Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Έμαθα ακόμα ….







Μετά από πολύ καιρό αρχίζω επιτέλους να μαθαίνω να μη δίνω σ’ αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μου το βάρος και την απόλυτη σημασία που έδινα κάποτε.
Γνωρίζω πια ότι στον κόσμο της μορφής τίποτα δεν μένει όρθιο για πολύ καιρό.  Ούτε οι καλές ούτε οι κακές εμπειρίες. Σ’ αυτό τον κόσμο της πολικότητας η αλλαγή είναι νόμος.

Έτσι προσπαθώ να είμαι στο Τώρα της κάθε στιγμής, της κάθε εμπειρίας, χωρίς ωστόσο να αποδίδω υπερβολική έμφαση στην ίδια την εμπειρία. Την ζω με όσο μεγαλύτερη πληρότητα μπορώ και όταν τελειώνει, έχει λήξει χωρίς μεμψιμοιρίες, νοσταλγίες, αναπολήσεις και χωρίς να προσδοκώ τίποτα περισσότερο από εκείνο που έζησα. Πάντα εύκολο δεν είναι, αλλά είναι μια καθημερινή πρακτική και συνεχής προσπάθεια. Είναι ίσως ένα ζητούμενο ζωής …
Αντίθετα όταν ζω μια αρνητική εμπειρία, την αποδέχομαι, κυρίως χωρίς να την κρίνω, γιατί γνωρίζω ότι, αν το κάνω, θα της δώσω πολύ μεγαλύτερη έκταση και διάσταση. Ενώ αν την πάρω όπως έρθει, όπως είναι, θα αποφύγω τα αρνητικά συναισθήματα όπως το θυμό, τον πόνο και θα ταλαιπωρήσω έτσι λιγότερο τον εμένα την ίδια.
Ξέρω εκ των προτέρων ότι κι αυτό θα περάσει, αλλά το πόσο γρήγορα εξαρτάται βασικά από τη δική μου στάση κι όχι από το ίδιο το γεγονός.
Έτσι τα εξωτερικά γεγονότα αρχίζουν να χάνουν σταδιακά την εξουσία που είχαν πάνω μου. Κι όσο αυτά χάνουν τη δύναμή τους πάνω μου τόσο κερδίζω εγώ σε δύναμη. Τόσο αναγνωρίζω και βιώνω την αυθεντική μου δύναμη.


Κι έπειτα πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ο κόσμος της μορφής μπροστά στο απέραντο και στο απεριόριστο απ’ όπου ερχόμαστε και όπου τελικά καταλήγουμε;  Μια σταγόνα μέσα σ’ ολόκληρο τον ωκεανό, ένα συννεφάκι πάνω σ’ ολόκληρο τον ουρανό, ένα ανοιγόκλειμα των ματιών μέσα σ’ ολόκληρη την αιωνιότητα. Γιατί είναι διαφορετική η εικόνα όταν ανοίγεις μια πόρτα ορθάνοιχτα και κοιτάζεις απέξω,         κι αλλιώς όταν προσπαθείς να μαντέψεις μέσα από τη χαραμάδα.
Κάπως έτσι είναι η ζωή που ζούμε: μια χαραμάδα!
Κι εμείς νομίζουμε ότι όλα τα ξέρουμε κι ότι έχουμε όλες τις απαντήσεις για το απέραντο μυστήριο της ύπαρξης….


Από Καρδιάς