Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Το νερό


 

 

Το υπέρτατο καλό είναι σαν το νερό,

που ποτίζει τα πάντα δίχως προσπάθεια.

 

Όποιος ζει σύμφωνα με τη φύση

δεν εναντιώνεται στον τρόπο των πραγμάτων.

Ακολουθεί αρμονικά την παρούσα στιγμή,

γνωρίζοντας πάντα τι πρέπει να κάνει.

 

 
 
Το νερό δεν έχει πρόθεση να προσφέρει ζωή στα ζώα και στα φυτά. Δεν κάνει σχέδια να ποτίσει τα χωράφια ή να σβήσει τη δίψα μας ή ακόμα να μας προσφέρει την ευκαιρία να κολυμπήσουμε, να κάνουμε ιστιοπλοΐα ή καταδύσεις. Το νερό απλά κάνει αυτό που κάνει και είναι αυτό που είναι.
Το νερό είμαστε εμείς μια και αποτελούμαστε κατά 75% από νερό. Είναι η υγρή ενέργεια που,
αν προσπαθήσουμε να την κρατήσουμε, ξεφεύγει μέσα απ’ τα χέρια μας.
Ας αφήσουμε τις σκέψεις και τη συμπεριφορά μας να κινούνται ρευστά, σύμφωνα με τη φύση όλων των πραγμάτων. Μπορούμε να πάρουμε μαθήματα παρατηρώντας πως συμπεριφέρεται το νερό που συντηρεί
όλα τα είδη ζωής.
Απλά ρέει.
Και τα οφέλη που προσφέρει προέρχονται απ’ το γεγονός πως είναι αυτό που είναι, εναρμονισμένο με την παρούσα στιγμή, γνωρίζοντας πώς ακριβώς πρέπει να συμπεριφερθεί.
 
TAO, Wayne Dyer
 
 

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Δεν είναι η τύχη, μα οι επιλογές που ορίζουν τη ζωή μας


 

Ήταν κάποτε μια γριούλα που αφού γέρασε αρκετά αποφάσισε πως καλύτερα θα ήταν για την ίδια, να μπει σε κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων ατόμων. Έτσι ετοίμασε μια μικρή βαλίτσα και με ένα ταξί πήγε. Η νοσοκόμα που γνώριζε για την άφιξη της, την πλησίασε και της είπε.
- Ελάτε παρακαλώ να σας δείξω το δωμάτιο σας πριν το ετοιμάσουμε.
- Μα δεν χρειάζεται να το δω. Ετοιμάστε το, απάντησε η γριούλα.
-Μα έχετε επιλογή ανάμεσα σε 3 είδη αν θέλετε να τα δείτε και να διαλέξετε πιο από όλα σας αρέσει πιο πολύ.


-Δεν χρειάζεται καλή μου,
επανάλαβε η γριούλα.
Δεν χρειάζεται να το δω, μου αρέσει ήδη.

- Μα πως?
Ξαναρώτησε η νοσοκόμα. Αφού δεν το είδατε.
- Δεν χρειάζεται να το δω. Έχω ήδη αποφασίσει ότι μου αρέσει, απάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο γλυκό αλλά γερασμένο προσωπάκι της.

Τότε η νοσοκόμα της έδειξε το ένα από τα 3 δωμάτια και την συνόδεψε μέχρι εκεί. Η γριούλα την ευχαρίστησε και η νοσοκόμα την ρώτησε ξανά με κάποιο δισταγμό.
-Είστε σίγουρα εντάξει? Τώρα που το είδατε συνεχίζετε να πιστεύετε ότι αυτό σας αρέσει? Χωρίς να δείτε και τις άλλες δύο επιλογές?
-Μα φυσικά. Πολλά πράγματα στη ζωή κορίτσι μου, της απάντησε η γριούλα, δεν θέλουν πολύ σκέψη. Είναι θέμα απόφασης και αγάπης. Αποφάσισα ότι θα το αγαπώ χωρίς να μπω στην διαδικασία να διαλέξω ανάμεσα σε άλλα. Σάμπως μια γυναίκα άμα γεννήσει το παιδί της, όσο άσχημο και αν είναι δεν θα το αγαπάει? Άσε που δεν θα το δει ποτέ άσχημο. Είναι θέμα απόφασης και αγάπης.

Κάπως έτσι ήταν η ιστορία που είχα διαβάσει πριν χρόνια. Και από τότε πολύ συχνά την θυμάμαι και σε αρκετές περιπτώσεις την βάζω σε εφαρμογή. Αποφασίζω εκ των πρότερων ότι αγαπώ ήδη κάτι, πριν ακόμα το δω.

Αποφασίζω εκ των προτέρων ότι θα περάσω καλά, ότι θα είμαι χαρούμενος, ότι θα δείξω καλοσύνη σε κάποιον άνθρωπο που ίσως με εκνευρίζει αλλά που ξέρω πως χρειάζεται την προσοχή μου, έστω λίγη.

