Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Το Θαύμα του Θανάτου

       Ο θάνατος επιτυγχάνει τα ακόλουθα θαυμαστά πράγματα:


  •  Αντικαθιστά το χρόνο με την απόλυτη απουσία του χρόνου

  •   Διευρύνει τα όρια του χώρου ως το άπειρο.

  •   Αποκαλύπτει την πηγή της ζωής

  •    Προσφέρει ένα καινούργιο τρόπο για να ανακαλύψουμε  τι βρίσκεται πέρα από τα όρια των πέντε αισθήσεων.

  •  Αποκαλύπτει τη διάνοια που βρίσκεται πίσω από όλα, εκείνη που οργανώνει και συντηρεί τη δημιουργία.




    Ο θάνατος γίνεται το κατώφλι ενός σπουδαίου γεγονότος: Της Μεταθανάτιας Ζωής !

                   
 












Ο γείτονας με το μικρό σπίτι



Ένας γείτονας του Ναρσερίν είχε μικρό σπίτι και μεγάλη οικογένεια.

Συχνά παραπονιόταν στο  Ναρσερίν  για τη δυστυχία του αυτή και ζητούσε από το σοφό μυαλό του Ναρσερίν κάποια λύση.
Εν τέλει ο Ναρσερίν αποφάσισε να τον βοηθήσει.

« Έχεις δυο κατσίκες» του είπε « να τις βάλεις κι αυτές μέσα στο σπίτι».

«Μα είναι δυνατόν; Που να τις βάλω;» είπε ο γείτονας.

«Ζητάς τη βοήθειά μου» είπε ο Ναρσερίν, « θα μ’ ακούσεις λοιπόν;»

«Θα σ’ ακούσω… αλλά… αυτό δεν είναι λύση».

«¨Έχε μου εμπιστοσύνη» είπε ο Ναρσερίν.



Ο γείτονας έκανε όπως τον συμβούλεψε ο Ναρσερίν.  Έβαλε στο μικρό του σπίτι και τις γίδες.
Η κατάσταση έγινε πολύ δύσκολη. 


Όταν συναντήθηκαν ύστερα από δυο μέρες, ο Ναρσερίν ρώτησε το γείτονα πως τα πάει τώρα με το στενό του σπίτι.

«Πολύ δύσκολα» είπε ο γείτονας.

«Να βάλεις μέσα στο σπίτι και την αγελάδα σου τώρα».

Ο γείτονας υπάκουσε, έβαλε και την αγελάδα.
Όταν συναντήθηκαν τρείς μέρες μετά ο Ναρσερίν ρώτησε:

«Πως πάνε τα πράγματα γείτονα;»

«Ασφυκτικά» απάντησε ο γείτονας.

«Βάλε ακόμα και το γαϊδούρι σου» πρόσταξε ο Ναρσερίν.

Έβαλε και το γαϊδούρι μέσα στο στενό του σπίτι ο γείτονας. Τα πράγματα ήταν αφόρητα, όπως λένε, τραγικά.
Όταν μετά από δυο μέρες συναντήθηκαν, ο γείτονας είπε στο Ναρσερίν:

« Αμάν σοφέ Ναρσερίν, είναι πια μαρτύριο. Ποια άλλη ποινή θα μου βάλεις;

«Να μείνετε έτσι εκεί όλοι μαζί για τρείς μέρες ακόμη» είπε ο Ναρσερίν.

Στις τρεις μέρες ο γείτονας είπε: «Είναι αβάσταχτο Ναρσερίν, κάμε κάτι, είναι απερίγραπτο».

«Να βγάλεις έξω το γαϊδούρι» πρόσταξε ο Ναρσερίν.

Έβγαλε ο γείτονας από το στενό του σπίτι το γαϊδούρι. Ένοιωσαν όλοι
κάποια ανακούφιση. Σε λίγες μέρες που ανταμώθηκαν είπε ο Ναρσερίν:

« Βγάλε τώρα και την αγελάδα».

Έβγαλε έξω και την αγελάδα ο γείτονας και ένοιωσαν όλοι μεγάλη ανακούφιση, το σπίτι άρχισε να γίνεται άνετο.
Όταν ξανανταμώθηκαν είπε  ο Ναρσερίν:

«Βγάλε τώρα και τις κατσίκες».

Ο άνθρωπος έβγαλε και τις κατσίκες. Το σπίτι ξαφνικά ήταν τόσο άνετο που ο γείτονας και τα παιδιά του ήταν ευτυχισμένοι.
Όταν ξανασυναντήθηκαν, ρώτησε ο Ναρσερίν πως τα πάει ο γείτονας με το μικρό του σπίτι.


«Πολύ άνεση, είμαστε τόσο καλά, σ’ ευχαριστώ πολύ Ναρσερίν. Το σπίτι μου είναι πια μεγάλο κι άνετο κι αυτό το χρωστάω σε σένα» είπε ο γείτονας.




Τα μαθήματα της ζωής

Τα μαθήματα της ζωής.
Τα κύρια και τα προαιρετικά.
Εκείνα που έχω πάρει, εκείνα που έχω πάρει ως ένα σημείο κι αυτά που ακόμα μένουν περιμένοντας υπομονετικά ν’ αποφασίσω ν’ ασχοληθώ μαζί τους. Ίσως αυτά τα τελευταία είναι και τα πιο δύσκολα μια και, τόσες πολλές φορές μου έχουν χτυπήσει την πόρτα κι εγώ ακόμα επιμένω να το παίζω βλάκας…

Όταν έρχονται οι μεγάλες ανατροπές στη ζωή, τότε τα περιθώρια στενεύουν σχετικά με το αν θα τα αντιμετωπίσεις ή θα επιλέξεις άλλη μια φορά να γίνεις τυφλός, κουφός και να αρκεστείς στα παράπονα και την γκρίνια.

