατ’ εμέ βιβλίου: «Θαρραλέες Ψυχές» το οποίο αναφέρεται στον προγραμματισμό της ζωής μας  πριν γεννηθούμε.




Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Μ’ αγαπώ;



Μ’ αγαπώ;

Δηλαδή, αν αγαπώ εγώ εμένα; Κατάλαβα καλά;

Δόξα το Θεό ποτέ δεν υπήρξα τόσο εγωίστρια ώστε να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Να ασχολούμαι με το τι μου αρέσει να κάνω, να αγοράζω ρούχα και αντικείμενα για να νοιώθω όμορφα και όμορφη, να διασκεδάζω και να βγαίνω για να νοιώθω χαρούμενη, να ταξιδεύω και να ερευνώ για να νοιώθω γεμάτη.

Όμως όλα αυτά τα κάνω για τους άλλους. Γιατί… δεν είμαι εγωίστρια.

Κάνω τα πάντα για τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Για τους γονείς και τ’ αδέλφια μου. Για όλους τους συγγενείς και τους φίλους. Φροντίζω καθημερινά να καλύπτω τις ανάγκες όλων και να μην ξεχνώ απολύτως τίποτα. Υπάρχει πάντα φαγητό μαγειρεμένο για την οικογένεια, τα φροντιστήρια των παιδιών και οι εξωσχολικές τους δραστηριότητες πάντα σε προτεραιότητα υπάρχουν δεν υπάρχουν χρήματα, οι γιατροί των γονιών πάντα καλοπληρωμένοι κι εγώ φυσικά πάω πρώτη και φεύγω τελευταία από τη δουλειά.
Είμαι η προσωποποίηση του αλτρουισμού! Έτσι έχω μάθει εγώ. Να μην είμαι εγωίστρια, να μην κοιτάω τον εαυτό μου… Οι άλλοι έχουν πάντα προτεραιότητα.

Η αλήθεια είναι ότι που και που νοιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι και για μένα. Να πάω μια βολτούλα χαλαρά, να δω καμιά φίλη ή να αγοράσω κάτι. Αλλά αμέσως σκέφτομαι ότι για μένα δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε οικονομικά περιθώρια. Τα έξοδα της οικογένειας τρέχουν κι οι ανάγκες των παιδιών πιεστικές. Κι έτσι κάνω πάντα πέρα τις δικές μου ανάγκες. Δεν είναι καιροί για σπατάλες. Προέχουν οι υποχρεώσεις….
Ας όψεται η … κυβέρνηση… αλλά γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά; Α ναι!

Κάποιος στην τηλεόραση ρώτησε μια γυναίκα που μου έμοιαζε: «αγαπάς τον εαυτό σου; Σ’ αγαπάς;»
Κι από κει ξεκίνησαν όλες αυτές οι σκέψεις.
Αν είχε ρωτήσει εμένα,  αυτά θα είχα απαντήσει.




Πόσοι από μας δεν πιστεύουν  ότι το να αγαπάς τον εαυτό σου ισοδυναμεί με εγωισμό, ενώ αντίθετα το να αγαπάς και να προσφέρεις στους  άλλους παραμερίζοντας τον εαυτό σου σημαίνει αλτρουισμός;

Είναι όμως έτσι;

Αν εγώ είμαι λυπημένη, κακόκεφη, αποκαρδιωμένη, η οικογένειά μου μπορεί να είναι χαρούμενη κι αισιόδοξη και να βιώνει θετικά συναισθήματα;

Κι αν εγώ δεν προσφέρω  αγάπη και σεβασμό σε μένα την ίδια, πως μπορώ να περιμένω αγάπη και σεβασμό από τους άλλους;
Γιατί πως μπορείς να ζητάς από τον άλλο να σέβεται και να αγαπάει κάποιον ή κάτι που εσύ ο ίδιος έχεις απορρίψει με ποικίλους τρόπους ή που δεν πιστεύεις ότι αξίζει;

Αν δε φορτίσω την μπαταρία στο κινητό μου δε θα μου δώσει τη δυνατότητα επικοινωνίας. Το ίδιο ισχύει και για τις δικές μου μπαταρίες.

