Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Η Παράδοση…


Μην αντιστέκεσαι στον πόνο.

Επέτρεψέ του να υπάρχει.

Παραδόσου στο πένθος, στον φόβο,

 στην μοναξιά

ή σε οποιαδήποτε μορφή

 παίρνει ο πόνος.

Δες τον χωρίς να του δίνεις κάποιο

 όνομα νοητικά.

Αγκάλιασέ τον.

Ύστερα,

δες πως το θαύμα της παράδοσης

μεταστοιχειώνει

τον βαθύ πόνο

σε βαθιά γαλήνη.










   Ο θάνατος

  σε απογυμνώνει

  απο όλα αυτά

  που δεν είσαι

      Εσύ!

Τι είναι πνευματική συνειδητοποίηση


Πνευματική συνειδητοποίηση είναι

να βλέπω καθαρά


πως ό,τι αντιλαμβάνομαι,

βιώνω

σκέφτομαι

ή αισθάνομαι,

Δεν είναι τελικά το ποιος είμαι

κι ότι

δεν μπορώ να βρω τον εαυτό μου

σε όλα εκείνα τα πράγματα

που πεθαίνουν συνεχώς…


Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012




Πως μπορείς να γνωρίσεις μέχρι που μπορείς να φθάσεις,
πως μπορείς να γνωρίσεις την πραγματική σου δύναμη,
αν δεν έχει χρειαστεί ποτέ να τη δοκιμάσεις;


Και πως μπορείς να επιλέξεις
το πιο ακραίο των ακραίων
- τα όριά σου -
αν έχεις τη δυνατότητα
κι άλλων εναλλακτικών;


Η αληθινή γνώση του Εαυτού
περνάει απο τη Μη δυνατότητα περισσότερων δυνατοτήτων,
απο εκείνη τη μοναδική,
που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας
εδώ και τώρα.


















Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Διάβασα και μου άρεσε



Αυτό που απορρίπτεις έξω σου

είναι αυτό που απορρίπτεις μέσα σου.


Η παρούσα στιγμή

μπορεί να είναι

μια κλειστή ή μια ανοιχτή πόρτα.



Υπάρχουν τριών ειδών αφυπνίσεις:

·      Αφύπνιση από το όνειρο του συνηθισμένου ύπνου

·      Αφύπνιση κατά το θάνατο από το όνειρο της ζωής

·      Αφύπνιση κατά τη φώτιση από το όνειρο της αυταπάτης.



Όταν αντικρίζεις κάποιον ή κάτι

μέσα από τα μάτια της Αγάπης,

ακόμα κι αν δεν το θέλεις

η στάση σου αλλάζει.



Ο τρόπος που λέγονται


τα δύσκολα πράγματα,

καθορίζει


αν ακούγονται ή όχι.



Δε βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι.

Βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είμαστε.



Οι άνθρωποι προτιμούν να έχουν δίκιο παρά να

 είναι ευτυχισμένοι.



Η ευτυχία είναι μια κατάσταση του νου.





Ε μ α θ α 

Ότι το να αγαπάω τον εαυτό μου
δεν έχει καμιά σχέση με τον εγωισμό
και είναι ο θεμέλιος λίθος
της ευτυχίας.


Ότι το να δίνεις
προσφέρει πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση
από το να παίρνεις.


Ότι όσο ταυτίζομαι με την ενέργεια των άλλων είμαι αδύναμη.


Ότι δεν υπάρχει τίποτα αφ’ εαυτού.
Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο που τα κοιτάς!
Εξ άλλου, όπως λέει ο Όσκαρ Ουάιλντ,
μπορεί όλοι να κοιτάζουν κάτω,
αλλά κάποιοι
επιλέγουν να κοιτάζουν τα αστέρια!


Ότι ο καλύτερος σύμβουλός μας
όταν καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις,
βρίσκεται μέσα μας.



                            Από καρδιάς

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Αποδοχή

Ενδυνάμωση

Αιώνιο Τώρα

Παρουσία

 

Συνθήματα στους τοίχους

              
                                      Επειδή
 «αν ο Θεός ήθελε να μην γράφουμε στους τοίχους, θα έδινε τις  10 εντολές σε τετράδιο»,
παρακάτω ακολουθούν ορισμένα από τα ωραιότερα συνθήματα:
 

 Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.
Λεωφόρος Αλεξάνδρας - Αθήνα

Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση.
Οδός Μπενάκη - Αθήνα

Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τι με νοιάζει εμένα;
Λόφος Στρέφη - Αθήνα

Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα,  Ι am a free man.