Ως αναφορά τα δικά μου προσωπικά μαθήματα, ένα είναι το πιο τρανταχτό και διαρκώς επαναλαμβανόμενο, σε κάθε ηλικία, με κάθε τρόπο και με εφαρμογή στα πάντα:

                             Η  Α λ λ α γ ή!
        Η Αποδοχή  είναι μια άλλη λέξη για την Αλλαγή.

Τι έχω να διδαχτώ από αυτό; «Πόσο μπορείς γλυκιά μου να αποδεχτείς τις ανατροπές στη ζωή σου; Χωρίς να φωνάζεις, να μεμψιμοιρείς, ν’ απογοητεύεσαι, να φοβάσαι, να θυμώνεις, να νοιώθεις πληγωμένη, να το ρίχνεις στην αδικία, στην κοινωνία, στους γονείς, στο Θεό και πάει λέγοντας. Πόσο μπορείς να μη θεωρείς τον εαυτό σου θύμα των περιστάσεων;»

Η αλλαγή δεν αφορά αποκλειστικά τη δική μου ζωή, αλλά τις ζωές όλων. Ζώντας σε ένα κόσμο δυαδικότητας, οι μεταβολές είναι μια σταθερή κατάσταση, με αποδέκτες όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά κάθε τι που υπάρχει: το καλό πάει μαζί με το κακό, η ευτυχία με την δυστυχία, η ομορφιά με την ασχήμια… Πως λοιπόν είναι δυνατό να ζει κανείς το ένα χωρίς να έχει καμιά σχέση με το άλλο;

Είναι μια ωραία ψευδαίσθηση η αναζήτηση της παντοτινής ευτυχίας, όπως μιας ιδανικής κοινής ζωής, ενός τέλειου παιδιού, μιας ενωμένης οικογένειας, μιας συναρπαστικής εργασίας, ενός διαρκούς έρωτα, μιας μη επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας… μόνο που όλα αυτά είναι μια ψευδαίσθηση.
Όχι φυσικά ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν. Και βέβαια υπάρχουν, αλλά το ερώτημα είναι σε τι ποσοστό και κυρίως: για πόσο!

Πόσες πολλές εμπειρίες  φέρνει η ζωή στον καθένα μας! Οι εμπειρίες είναι ο απόλυτος δάσκαλος.
Ωστόσο η συνηθισμένη στάση μας είναι να μην τις παίρνουμε σοβαρά υπόψη. Τις αντιμετωπίζουμε ως χτυπήματα και έτσι δεν μαθαίνουμε απ’ αυτές, δεν τις χρησιμοποιούμε για να αποκτήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση για τον εαυτό μας και ό,τι μας περιβάλλει.
Όταν η ζωή δε φοράει τα καλύτερά της και έρχεται καταπάνω μας, ενώ όλα δείχνουν να είναι απόλυτα ταχτοποιημένα και οριοθετημένα, τότε έχουμε δυο επιλογές: Αντίσταση ή Αποδοχή.

Ό,τι και να αφορά η δοκιμασία, καλό είναι να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι εμείς επιλέγουμε τον τρόπο διαχείρισης, τον τρόπο προσέγγισης του θέματος και κανένας άλλος.
Έτσι η συνηθισμένη στάση μας της αντίστασης, δεν μας οδηγεί βέβαια στη διαδικασία της λύσης. Απλά ελπίζουμε ότι το πρόβλημα θα βρει λύση κάποτε από μόνο του… μια και φοβόμαστε να προσεγγίσουμε μια βαθύτερη, αχαρτογράφητη περιοχη….

Όμως τα μαθήματα της ζωής δεν περιμένουν. Κι αν δεν περάσεις το μάθημα την πρώτη περίοδο, η μεταφορά στη δεύτερη ενδέχεται να είναι πιο οδυνηρή, για να μην πούμε για την 3η, την 4η, την 20η και πάει λέγοντας. Πόσες περιπτώσεις ανθρώπων γνωρίζουμε που έχουν φθάσει στα 30 ή τα 50 τους χρόνια κι ακόμα δεν μπορούν να διαχειριστούν θέματα που εκκρεμούν από την εφηβεία τους…

Γιατί;
Γιατί δεν αποφάσισαν ποτέ να ασχοληθούν πραγματικά μαζί τους και να τα λύσουν. Έλεγαν συνήθως ότι τα γνώριζαν. Όμως το «γνωρίζω νοητικά» από το «λύνω», απέχει…

Δεν ήρθαμε σ’ αυτή τη γη για να ζήσουμε σε μια κατάσταση μακάριας ευτυχίας – κι αν προσδοκούμε κάτι τέτοιο μας περιμένουν πολλές απογοητεύσεις – αλλά για να αφυπνιστούμε, τουτέστιν, να ξυπνήσουμε και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι η ζωή θέλει να μας πει με τον τρόπο της.

Μηνύματα με αποστολέα τη Ζωή, αποστέλλονται μαζικά και κατ’ εξακολούθηση.




Παρα-λαμβάνονται όμως

από τους παραλήπτες;


            Από καρδιάς