Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Ο έρωτας



 

Αν ο άνθρωπος ζούσε έτσι όπως δείχνει το βίντεο, με χαρά, πάθος κι ενθουσιασμό,  ο καρκίνος και η κάθε είδους ασθένεια, θα ήταν ανύπαρκτα!

Θα πει κανείς: «Μα αυτός στο βίντεο είναι ερωτευμένος».

Μα ναι!  Ακριβώς αυτό είναι που λείπει:
Ο Έρωτας!!
Ο Έρωτας με τη ζωή.
Ο Έρωτας γι’ αυτό που κάνουμε.
Ο Έρωτας γι’ αυτό που είμαστε.
Ο Έρωτας για καθετί που υπάρχει γύρο μας.

Όταν το άγχος και την  καθημερινή μιζέρια αντικαταστήσει ο Έρωτας, τότε οποιουδήποτε είδους δυσαρέσκεια κι αρνητικότητα θα χαθούν ως δια μαγείας από τη ζωή μας.

Μόνο που αυτός ο Έρωτας για τον οποίο μιλάω 
δεν εξαρτάται από το έξω   
αλλά είναι εσωτερική κατάσταση, 
εσωτερική κατάκτηση.   
Και θέλει αποφασιστικότητα και πολύ θάρρος 
γιατί όλα μας οδηγούν στην κοπαδοποίηση 
του άγχους και της μιζέριας….


                                Από Καρδιάς

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Η φωνή της λογικής





Το μεγαλύτερο λάθος σ’ αυτή τη ζωή είναι να ακούει κανείς τη φωνή της λογικής.

Ξέρω κανείς δε θα συμφωνήσει.
Δε με νοιάζει όμως.
Δε με νοιάζει καν να το τεκμηριώσω.
Φθάνει που αυτό είναι που θέλησε να μου δείξει η δική μου εμπειρία ζωής.
Δε με νοιάζουν οι συμβουλές και οι καλοπροαίρετες απόψεις των άλλων για το καλό μου. Αυτές αντανακλούν μόνο το κομμάτι του φόβου
που υπάρχει μέσα μου.
Όμως αυτό δε με αντιπροσωπεύει πλέον, οπότε και δεν του προσφέρω γήπεδο να παίξει μπάλα…

Η μοναδική φωνή που ταυτίζεται με το Είναι μου
είναι η φωνή της Καρδιάς.
Μόνο αυτή χρειάζεται ν’ ακολουθεί κανείς,
μόνο γι’ αυτή αξίζει τον κόπο να ζει.

Σε κάθε άλλη περίπτωση δε ζει. Απλά επιζεί.
Κι η επιλογή πάντα στο χέρι μας.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

The last Lecture - Η τελευταία Ομιλία του Randy Pausch






Αν επρόκειτο να πεθάνετε σύντομα πως θα χρησιμοποιούσατε το χρόνο που σας μένει ως το τέλος;;

Δεν γερνάμε γιατί προχώρησε η ηλικία μας, όπως είναι τόσο ευρέως διαδεδομένο, μια τόσο κοινή πεποίθηση.
Γερνάει ο νους και κατ’ επέκταση το σώμα μας όταν παύουμε να ζούμε με την καρδιά μας.
Όταν έχουμε παραιτηθεί εκ των προτέρων από τη ζωή.
Όταν έχουμε πάψει να γελάμε, ν’αστειευόμαστε, να χαιρόμαστε, να παίζουμε, να ενθουσιαζόμαστε.
Όταν πάψουμε να είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή και με τα όσα μας προσφέρει.
Τότε γερνάμε.
Τότε αρρωσταίνουμε.
Τότε πεθαίνουμε.
Αλλά, αν το καλοσκεφθούμε,  έχουμε πεθάνει πολύ νωρίτερα, όταν πήραμε την ασυνείδητη απόφαση να πάψουμε να ζούμε….