Πλατεία Αγ. Κήρυκου - Ικαρία
 
Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν, τότε που ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα.
Πλατεία Εξαρχείων - Αθήνα

Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας …. τοίχους.

Ψυρρή - Αθήνα

Το καλύτερο σχολείο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται.

4ο Λύκειο Καλαμάτας
 
Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τι περιμένουν;

ΕΜΠ - Αθήνα
 
Κολόμβε, γαμώ την περιέργειά σου.
Decadence - Αθήνα

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του.

Πλατεία Εξαρχείων - Αθήνα
 
Φονιάδες των ψαριών, πελεκάνοι.
Οδός Γερουλάνου - Αργυρούπολη

Η μαμά μου λέει ότι αν δεν έχω πέσει στο κρεβάτι μέχρι τις δέκα και μισή, θα πρέπει να γυρίσω σπίτι.

Ποτοπωλείον - Αθήνα
 
Μόνο τα καλά κορίτσια κρατάνε ημερολόγιο. Τα κακά δεν έχουν χρόνο.
Dark Sun - Αθήνα

Δεν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές, μόνο αντιπαθητικοί αντικαπνιστές

 
Το Lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο.
Γκάζι - Αθήνα
 
Θεσσαλονίκη, η μόνη πόλη που γράφεται με δύο Σίγμα και προφέρεται με δύο Λάμδα.
Μύλος - Θεσσαλονίκη
 
Διατηρείτε την Αθήνα καθαρή. Πετάτε τα σκουπίδια σας στον Πειραιά.

Μεταξουργείο - Αθήνα
 
Ο Χριστός πέθανε, ο Αϊνστάιν πέθανε, κι Εγώ δεν αισθάνομαι καλά τελευταία.
Αν club - Αθήνα
 
Ζαλίζομαι. Σταματήστε τη Γη να κατέβω.
ΑΠΘ - Θεσσαλονίκη
Συμμετέχω, συμμετέχεις, συμμετέχει, συμμετέχουμε, συμμετέχετε……. αποφασίζουν.
Οδός Σινώπης - Αθήνα
 
Μήπως ήρθε η ώρα να πεθάνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην χώρα που τους γέννησε;

Οδός Σινώπης - Αθήνα

Τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέδες.

Οδός Παπαδιαμαντοπούλου - Αθήνα

Έγχρωμη TV, ασπρόμαυρη Ζωή.
Οδός Στουρνάρα - Αθήνα

Μην τα περιμένετε όλα από την Αστυνομία. Χτυπηθείτε μόνοι σας.
Οδός Στουρνάρα - Αθήνα


Μη σκοτώνετε τα κουνούπια. Άλλοι μας πίνουν το αίμα!

Πλατεία Εξαρχείων - Αθήνα






Η περιθανάτια εμπειρία είναι ένα είδος στιγμιαίας επαφής με μια άλλη πραγματικότητα.


 Ο χρόνος μπορεί να σταματά αλλά η συνείδηση

συνεχίζει να υφίσταται.




Δε βιώνουν όλοι το ίδιο.

Οτιδήποτε βλέπει  κανείς

στο ενδιάμεσο των ζωών

είναι αντανάκλαση – καθρέφτης – προβολή 

του  δικού του πνευματικού μηχανισμού

  και γενικότερα της δικής του κουλτούρας.


                              http://www.youtube.com/embed/tjLouLHH-_I


      Πρέπει να έχουμε διαρκώς κατά νου ότι η   μεταθανάτια ζωή   δεν είναι ένα «μετά».



Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Το Θαύμα του Θανάτου

       Ο θάνατος επιτυγχάνει τα ακόλουθα θαυμαστά πράγματα:


  •  Αντικαθιστά το χρόνο με την απόλυτη απουσία του χρόνου

  •   Διευρύνει τα όρια του χώρου ως το άπειρο.

  •   Αποκαλύπτει την πηγή της ζωής

  •    Προσφέρει ένα καινούργιο τρόπο για να ανακαλύψουμε  τι βρίσκεται πέρα από τα όρια των πέντε αισθήσεων.

  •  Αποκαλύπτει τη διάνοια που βρίσκεται πίσω από όλα, εκείνη που οργανώνει και συντηρεί τη δημιουργία.