Όση αγάπη κι αν λάβω, ποτέ δε θα μπορέσει να καλύψει τις εσωτερικές μου ανάγκες και θα βιώνω μόνιμα έλλειψη, αν  αυτή η αγάπη δεν προέλθει κατά κύριο λόγο, από μένα την ίδια σε μένα την ίδια.
Η αγάπη των άλλων θα έχει ουσιαστική απήχηση μέσα μου μόνο αν πρώτη εγώ αρχίσω να φροντίζω τον εαυτό μου, να τον   θρέφω ενεργειακά, να  γίνω εγώ η ίδια ο γονιός του μέσα μου παιδιού.

Μόνο που για να κάνω κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσω κι ενδεχομένως να αλλάξω μια παλιά πεποίθηση που λέει:


Με αγαπώ = Εγωισμός.

Είναι εγωισμός να ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου αδιαφορώντας για τους άλλους.

Δεν είναι εγωισμός  να φροντίζω, να προσφέρω και να γεμίζω ενεργειακά τον εαυτό μου ώστε να μπορώ να προσφέρω ακόμα περισσότερα στους άλλους.

Δεν είναι εγωισμός να δίνω το παράδειγμα στα παιδιά μου και στους γύρο μιας υγιούς αγάπης και σεβασμού προς τον εαυτό μου.

Δεν είναι εγωισμός να βρίσκω χρόνο για να κάνω τα  πράγματα που τονώνουν την αυτοπεποίθησή μου και μου κάνουν καλό.

Δεν είναι εγωισμός να θρέφω και να ενδυναμώνω τον «καλό λύκο» μέσα μου.


Η ισορροπία και η εναρμονισμένη σχέση που θα έχω εγώ με μένα θ’ αντανακλά στην οικογένεια και σε όλο μου τον περίγυρο.

Όταν κάποιος είναι ικανοποιημένος είναι πιο γενναιόδωρος με τους άλλους.

Αν δεν έχω πως θα δώσω;

Όταν έχουν εξαντληθεί όλα τα εσωτερικά μου αποθέματα από πού θα αντλήσω για να προσφέρω εκεί που υπάρχει ανάγκη;

Αν δεν είμαι έτοιμος να αγαπήσω ολοκληρωτικά τον εαυτό μου, πως θα καταφέρω κάτι τέτοιο για τους άλλους;

Ή μήπως γεννήθηκα για να ταλαιπωρήσω να κακοποιήσω και να καταπιέσω τον εαυτό μου;

Αν η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση είναι δύσκολη, βάλτε στη δική σας θέση το παιδί σας. Γιατί ο Κωστάκης ή η Μαιρούλα ήρθαν σ’ αυτή τη ζωή; Για να πονέσουν, να υποφέρουν και να μαστιγώνουν τον εαυτό τους σε κάθε τους λάθος;

 Εσείς που είστε οι γονείς τους προσπαθείτε να προσφέρετε  αγάπη άνευ όρων στα παιδιά σας με κάθε τρόπο, έτσι δεν είναι;

Αρχίστε λοιπόν αυτή την αγάπη και τον σεβασμό να τα προσφέρετε στο μικρό παιδάκι που έχετε μέσα σας. Που εκλιπαρεί για μια σταγόνα από το χρόνο σας, για μια στιγμή της προσοχής και της φροντίδας σας.
Όταν αυτό το εσωτερικό παιδάκι, δε λέω ικανοποιηθεί, αλλά κάπως  καταπραΰνει την ανάγκη του για ενδιαφέρον, όταν του δώσετε την αγάπη που απεγνωσμένα ζητάει, τότε θα είστε έτοιμοι και γεμάτοι για να προσφέρετε και στα εξωτερικά σας παιδιά. Τότε θα είστε έτοιμοι να καλύψετε τις ουσιαστικές, τις βαθύτερες ανάγκες τους αντί να επικεντρώνεστε  κυρίως στην κάλυψη των εκάστοτε καταναλωτικών τους αναγκών…


Μ’ αγαπώ;

Α π ό δ ε ι ξ η !!!

Κι αν όχι τώρα, πότε;





Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Ε υ γ ν ω μ ο σ ύ ν η - de profundis





Αυτή τη φορά δε θα αναφερθώ γενικά  αλλά προσωπικά, γιατί η Ευγνωμοσύνη είναι υπόθεση προσωπική του καθενός ξεχωριστά.