Διαλέγω στην καρδιά αλλά και στο μυαλό μου πως θα είμαι προτού πάω κάπου. Επιλέγω τη χαρά παρά την γκρίνια, έστω κι αν για κάποιο λόγο η διάθεση μου τείνει να είναι αρνητική μια συγκεκριμένη μέρα.
Και μετά όλα λειτουργούν σχεδόν σαν μαγικά.
Πραγματικά λειτουργεί αυτή η μέθοδος με πολύ θετικά αποτελέσματα.

Είναι εύκολο να αφήνεται κανείς στην λύπη του, στην άρνηση του, στην μουντή διάθεση του και μετά αυτό να τον οδηγεί στην κατάντια του. Είναι εύκολο να υποκύπτει κανείς στα αδύνατα σημεία του, στις εξαρτήσεις του.

Είναι όμως υπέροχο να υποκλίνεται κανείς στην θέληση και στην δύναμη της αποδοχής. Είναι λες και πατάς κάποιον διακόπτη και μέσα στα σκοτάδια, επιλέγεις το φως!  Μέσα απ τον εκνευρισμό, επιλέγεις καλοσύνη.
Καλοσύνη για τον εαυτό σου πρώτα που σε χρειάζεται να τον βοηθάς, να τον στηρίζεις ακριβώς όπως κάνεις με ένα καλό φίλο, με ένα αγαπημένο πρόσωπο.

Αγκαλιάζοντας τον εαυτό μας, φτιάχνουμε καινούργιους κόσμους για μας!
Είναι θέμα απόφασης.
Δεν έχει σημασία ποιοι είμαστε, πως ζούμε, που ζούμε. Μα καμία σημασία δεν έχει αυτό. Μπορεί να είμαστε φτωχοί από άποψη χρημάτων και υλικών αγαθών, αλλά να έχουμε να δώσουμε πολλά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, μια καλή κουβέντα, μια σύντομη επίσκεψη δίνοντας κουράγιο, ένα μικρό δώρο σε ένα άρρωστο, μια κάρτα με ευχές, ένα πιάτο φαί.

Και κάθε φορά που θα κάνουμε κάτι
μικρό θα γεμίζει η καρδιά μας χρυσάφι που θα λάμπει στα μάτια μας. Η αγκαλιά για την ζωή, είναι πολλές μικρές πράξεις αγάπης. Και αν το αποφασίσουμε μπορούμε κάθε μέρα να έχουμε και μια, αρχίζοντας από την κατανόηση.

Κατανόηση του εαυτού μας, κατανόηση του κόσμου, συμπάθεια για το ατελές που και αυτό έχει την δικιά του μαγεία. Η κατανόηση θα μας οδηγήσει στην γαλήνη να αποδεχόμαστε το λάθος, την βλακεία αν θέλετε ή και το ελάττωμα του άλλου. Είτε αυτός είναι ο φίλος μας, ο σύντροφος μας, ο γονιός μας, ένας άγνωστος άνθρωπος
ή ο εαυτός μας.

Ξύπνησα σήμερα μουδιασμένος, κουρασμένος και το μόνο που ήθελα ήταν περισσότερος ύπνος. Το ζεστό ακόμα τεμπέλικο κρεβάτι μου λες και με καλούσε, έλα πίσω. Σηκώθηκα όμως, έφτιαξα καφέ και βγήκα στο μπαλκόνι μου. Κοίταξα τον ουρανό που τελευταία έχει πανέμορφα σύννεφα σαν τεράστια στρογγυλά μαξιλάρια και χαμογέλασα.

-Νυστάζω πολύ, ψιθύρισα στον εαυτό μου, βλέπω παντού μαξιλάρια.

Και τότε θυμήθηκα την γριούλα φίλη μου, που αποφάσισε εκείνη την ημέρα πως της άρεσε το καινούργιο σπιτικό της πριν ακόμα το δει.
Λες και έκλεινε τα μάτια και έβλεπε όλα όσα ήθελε να δει και όταν τα άνοιγε ήσαν όλα εκεί.
Η επιλογή κατεύθυνε την διάθεση.
Η διάθεση δημιουργούσε καινούργια πραγματικότητα.
Και όπως πολύ όμορφα είπε κάποτε ο έλληνας ποιητής, πεζογράφος και ψυχαναλυτής, Ανδρέας Εμπειρίκος, 

«Διάφανες αυλαίες είναι τα βλέφαρά μου:
Όταν τα ανοίγω βλέπω οτιδήποτε, όταν τα κλείνω βλέπω τα πάντα !!!!


Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Ο βασιλιάς και τα μήλα

 

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας βασιλιάς που ήταν πολύ πλούσιος και πολύ καλός.
Κάθε πρωί πήγαινε στην αίθουσα των ακροάσεων του παλατιού του και άκουγε με προσοχή και συγκατάβαση τα προβλήματα των υπηκόων του.
Οι περισσότεροι από αυτούς του προσέφεραν και ένα δώρο, ο καθένας με τις δυνατότητές του.