    Ο θάνατος γίνεται το κατώφλι ενός σπουδαίου γεγονότος: Της Μεταθανάτιας Ζωής !

                   
 












Ο γείτονας με το μικρό σπίτι



Ένας γείτονας του Ναρσερίν είχε μικρό σπίτι και μεγάλη οικογένεια.

Συχνά παραπονιόταν στο  Ναρσερίν  για τη δυστυχία του αυτή και ζητούσε από το σοφό μυαλό του Ναρσερίν κάποια λύση.
Εν τέλει ο Ναρσερίν αποφάσισε να τον βοηθήσει.

« Έχεις δυο κατσίκες» του είπε « να τις βάλεις κι αυτές μέσα στο σπίτι».

«Μα είναι δυνατόν; Που να τις βάλω;» είπε ο γείτονας.

«Ζητάς τη βοήθειά μου» είπε ο Ναρσερίν, « θα μ’ ακούσεις λοιπόν;»

«Θα σ’ ακούσω… αλλά… αυτό δεν είναι λύση».

«¨Έχε μου εμπιστοσύνη» είπε ο Ναρσερίν.



Ο γείτονας έκανε όπως τον συμβούλεψε ο Ναρσερίν.  Έβαλε στο μικρό του σπίτι και τις γίδες.
Η κατάσταση έγινε πολύ δύσκολη. 


Όταν συναντήθηκαν ύστερα από δυο μέρες, ο Ναρσερίν ρώτησε το γείτονα πως τα πάει τώρα με το στενό του σπίτι.

«Πολύ δύσκολα» είπε ο γείτονας.

«Να βάλεις μέσα στο σπίτι και την αγελάδα σου τώρα».

Ο γείτονας υπάκουσε, έβαλε και την αγελάδα.
Όταν συναντήθηκαν τρείς μέρες μετά ο Ναρσερίν ρώτησε:

«Πως πάνε τα πράγματα γείτονα;»

«Ασφυκτικά» απάντησε ο γείτονας.

«Βάλε ακόμα και το γαϊδούρι σου» πρόσταξε ο Ναρσερίν.

Έβαλε και το γαϊδούρι μέσα στο στενό του σπίτι ο γείτονας. Τα πράγματα ήταν αφόρητα, όπως λένε, τραγικά.
Όταν μετά από δυο μέρες συναντήθηκαν, ο γείτονας είπε στο Ναρσερίν:

« Αμάν σοφέ Ναρσερίν, είναι πια μαρτύριο. Ποια άλλη ποινή θα μου βάλεις;

«Να μείνετε έτσι εκεί όλοι μαζί για τρείς μέρες ακόμη» είπε ο Ναρσερίν.

Στις τρεις μέρες ο γείτονας είπε: «Είναι αβάσταχτο Ναρσερίν, κάμε κάτι, είναι απερίγραπτο».

«Να βγάλεις έξω το γαϊδούρι» πρόσταξε ο Ναρσερίν.

Έβγαλε ο γείτονας από το στενό του σπίτι το γαϊδούρι. Ένοιωσαν όλοι
κάποια ανακούφιση. Σε λίγες μέρες που ανταμώθηκαν είπε ο Ναρσερίν:

« Βγάλε τώρα και την αγελάδα».

Έβγαλε έξω και την αγελάδα ο γείτονας και ένοιωσαν όλοι μεγάλη ανακούφιση, το σπίτι άρχισε να γίνεται άνετο.
Όταν ξανανταμώθηκαν είπε  ο Ναρσερίν:

«Βγάλε τώρα και τις κατσίκες».

Ο άνθρωπος έβγαλε και τις κατσίκες. Το σπίτι ξαφνικά ήταν τόσο άνετο που ο γείτονας και τα παιδιά του ήταν ευτυχισμένοι.
Όταν ξανασυναντήθηκαν, ρώτησε ο Ναρσερίν πως τα πάει ο γείτονας με το μικρό του σπίτι.


«Πολύ άνεση, είμαστε τόσο καλά, σ’ ευχαριστώ πολύ Ναρσερίν. Το σπίτι μου είναι πια μεγάλο κι άνετο κι αυτό το χρωστάω σε σένα» είπε ο γείτονας.