Για πολλά συνεχή χρόνια το μόνο που μπορούσα να δω ήταν πάντα αυτά που δεν είχα κι όχι αυτά που είχα. Η οπτική μου γωνία ήταν εστιασμένη στην έλλειψη όπως επίσης και στο τι θα μπορούσα ακόμα να έχω…
Είχα τόσα πολύτιμα πολλά, αλλά τα μάτια μου ήταν τυφλά σ’ αυτά κι επέμεναν να κοιτάζουν εκείνα που ο νους μου φανταζόταν ότι θα μπορούσα να αποκτήσω, εκείνα που οι άλλοι είχαν,  ενώ εγώ όχι.

Κάποια στιγμή έγινε το θαύμα.
Ήρθε η κατανόηση και μαζί μ’ αυτήν η Ευγνωμοσύνη.
Άρχισα να χαίρομαι και να νοιώθω Ευγνωμοσύνη για καθετί που είχα, μεγάλο ή μικρό και κατά παράδοξο τρόπο, όσο εγώ ένοιωθα έτσι, τόσο αυτά αυξάνονταν!
Έπαψα να εστιάζομαι στην έλλειψη και όλως δια μαγείας, η έλλειψη έπαψε να εστιάζεται σε μένα. Κατά παράξενο τρόπο, με ξέχασε!
Και στη συνέχεια έγινε κάτι ακόμα πιο εκπληκτικό: Έπαψα να αισθάνομαι ότι μου λείπει το παραμικρό! Άρχισα να γιορτάζω στην κυριολεξία για το καθετί που έρχεται στη ζωή μου και συνεχίζει να υπάρχει.
Τα δεδομένα στη ζωή μου έχασαν τα πρωτεία και μαζί μ’ αυτά και την εξέχουσα θέση που κατείχαν στο παρελθόν. Τίποτα πλέον δεν ονομάζω δεδομένο. Αντίθετα θεωρώ Δώρο καθετί που εμφανίζεται, καλό ή κακό ( γνωρίζω πλέον ότι το επονομαζόμενο «κακό» έρχεται για να μου μάθει και να με δυναμώσει και το επονομαζόμενο «καλό» έρχεται για να με χαροποιήσει και να με ανταμείψει). Νοιώθω ευγνώμων για το κάθε Δώρο και για όσο αυτό διαρκεί. Μετά το αποχαιρετώ χωρίς να το κάνω θέμα, ενώ ταυτόχρονα το ευχαριστώ για την παραμονή του στη ζωή μου καθώς και για τα όσα ήρθε να μου διδάξει.

Το ακόμα περισσότερο, το ακόμα καλύτερο, το ακόμα ωραιότερο ανήκουν στο παρελθόν. Στο παρόν μου αυτό που έχω, εδώ και τώρα, μου αρκεί. Είναι αρκετό έτσι ακριβώς όπως είναι. Χωρίς κανένα ρετουσάρισμα.

Τώρα πλέον αν πάρω ένα χοντρό τετράδιο κι αρχίσω να απαριθμώ όλα τα πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων, νομίζω ότι το τετράδιο δε θα με φθάσει…

Δεν πιστεύω πια ότι οι άνθρωποι και τα πράγματα δικαιωματικά μου ανήκουν και ότι η ζωή – ο θεός… είναι υποχρεωμένη να μου τα προσφέρει.
Τώρα ρωτάω τον εαυτό μου:                   
Εσύ τι προσφέρεις;
Τι δίνεις;
Τι έχεις δώσει για να αξίζεις να λάβεις;

Το μόνο που θεωρώ πραγματικά δεδομένο είναι  το  Δίνω.
Το  παίρνω  είναι προαιρετικό και καθόλου αναγκαίο.
Δε θεωρώ ότι οι άλλοι πρέπει να με ευχαριστήσουν ντε και καλά για την κάθε μου προσφορά. Γιατί τώρα γνωρίζω ότι όσο πιο αθόρυβη είναι η προσφορά  τόσο πιο ανιδιοτελής είναι.


Όσο για όλα εκείνα που έχω και δέχομαι καθημερινά στη ζωή μου με κάθε ορατό ή αόρατο τρόπο, με κάθε ηχηρό ή ανεπαίσθητο τρόπο,  μια μόνο λέξη βγαίνει συνεχώς από το στόμα και την καρδιά μου:


Ευχαριστώ!!!



                                         Από καρδιάς