Πίσω από τον θρόνο του βασιλιά στεκόταν όρθιος ο θησαυροφύλακας,
στον οποίο παρέδιδε ο βασιλιάς το δώρο που του προσφερόταν, και αυτός
το μετέφερε στο θησαυροφυλάκιο.
Κάθε πρωί περνούσε μπροστά από τον βασιλιά και ένας ταπεινός άνθρωπος,
ο οποίος όμως δεν ζητούσε τίποτε, μόνο προσέφερε στο βασιλιά ως δώρο ένα μήλο.
Ο βασιλιάς,  αδιάφορος για το ευτελές δώρο,  
το παρέδιδε στον θησαυροφύλακά του και αυτός περιφρονητικά το πετούσε μέσα από ένα φεγγίτη στο υπόγειο.
Ο ταπεινός ανθρωπάκος έκανε αυτή τη δουλειά κάθε μέρα επί πολλά χρόνια, χωρίς να του δώσει κανείς σημασία.

Επάνω στο δέκατο χρόνο, ένα παρόμοιο πρωινό ακροάσεων, παρουσιάστηκε έξαφνα μπροστά στο θρόνο του βασιλιά ο πίθηκός του. Είχε ξεφύγει από τα πίσω διαμερίσματα του παλατιού.
Διέκρινε αμέσως το βασιλιά μέσα από το πλήθος των υπηκόων, έτρεξε προς αυτόν και κάθισε στο βραχίονα του θρόνου του.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή περνούσε ο ταπεινός μας άνθρωπος και παρέδιδε στον άρχοντα του τόπου το καθιερωμένο μήλο και αμέσως εξαφανίστηκε μέσα στο πλήθος.

Προτού ο βασιλιάς προλάβει να δώσει το ευτελές δώρο στον θησαυροφύλακά του, το αρπάζει ο πίθηκος και το δαγκώνει για να το φάει. Όμως τα δόντια του προσέκρουσαν σε σκληρό αντικείμενο.
Το αντελήφθη ο βασιλιάς, παίρνει το μήλο από το στόμα του πιθήκου και με τα χέρια του το ανοίγει στα δυο.
Και τι να δει!
Στο κέντρο υπήρχε ένα θαυμάσιο διαμάντι!

Ρωτάει αμέσως το θησαυροφύλακα, πού έριχνε τα προηγούμενα μήλα.
Ο θησαυροφύλακας του είπε στο υπόγειο και τρέχουν και οι δύο προς τα εκεί.
Και τι να δουν!
Ένας μεγάλος σωρός από αστραφτερά διαμάντια ανάμεσα σε σαπισμένα μήλα.


Πόσα διαμάντια υπάρχουν ήδη στη ζωή μας,  
αλλά,
ποτέ δεν τους δώσαμε σημασία λόγω της διακριτικής τους παρουσίας;;
Ο χρυσός δεν είναι σ’ αυτό που λάμπει
αλλά σ’ αυτό που βρίσκεται πίσω του….
 

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Το λιμάνι

 

«Τα πλοία είναι ασφαλή στο λιμάνι
αλλά δεν είναι φτιαγμένα γι’ αυτό».

Είναι αλήθεια ότι το μόνο σίγουρο μέρος είναι το λιμάνι, το κάθε λιμάνι όπως καθένας το εννοεί. Το συναισθηματικό του λιμάνι, το σπίτι του… καθετί χωρίς το οποίο δεν μπορεί να ζει, να χαίρεται, να κινείται, να νοιώθει γεμάτος κι ολόκληρος.
Πόσους περιορισμούς δημιουργεί ο ανθρώπινος νους που πίσω τους κρύβεται η ανάγκη για ασφάλεια… Και πόσους συμβιβασμούς κάνει για να την αποκτήσει. Βέβαια μετά δεν είναι ευχαριστημένος – διότι τα πλοία δεν είναι φτιαγμένα για τα λιμάνια – αλλά όταν η ασφάλεια κινεί τα νήματα, η χαρά έρχεται δεύτερη….

 «Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής,
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων….»
Ανάξιος, γιατί ποτέ δεν τόλμησα.

Η ζωή ανήκει σ’ εκείνους δέχονται την αβεβαιότητα
ως τη μόνη σταθερά στη ζωή.
Σ’ εκείνους που τολμούν.
Τολμούν να εγκαταλείψουν την ασφάλεια
και να σαλπάρουν με συντροφιά
τη Σοφία της Αβεβαιότητας.
Να ζήσουν με το Τώρα της κάθε στιγμής,
χωρίς ούτε το πριν ούτε το μετά.

Η Αιωνιότητα ανήκει σ’ αυτούς
που τολμούν να ταξιδέψουν στα ύψη και στα βάθη της.