Τα μαθήματα της ζωής

Τα μαθήματα της ζωής.
Τα κύρια και τα προαιρετικά.
Εκείνα που έχω πάρει, εκείνα που έχω πάρει ως ένα σημείο κι αυτά που ακόμα μένουν περιμένοντας υπομονετικά ν’ αποφασίσω ν’ ασχοληθώ μαζί τους. Ίσως αυτά τα τελευταία είναι και τα πιο δύσκολα μια και, τόσες πολλές φορές μου έχουν χτυπήσει την πόρτα κι εγώ ακόμα επιμένω να το παίζω βλάκας…

Όταν έρχονται οι μεγάλες ανατροπές στη ζωή, τότε τα περιθώρια στενεύουν σχετικά με το αν θα τα αντιμετωπίσεις ή θα επιλέξεις άλλη μια φορά να γίνεις τυφλός, κουφός και να αρκεστείς στα παράπονα και την γκρίνια.

Ως αναφορά τα δικά μου προσωπικά μαθήματα, ένα είναι το πιο τρανταχτό και διαρκώς επαναλαμβανόμενο, σε κάθε ηλικία, με κάθε τρόπο και με εφαρμογή στα πάντα:

                             Η  Α λ λ α γ ή!
        Η Αποδοχή  είναι μια άλλη λέξη για την Αλλαγή.

Τι έχω να διδαχτώ από αυτό; «Πόσο μπορείς γλυκιά μου να αποδεχτείς τις ανατροπές στη ζωή σου; Χωρίς να φωνάζεις, να μεμψιμοιρείς, ν’ απογοητεύεσαι, να φοβάσαι, να θυμώνεις, να νοιώθεις πληγωμένη, να το ρίχνεις στην αδικία, στην κοινωνία, στους γονείς, στο Θεό και πάει λέγοντας. Πόσο μπορείς να μη θεωρείς τον εαυτό σου θύμα των περιστάσεων;»

Η αλλαγή δεν αφορά αποκλειστικά τη δική μου ζωή, αλλά τις ζωές όλων. Ζώντας σε ένα κόσμο δυαδικότητας, οι μεταβολές είναι μια σταθερή κατάσταση, με αποδέκτες όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά κάθε τι που υπάρχει: το καλό πάει μαζί με το κακό, η ευτυχία με την δυστυχία, η ομορφιά με την ασχήμια… Πως λοιπόν είναι δυνατό να ζει κανείς το ένα χωρίς να έχει καμιά σχέση με το άλλο;

Είναι μια ωραία ψευδαίσθηση η αναζήτηση της παντοτινής ευτυχίας, όπως μιας ιδανικής κοινής ζωής, ενός τέλειου παιδιού, μιας ενωμένης οικογένειας, μιας συναρπαστικής εργασίας, ενός διαρκούς έρωτα, μιας μη επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας… μόνο που όλα αυτά είναι μια ψευδαίσθηση.
Όχι φυσικά ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν. Και βέβαια υπάρχουν, αλλά το ερώτημα είναι σε τι ποσοστό και κυρίως: για πόσο!

Πόσες πολλές εμπειρίες  φέρνει η ζωή στον καθένα μας! Οι εμπειρίες είναι ο απόλυτος δάσκαλος.
Ωστόσο η συνηθισμένη στάση μας είναι να μην τις παίρνουμε σοβαρά υπόψη. Τις αντιμετωπίζουμε ως χτυπήματα και έτσι δεν μαθαίνουμε απ’ αυτές, δεν τις χρησιμοποιούμε για να αποκτήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση για τον εαυτό μας και ό,τι μας περιβάλλει.
Όταν η ζωή δε φοράει τα καλύτερά της και έρχεται καταπάνω μας, ενώ όλα δείχνουν να είναι απόλυτα ταχτοποιημένα και οριοθετημένα, τότε έχουμε δυο επιλογές: Αντίσταση ή Αποδοχή.

Ό,τι και να αφορά η δοκιμασία, καλό είναι να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι εμείς επιλέγουμε τον τρόπο διαχείρισης, τον τρόπο προσέγγισης του θέματος και κανένας άλλος.
Έτσι η συνηθισμένη στάση μας της αντίστασης, δεν μας οδηγεί βέβαια στη διαδικασία της λύσης. Απλά ελπίζουμε ότι το πρόβλημα θα βρει λύση κάποτε από μόνο του… μια και φοβόμαστε να προσεγγίσουμε μια βαθύτερη, αχαρτογράφητη περιοχη….

