Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Ανθρώπινες σχέσεις





Αφού τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο πώς να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις;
Οι μόνες σχέσεις που παραμένουν σταθερές είναι οι αναγκαστικές, εκείνες στις οποίες δεν έχουμε συνήθως επιλογή: οι οικογενειοσυγγενικές. Αν για παράδειγμα με τον αδελφό σου δεν έχεις μια πραγματική αλλά μια αναγκαστική σχέση, αυτή μπορεί να διατηρηθεί επ’ άπειρον μόνο και μόνο επειδή είναι αδελφός σου.
Όλες όμως οι σχέσεις στις οποίες έχεις επιλογή συνήθως έρχονται και παρέρχονται.
Πολλές φορές ακόμα και οι σχέσεις που θεωρούμε ότι έχουμε επιλέξει, αν ψάξουμε λίγο κάτω απ’ την επιφάνεια τους λόγους της επιλογής μας, θα ανακαλύψουμε ότι είναι προϊόν είτε κάποιας ανάγκης, είτε κάποιων παροδικών συνθηκών που μας έφεραν κοντά για ένα διάστημα, αλλά μόνο προσωρινά.
Όταν οι συγκεκριμένες συνθήκες πάψουν να υπάρχουν παύει να υπάρχει κι η σχέση. Όπως επίσης όταν η ανάγκη για μια σχέση καλυφθεί ή ικανοποιηθεί, τότε συχνά εξανεμίζεται κι η σχέση.

Κι έρχεται το ερώτημα:

Κατά πόσον ήταν αληθινή μια τέτοιου είδους σχέση;

Το πιο πιθανό είναι ότι ήταν, επειδή κάλυπτε τις ανάγκες της συγκεκριμένης περιόδου ζωής.
Αλλά τι ορίζεται σαν αληθινό;
Το μόνιμο; Αυτό που έχει διάρκεια;
Μα οι οικογενειακές σχέσεις έχουν τη μεγαλύτερη μάλιστα διάρκεια, απέχουν όμως πολύ από το να είναι ειλικρινείς, συμπονετικές και ουσιαστικές     ( φυσικά δεν μιλάω γι’αυτές που είναι, αλλά για όλες τις υπόλοιπες ).

Άρα, εφόσον η διάρκεια δεν είναι το κριτήριο της αυθεντικότητας και της πληρότητας μιας σχέσης, τότε, ποιο είναι;
Είναι η ποιότητα  φυσικά!
Αλλά η ποιότητα έχει να κάνει με την ατομική υπόσταση εκείνων που την απαρτίζουν. Με το βάθος, το μέγεθος, την ισορροπία, το γνώθι σαυτόν, την ευαισθησία, την ενσυναίσθηση και πάει λέγοντας.
Στις μέρες μας οι σχέσεις είναι ως επί το πλείστον ένα συμβόλαιο εξασφάλισης ασφάλειας, κάλυψης αναγκών και μοναξιάς και βουλώματος κενών του ενός από τον άλλον.
Δεν είναι η ελεύθερη επιλογή δυο ελεύθερων, ανεξάρτητων κι αυτόνομων ανθρώπων που έχουν επιλέξει ο ένας τον άλλο μόνο γι’αυτό που είναι, αλλά κατά κύριο λόγο γι’ αυτά που έχουν και γι’ αυτά που μπορούν να προσφέρουν.
Κάτω από αυτό το πρίσμα,  ακόμα κι αν σπάσουν ρεκόρ διάρκειας, δεν διασφαλίζουν κανενός είδους ικανοποίηση,  πόσο μάλλον πληρότητα και γαλήνη.

Μία και μοναδική είναι η σχέση που οφείλει ο καθένας μας να καλλιεργήσει  με αγάπη, με προσοχή, με επιμέλεια και με σεβασμό στη διάρκεια ολόκληρης της ζωής του:
Τη δική του σχέση με τον εαυτό του. Γιατί αυτός είναι ο πιο μόνιμος και σταθερός σύντροφός μας.
Εκείνος που έσπειρε, θεμελίωσε γερά, καλλιέργησε και μεγάλωσε το δικό του δέντρο, είναι τόσο δυνατός που δεν έχει να φοβηθεί καμιά καταιγίδα. Καμιά καταιγίδα της ζωής όσο δυνατή και να είναι,  γιατί έχει βάλει βαθιά θεμέλια. Έτσι η καταιγίδες μπορεί να τον λυγίσουν αλλά όχι να τον σπάσουν.

