Τα μαθήματα της ζωής

Τα μαθήματα της ζωής.

Τα κύρια και τα προαιρετικά.

Εκείνα που έχω πάρει, εκείνα που έχω πάρει ως ένα σημείο κι αυτά που ακόμα μένουν περιμένοντας υπομονετικά ν’ αποφασίσω ν’ ασχοληθώ μαζί τους. Ίσως αυτά τα τελευταία είναι και τα πιο δύσκολα μια και, τόσες πολλές φορές μου έχουν χτυπήσει την πόρτα κι εγώ ακόμα επιμένω να το παίζω βλάκας…

Όταν έρχονται οι μεγάλες ανατροπές στη ζωή, τότε τα περιθώρια στενεύουν σχετικά με το αν θα τα αντιμετωπίσεις ή θα επιλέξεις άλλη μια φορά να γίνεις τυφλός, κουφός και να αρκεστείς στα παράπονα και την γκρίνια.

Ως αναφορά τα δικά μου προσωπικά μαθήματα, ένα είναι το πιο τρανταχτό και διαρκώς επαναλαμβανόμενο, σε κάθε ηλικία, με κάθε τρόπο και με εφαρμογή στα πάντα:

                             Η  Α λ λ α γ ή!

        Η Αποδοχή  είναι μια άλλη λέξη για την Αλλαγή.

Τι έχω να διδαχτώ από αυτό; «Πόσο μπορείς γλυκιά μου να αποδεχτείς τις ανατροπές στη ζωή σου; Χωρίς να φωνάζεις, να μεμψιμοιρείς, ν’ απογοητεύεσαι, να φοβάσαι, να θυμώνεις, να νοιώθεις πληγωμένη, να το ρίχνεις στην αδικία, στην κοινωνία, στους γονείς, στο Θεό και πάει λέγοντας. Πόσο μπορείς να μη θεωρείς τον εαυτό σου θύμα των περιστάσεων;»

Η αλλαγή δεν αφορά αποκλειστικά τη δική μου ζωή, αλλά τις ζωές όλων. Ζώντας σε ένα κόσμο δυαδικότητας, οι μεταβολές είναι μια σταθερή κατάσταση, με αποδέκτες όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά κάθε τι που υπάρχει: το καλό πάει μαζί με το κακό, η ευτυχία με την δυστυχία, η ομορφιά με την ασχήμια… Πως λοιπόν είναι δυνατό να ζει κανείς το ένα χωρίς να έχει καμιά σχέση με το άλλο;

Είναι μια ωραία ψευδαίσθηση η αναζήτηση της παντοτινής ευτυχίας, όπως μιας ιδανικής κοινής ζωής, ενός τέλειου παιδιού, μιας ενωμένης οικογένειας, μιας συναρπαστικής εργασίας, ενός διαρκούς έρωτα, μιας μη επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας… μόνο που όλα αυτά είναι μια ψευδαίσθηση.

Όχι φυσικά ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν. Και βέβαια υπάρχουν, αλλά το ερώτημα είναι σε τι ποσοστό και κυρίως: για πόσο!

Πόσες πολλές εμπειρίες  φέρνει η ζωή στον καθένα μας! Οι εμπειρίες είναι ο απόλυτος δάσκαλος.

Ωστόσο η συνηθισμένη στάση μας είναι να μην τις παίρνουμε σοβαρά υπόψη. Τις αντιμετωπίζουμε ως χτυπήματα και έτσι δεν μαθαίνουμε απ’ αυτές, δεν τις χρησιμοποιούμε για να αποκτήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση για τον εαυτό μας και ό,τι μας περιβάλλει.

Όταν η ζωή δε φοράει τα καλύτερά της και έρχεται καταπάνω μας, ενώ όλα δείχνουν να είναι απόλυτα ταχτοποιημένα και οριοθετημένα, τότε έχουμε δυο επιλογές: Αντίσταση ή Αποδοχή.

Ό,τι και να αφορά η δοκιμασία, καλό είναι να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι εμείς επιλέγουμε τον τρόπο διαχείρισης, τον τρόπο προσέγγισης του θέματος και κανένας άλλος.

Έτσι η συνηθισμένη στάση μας της αντίστασης, δεν μας οδηγεί βέβαια στη διαδικασία της λύσης. Απλά ελπίζουμε ότι το πρόβλημα θα βρει λύση κάποτε από μόνο του… μια και φοβόμαστε να προσεγγίσουμε μια βαθύτερη, αχαρτογράφητη περιοχη….

Όμως τα μαθήματα της ζωής δεν περιμένουν. Κι αν δεν περάσεις το μάθημα την πρώτη περίοδο, η μεταφορά στη δεύτερη ενδέχεται να είναι πιο οδυνηρή, για να μην πούμε για την 3^η, την 4^η, την 20^η και πάει λέγοντας. Πόσες περιπτώσεις ανθρώπων γνωρίζουμε που έχουν φθάσει στα 30 ή τα 50 τους χρόνια κι ακόμα δεν μπορούν να διαχειριστούν θέματα που εκκρεμούν από την εφηβεία τους…

Γιατί;

Γιατί δεν αποφάσισαν ποτέ να ασχοληθούν πραγματικά μαζί τους και να τα λύσουν. Έλεγαν συνήθως ότι τα γνώριζαν. Όμως το «γνωρίζω νοητικά» από το «λύνω», απέχει…

Δεν ήρθαμε σ’ αυτή τη γη για να ζήσουμε σε μια κατάσταση μακάριας ευτυχίας – κι αν προσδοκούμε κάτι τέτοιο μας περιμένουν πολλές απογοητεύσεις – αλλά για να αφυπνιστούμε, τουτέστιν, να ξυπνήσουμε και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι η ζωή θέλει να μας πει με τον τρόπο της.

Μηνύματα με αποστολέα τη Ζωή, αποστέλλονται μαζικά και κατ’ εξακολούθηση.

Παρα-λαμβάνονται όμως

από τους παραλήπτες;

            Από καρδιάς