Όμως τα μαθήματα της ζωής δεν περιμένουν. Κι αν δεν περάσεις το μάθημα την πρώτη περίοδο, η μεταφορά στη δεύτερη ενδέχεται να είναι πιο οδυνηρή, για να μην πούμε για την 3η, την 4η, την 20η και πάει λέγοντας. Πόσες περιπτώσεις ανθρώπων γνωρίζουμε που έχουν φθάσει στα 30 ή τα 50 τους χρόνια κι ακόμα δεν μπορούν να διαχειριστούν θέματα που εκκρεμούν από την εφηβεία τους…

Γιατί;
Γιατί δεν αποφάσισαν ποτέ να ασχοληθούν πραγματικά μαζί τους και να τα λύσουν. Έλεγαν συνήθως ότι τα γνώριζαν. Όμως το «γνωρίζω νοητικά» από το «λύνω», απέχει…

Δεν ήρθαμε σ’ αυτή τη γη για να ζήσουμε σε μια κατάσταση μακάριας ευτυχίας – κι αν προσδοκούμε κάτι τέτοιο μας περιμένουν πολλές απογοητεύσεις – αλλά για να αφυπνιστούμε, τουτέστιν, να ξυπνήσουμε και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι η ζωή θέλει να μας πει με τον τρόπο της.

Μηνύματα με αποστολέα τη Ζωή, αποστέλλονται μαζικά και κατ’ εξακολούθηση.




Παρα-λαμβάνονται όμως

από τους παραλήπτες;


            Από καρδιάς


                    

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Το ΖΕΝ της κάθε στιγμής


Οι σπουδαστές του Ζεν έπρεπε να μαθητεύσουν δέκα χρόνια κοντά σε κάποιο δάσκαλο για να είναι ικανοί να διδάξουν οι ίδιοι.

Ο Τεννο ύστερα από δέκα χρόνια μαθητείας έγινε δάσκαλος. Πήγε λοιπόν ν’ αποχαιρετήσει τον γέρο δάσκαλο Ναν Ιν. 
Η μέρα ήταν βροχερή και ο Τεννο κρατούσε ομπρέλα και φορούσε τσόκαρα.

Μόλις χαιρέτησε τον Ναν Ιν  εκείνος παρατήρησε:
«Θαρρώ πως άφησες τα τσόκαρά σου έξω από την πόρτα. Θέλω να ξέρω από ποια μεριά άφησες την ομπρέλα: δεξιά ή αριστερά από τα τσόκαρα;»

Ο Τέννο δεν ήξερε τι ν’ απαντήσει γιατί δεν είχε προσέξει από ποια μεριά είχε αφήσει την ομπρέλα.

Ξάφνου διαπίστωσε πως δεν είχε αποκτήσει το Ζεν της κάθε στιγμής.
Έγινε λοιπόν μαθητής του Ναν Ιν και μαθήτευσε κοντά του για έξι ακόμα χρόνια μέχρι που έγινε ικανός να κατέχει το Ζεν της κάθε στιγμής.

Τα φαντάσματα


«Πήρα την απόφαση να ζήσω μόνη μου» είπε η Σαβίτρι.

«Είναι ποτέ κανείς πραγματικά μόνος;» ρώτησε ο Ραμάνα. Το δάσος είχε τυλιχτεί σε πορφυρές σκιές και η Σαβίτρι δεν μπορούσε να διαβάσει καθαρά την έκφρασή του.

«Νοιώθω μόνη» είπε.

«Συχνά τα συναισθήματά μας δεν είναι αξιόπιστα» παρατήρησε ο Ραμάνα.

Ξαφνικά ακουστήκανε  θροΐσματα στους θάμνους  πλάι στο μονοπάτι. Η Σαβίτρι αναπήδησε ξαφνιασμένη.
«Τι ήταν αυτό;» ρώτησε νοιώθοντας το άγχος να επιστρέφει.

«Φαντάσματα». Ο Ραμάνα είχε σταματήσει απότομα. «Είναι ώρα να τα συναντήσεις. Καθώς έχουν ταξιδέψει πέρα απ’ αυτή τη ζωή, τα φαντάσματα και τα πνεύματα έχουν πολλά να διδάξουν».