Από κει και πέρα μπορεί να δημιουργήσει όσες σχέσεις θέλει αλλά χωρίς να περιμένει από αυτές να τον στηρίξουν, να του δώσουν νόημα ζωής και να του προσφέρουν όλα όσα εκείνος δεν στάθηκε ικανός να προσφέρει ο ίδιος στον εαυτό του.

Οι ανθρώπινες σχέσεις
δεν πρέπει να είναι
το δεκανίκι μας στη νοσηρότητα, 
αλλά το εισιτήριό μας στη χαρά.




Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Περί τόλμης ο λόγος…




Όταν ο άνθρωπος τολμάει
η ζωή τον ανταμείβει πάντα.
Οι λύσεις εμφανίζονται με μαγικό τρόπο. 
Γιατί η τόλμη, 
βάζει τη στατική ενέργεια, 
σε κίνηση.

Τολμώ σημαίνει υπερβαίνω.
Τολμώ σημαίνει επιτρέπω.
Τολμώ σημαίνει διακινδυνεύω.
Τολμώ σημαίνει εκτίθεμαι.
Τολμώ δε σημαίνει δε φοβάμαι,
αλλά ότι παίρνω από το χέρι το φόβο μου και προχωρούμε μαζί παρέα.
Τολμώ σημαίνει
μπαίνω στη φωτιά των φόβων μου
κι εμπιστεύομαι τη Σοφία της Αβεβαιότητας.
Τη Θεία Πρόνοια.

Υπάρχει κι άλλη μια διάσταση του Τολμώ.
Η διάσταση του Αφήνομαι.
Τολμώ να αφεθώ χωρίς να γνωρίζω,
να έχω εξασφαλίσει,
χωρίς να ξέρω εκ των προτέρων,
χωρίς δίκτυ ασφαλείας.

Τολμώ ν’ αλλάξω,
τολμώ να αφεθώ,
παραιτούμενος από κάθε προσπάθεια να ελέγξω
ή να καθορίσω την έκβαση,
αλλά ωστόσο είμαι σίγουρος ότι
ό,τι έρθει
θα είναι το καλύτερο για μένα.
Ίσως δε θα είναι πάντα αυτό που θέλω
αλλά Πάντα θα είναι αυτό που χρειάζομαι!


Αλλά το θέμα είναι
ότι σπάνια οι άνθρωποι τολμάνε
να τολμήσουν…

                                                                                           Απο καρδιάς

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Μη με εγκαταλείψεις!





 «Μην με εγκαταλείπεις για λίγες μέρες διακοπών»!

Το να μην εγκαταλείψεις το σκυλί σου για λίγες μέρες διακοπών δεν είναι πράξη καλοσύνης. Πράξη καλοσύνης είναι να μαζέψεις ένα ζώο από το δρόμο και να του προσφέρεις τροφή και στέγη.
Αλλά το να μην το εγκαταλείψεις για ένα ταξίδι ή οποιονδήποτε άλλο λόγο δείχνει υπευθυνότητα. Ή μάλλον όχι. Ούτε αυτό είναι, γιατί το καθήκον κι η ευθύνη παραπέμπουν στο «πρέπει», στην υποχρέωση που έχουν αρνητική χροιά.

Το να μην εγκαταλείψεις το σκυλί σου είναι πράξη αγάπης,  αλλά και κάτι το τόσο  απόλυτα δεδομένο και αυτονόητο που δεν μπαίνει ούτε καν σ’ ερώτημα ή αμφισβήτηση. Αντίθετα το να παρατήσεις ένα ζώο στο δρόμο είναι μια σκέψη που δεν μπορεί περνάει ούτε κατά διάνοια από το μυαλό κάποιου που θέλει να λέγεται άνθρωπος και έχει το ελάχιστο ίχνος συνείδησης.

Ο σκύλος ή η γάτα σου είναι ισότιμο μέλος της οικογένειάς σου όπως κάθε άλλος που την αποτελεί. Επειδή δεν επικοινωνεί μέσω του λόγου δεν πάει να πει ότι δεν αντιλαμβάνεται, δε νοιώθει, δεν αισθάνεται, δεν καταλαβαίνει, δεν παρατηρεί τα πάντα. Μάλιστα επειδή ακριβώς παρατηρεί τα πάντα και μέσα από τα φυσικά του μάτια αλλά και μέσα από τα μάτια της καρδιάς του, συν-αισθάνεται πολύ περισσότερο από ότι ο άνθρωπος, ο οποίος βρίσκεται συνήθως στο δικό του μικρόκοσμο και στα προβλήματά του και δεν υπάρχει τίποτ’άλλο γι’αυτόν πέρα απ’ αυτά.


Τα ζώα δεν είναι ούτε παιχνίδια για τα παιδιά, ούτε παρακατιανά, ούτε λιγότερο έξυπνα, ούτε υποχρέωση, ούτε φόρτωμα. Είναι εκείνα που μας αγαπούν ό,τι χαρακτήρα και αν έχουμε, όπως κι αν είμαστε, όπως κι αν συμπεριφερόμαστε.
Κι είναι αυτά που θα κατηγορηθούν επειδή λέρωσαν το πεζοδρόμιο ή επειδή γαυγίζουν στο μπαλκόνι, εκείνα που θα την πληρώσουν εξ αιτίας της δικής μας ανευθυνότητας και αδιαφορίας, είτε γιατί δεν κάνουμε τον κόπο να μαζέψουμε τα περιττώματά τους,  είτε γιατί τα αφήνουμε ώρες ολόκληρες ολομόναχα στο σπίτι ή στο μπαλκόνι….  Τα σκυλιά ποτέ δεν φταίνε.    Οι ιδιοκτήτες τους είναι που φταίνε πάντα, αλλά εκείνα βρίσκονται κατηγορούμενα  και συχνά εκείνα την πληρώνουν.

Κι όμως είναι αυτά που μας περιμένουν με μια κουνιστή πάντα ουρά, που μας υπομένουν, που μας συγχωρούν, που μας συντροφεύουν στη χαρά και στη λύπη μας.


Είναι οι δάσκαλοί μας.
Βρίσκονται κοντά μας για να μας διδάξουν αυτό που καμιά ή σχεδόν καμιά δίποδη σχέση δεν μπορεί να μας προσφέρει: 

Την απόλυτα ανιδιοτελή 
και χωρίς όρους αγάπη.

Γι’ αυτό το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε γι’αυτά είναι να τα σεβόμαστε ως έμψυχες υπάρξεις που είναι και ως ισότιμες με τον άνθρωπο όπως οποιαδήποτε μορφή ζωής υπάρχει στον πλανήτη και συμβιώνουμε μαζί της.


Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Αν Rudyard Kipling





Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου,
όταν τριγύρω σου όλοι τάχουν χαμένα
και σ' εσέ της ταραχής των ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου,
όταν ο κόσμος δεν σε πιστεύει
κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.

Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου.
Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν, να μην καταδεχθείς ποτέ το ψέμα,
κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς, μα  να μην είσαι δούλος των ονείρων
αν να στοχάζεσαι μπορείς, δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν’ αντικρίζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
κι όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δυο τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς
όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ’ τους κακούς,
για νάναι για τους άμυαλους παγίδα,
ή συντριμμένα να θωρείς όσα σου έχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.


Αν όσα απόχτησες μπορείς σ' ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς κορόνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ’ αρχής,
ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά ποτέ
γι’ αυτόν τον ξαφνικό χαμό σου.

Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής,
κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός,
όταν δε σούχει τίποτε απομείνει παρά μονάχα η θέληση,
κράζοντας σ’ όλα αυτά: «ΒΑΣΤΑΤΕ».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί μπορούνε πια ποτέ να πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς, μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θάναι τότε η Γη,
μ’ όσα και μ’ ότι απάνω της κι αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ:
Άνδρας αληθινός θάσαι παιδί μου.


 μετάφραση Νίκου Καρβούνη