Λοιπόν, εν επρόκειτο να πεθάνετε σε λίγους μήνες, πως θα χρησιμοποιούσατε το χρόνο που σας απόμεινε;

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Στη χώρα του Μου








Ήταν κάποτε  μια χώρα που τη έλεγαν Μου. Κι αυτό γιατί όλοι πίστευαν ότι καθετί που αποκτούσαν ήταν και δικό τους.  Τα ρούχα που φορούσαν για παράδειγμα, ήταν τα ρούχα Μου, το μολύβι που έγραφαν ήταν το μολύβι Μου, το σπίτι που έμεναν ήταν το σπίτι Μου, το παιδί που μεγάλωναν ήταν το παιδί Μου.
 
Πίστευαν ότι καθετί που εμφανιζόταν στη ζωή τους  γινόταν αυτόματα δικό τους και για πάντα.  Και το χειρότερο:  όταν αυτό έπαυε να υπάρχει, δυσανασχετούσαν και θύμωναν.
Θεωρούσαν ότι καθετί τους ανήκε κι έκαναν σχέδια για το πώς θα εξασφαλίσουν τη διάρκειά του επʼαόριστον. Δεν έτυχε ποτέ να συναντήσουν  τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο τον Ηράκλειτο να τους πει ότι «τα πάντα ρεi».  Αλλά ακόμη κι αν κατείχαν αυτή τη γνώση δε θα ήταν διατεθειμένοι να την εφαρμόσουν.
Οι Μου-άνθρωποι πάσχιζαν συνεχώς κι ασταμάτητα να κατακτήσουν, να αρπάξουν, να διασφαλίσουν καθετί ακόμα και τη γη που κατοικούσαν.
Είχαν μπερδέψει την προσωρινότητα με τη διάρκεια.
Το δανείζομαι με το μου ανήκει.
Το δώρο με την ιδιοκτησία.
Έτσι η κάθε γενιά κληροδοτούσε  στην επόμενη την πεποίθηση ότι όσο περισσότερα Μου αποκτήσει, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα είναι.

Ωστόσο κάποια στιγμή οι κάτοικοι-Μου άρχισαν να παρατηρούν ότι τα Μου σιγά σιγά άρχισαν να αποσύρονται. Όλα τα δεδομένα, τα αποθηκευμένα, τα κεκτημένα, τα οικειοποιημένα άρχισαν να χάνονται και οι Μου άνθρωποι δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Έμειναν να τα κοιτάζουν αποσβολωμένοι να εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο.  Τα καλόπιασαν, τα απείλησαν, τα κυνήγησαν αλλά δεν πέτυχαν τίποτα. Τα Μου είχαν γίνει καπνός.
Βασικά έπαψαν να είναι πλέον Μου. Έγιναν Τους. Επέστρεψαν εκεί που ανήκαν δηλαδή στον εαυτό τους. Άφησαν τους ανθρώπους με σπίτια άδεια, με χέρια άδεια, με ζωή άδεια.
Οι άνθρωποι Μου απελπίστηκαν. Πως μπορούσαν να συνεχίσουν να ζουν χωρίς τα Μου που είχαν συνηθίσει.


Ο χρόνος  κύλησε, αλλάξαν οι καιροί .
Οι άνθρωποι πρώην Μου δεν είχαν άλλη επιλογή από το να προχωρήσουν χωρίς τα Μου να τους γεμίζουν και να τους καθησυχάζουν. Οι παροχές κόπηκαν.
Και τότε, ω του θαύματος, άρχισαν να  καταλαβαίνουν την παρανόηση που είχαν κάνει. Συνειδητοποίησαν ότι όλα τα Μου που υπήρχαν κάποτε στη ζωή τους,  δεν ήταν δεδομένα.  Δεν τους ανήκαν.  Δεν ήταν δικά τους.  Μόνο όταν τα έχασαν συνειδητοποίησαν ότι ποτέ δεν τους ανήκαν αληθινά. Ότι τους είχαν δοθεί ως δώρο για χρήση κι όχι για κατάχρηση, προσωρινά κι όχι μόνιμα.  Κατάλαβαν ότι ο χρόνος του κάθε Μου ήταν συγκεκριμένος και περιορισμένος.
Κι ότι το κάθε Μου δεν ήταν ιδιοκτησία τους, αλλά,  Ευγενική Χορηγία της Ζωής.