Στάθηκε ακίνητος και της έκανε νόημα να κάνει ησυχία. Η Σαβίτρι πάγωσε στη θέση της  κι ένοιωσε ανατριχίλα να διαπερνά το κορμί της.
Μετά από λίγες στιγμές, κάποιος ξεπρόβαλε από το μισοσκόταδο του δάσους. Ένα μικρό κοριτσάκι, όχι παραπάνω από δύο ετών, που προχωρούσε με αβέβαια βήματα προς το μέρος τους, αλλά δίχως να τους κοιτάζει.
«Μη!» προειδοποίησε ο Ραμάνα, καταλαβαίνοντας πως η Σαβίτρι ήθελε να τρέξει και ν’ αγκαλιάσει το νήπιο.
Το παιδάκι κοίταξε γύρο του σαν τυφλό και μετά διέσχισε το μονοπάτι και χάθηκε ξανά μέσα στο δάσος.
«Την αναγνώρισες;» ρώτησε ο Ραμάνα.
«Όχι, πως θα μπορούσα; Έχει χαθεί;» Η Σαβίτρι αισθανόταν μπερδεμένη κι αναστατωμένη από αυτό που είχε δει.

Αντί να της απαντήσει άμεσα, ο Ραμάνα είπε: «Υπάρχουν κι άλλα. Εσύ τα προσελκύεις». Εκείνη τη στιγμή ένα δεύτερο φάντασμα εμφανίστηκε, αυτή τη φορά ενός κοριτσιού τεσσάρων ετών. Η Σαβίτρι έμεινε αποσβολωμένη. «Αυτή την ξέρεις;» τη ρώτησε.
«Είμαι εγώ!»
Στα λόγια αυτά, το φάντασμα γύρισε και την κοίταξε για μια στιγμή πριν απομακρυνθεί. «Και το μωρό ήμουν πάλι εγώ;»

Ο Ραμάνα έγνεψε καταφατικά. «Ο κάθε πρώην εαυτός που έχεις αφήσει πίσω σου είναι ένα φάντασμα. Το σώμα σου δεν είναι πια το σώμα ενός παιδιού. Οι σκέψεις σου, οι επιθυμίες, οι φόβοι και οι ελπίδες σου έχουν αλλάξει. Θα ήταν τρομερό να τριγυρνάς έχοντας κρεμασμένους πάνω σου όλους τους νεκρούς εαυτούς σου. Άφησέ τους να φύγουν».


Η Σαβίτρι δεν μπορούσε να πει τίποτα. Ένα-ένα, τα φαντάσματα του εαυτού της χάθηκαν. Είδε το δεκάχρονο κορίτσι που καθόταν πλάι στη μητέρα του στην κουζίνα, το δωδεκάχρονο που κοκκίνιζε μιλώντας με ένα αγόρι, τη θερμή νεαρή γυναίκα που ήταν τρελά ερωτευμένη με τον Σατιαβάν, την πρώτη της αγάπη. 
Το τελευταίο φάντασμα ήταν αυτό που την ξάφνιασε περισσότερο, επειδή έμοιαζε με το καθρέφτισμά της. Είχαν ακριβώς την ίδια ηλικία  και φορούσαν ακριβώς το ίδιο σάλι.
«Βλέπεις; Ακόμα κι ο εαυτός που είχες σήμερα είναι ένα φάντασμα» είπε ο Ραμάνα.
Όταν και η τελευταία οπτασία χάθηκε μέσα στο δάσος, η Σαβίτρι είπε: «Τι έχουν να με διδάξουν;»

«Πως ο θάνατος είναι μαζί σου κάθε στιγμή της ζωής σου» απάντησε ο Ραμάνα. «Έχεις επιβιώσει από χιλιάδες καθημερινούς θανάτους, καθώς οι παλιές σου σκέψεις, τα παλιά σου κύτταρα, τα παλιά σου συναισθήματα, ακόμα και η παλιά σου ταυτότητα έχουν χαθεί. Όλα τους ζουν πια στην άλλη ζωή. Τι υπάρχει λοιπόν για να φοβάσαι ή  να αμφιβάλλεις;»

«Μα φαίνονται τόσο αληθινά», είπε η Σαβίτρι.

«Ναι, αληθινά σαν όνειρα» είπε ο Ραμάνα. «Μα εσύ βρίσκεσαι εδώ και στο τώρα, όχι στο παρελθόν».


http://www.youtube.com/embed/Z9siwkRMDvk

Με βάση λοιπόν το βιντεάκι που αναφέρεται στον πραγματικό χρόνο της ζωής μας, η δική μου ταφόπλακα θα γράφει: