Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Συμβόλαιο ζωής





Τελειώνει κι αυτός ο χρόνος και κοιτώντας  μια πίσω μια μπρος, συλλογίζομαι πόσο στ’αληθεια παράξενο συμβόλαιο ζωής υπέγραψα πριν γεννηθώ…

Ένα συμβόλαιο χωρίς μια “κανονική” πατρική οικογένεια, 
ούτε δική μου οικογένεια , ούτε παιδιά, ούτε σταθερότητα 
ή  ασφάλεια ως συνέπεια της σταθερότητας   
και  με μια γη να χάνεται κάθε τόσο κάτω απ’ τα πόδια μου.

Ενώ κάποια μοτίβα πρόβαλαν ξανά και ξανά:
Η αλλαγή – συνεχής, συνεχόμενη και συνεχιζόμενη 
σε καταστάσεις, γεγονότα, τόπους, ανθρώπους….
Η απώλεια – σε όλο της το μεγαλείο, η μόνιμη συνοδός μου που με ακολουθεί πιστά ώσπου να μου δώσει να καταλάβω τι θέλει να μου πει. Και η αλήθεια είναι ότι το έχω καταλάβει αλλά …. άλλο καταλαβαίνω με το νου κι άλλο με την καρδιά.  
Ωστόσο εκείνη εξακολουθεί να προσπαθεί να με διαβεβαιώσει 
ότι απώλεια δεν υπάρχει ή μάλλον υπάρχει μόνο για τα μάτια, όχι για τις ψυχές!
Κι εγώ της απαντάω πάντα: 
Ξέρεις, η γνώση δεν μειώνει τον πόνο...

Πόσα μου έδωσε αυτό το συμβόλαιο!
Αυτάρκεια, αυτονομία, σοφία, βάθος, δύναμη και πολύ, 
πολύ πόνο,
αφού μου πήρε πολύτιμες παρουσίες ……. γιατί …. με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσε να μου διδάξει την απώλεια, 
αν όχι κρατώντας την σφιχτά από το χέρι;

Κι ακόμα δεν τελειώσαμε. Ακόμα μαθαίνω, σαν καλή μαθήτρια που είμαι, προσπαθώντας ακόμα να κατακτήσω αυτό το πολυπόθητο πτυχίο.
Όχι του πανεπιστήμιου, αλλά ένα πολύ δυσκολότερο 
και απαιτητικότερο:
Της Ζωής.

Έτσι  συνεχίζω να χρωστάω μαθήματα και για να τα περάσω, χρειάζομαι ανακατατάξεις επώδυνες και τομές βαθιές 
μια και στη ζωή τα πράγματα
δεν χαρίζονται αλλά κερδίζονται!
 
Πρέπει λοιπόν να αντικαταστήσω,
την αντίσταση με την Αποδοχή
τη βιασύνη με την Υπομονή.
την αμφιβολία με την Πίστη.
τη μοναξιά με την Μοναχικότητα.
την κριτική με την Κατανόηση.
Και το δυσκολότερο, να χαιρετήσω μια για πάντα τις σωστές συνταγές του νου μου και να δώσω το προβάδισμα 
στα μάτια της καρδιάς.






Αναρωτιέμαι: Αυτή η ζωή θα μου φθάσει;;….
Μα μια φωνή μέσα μου, μου λέει:
Αν γνωρίσεις, αποδεχτείς, αγαπήσεις 
και τιμήσεις το Συμβόλαιό σου,
αυτό θα σε οδηγήσει στην δική σου πολυπόθητη Ιθάκη.
Ο δρόμος μακρύς αλλά, αν καταφέρεις να διασχίσεις το προσωπικό σου σκοτάδι, ένα έπαθλο απροσμέτρητο από την άλλη πλευρά σε περιμένει :
     Το Φως!


Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Σύμμαχος στην .... Απώλεια;






Ρώτησα το χρόνο:
- Ποια είναι η λύση;
Κι αυτός μου απάντησε:
- Άσε με να περάσω….

Είναι όπως λένε, ο χρόνος σύμμαχος στην απώλεια;
Ίσως. Εν μέρει.
Ωστόσο ο πραγματικός σύμμαχος είναι ένας:
Η Α π ο δ ο χ ή.

Ποια η διαφορά τους;
Ο χρόνος συμβαίνει από μόνος του. Ενώ η Αποδοχή σου χαμογελάει γλυκά από μακριά και σου ψιθυρίζει:
Μολων Λαβέ!

Και τότε ανοίγεται μπροστά σου ένας καινούργιος δρόμος
προς την Ιθάκη. Ένας από τους πλέον επίπονους!
Γιατί;
Γιατί την Αποδοχή την κατακτάς, αφού όμως πρώτα σε έχει δοκιμάσει  περνώντας σε από τα 40 κύματα,
εφόσον πρέπει να της αποδείξεις
πόσο πολύ την θέλεις… πόσο σημαντική είναι για σένα….
Γιατί η Αποδοχή είναι μια ερωμένη με έναν  μόνο εραστή.
Γιατί την Αποδοχή δεν την αποκτάει ο καθένας, μα μόνο
ο πιο άξιος, ο πιο αποφασισμένος κι αυτός που είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα γι’ αυτήν, επειδή
έχει ήδη αποκτήσει επίγνωση της μοναδικής αξίας της.

Αν τελικά καταφέρεις να της αποδείξεις ότι είσαι έτοιμος για όλα προκειμένου να την κάνεις δική σου, τότε θα σε τιμήσει μπαίνοντας επιτέλους με την  ήρεμη μεγαλοπρέπειά της στη ζωή σου, αποζημιώνοντάς σε πλουσιοπάροχα για  τους κόπους και τις θυσίες σου.
Και θα σου προσφέρει το μοναδικό δώρο που μόνο αυτή κατέχει:
Την ανεκτίμητη ευλογία της Θεραπείας. 

Της Θεραπείας από τον Πόνο της Απώλειας…..




-Λοιπόν, με ρώτησε η Αποδοχή: Ποια είναι η λύση;

Και εγώ της απάντησα:

- Γενηθήτω το Θέλημά Σου…..