Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Τα συμβόλαιά μας

 

Όλοι έχουμε συμβόλαια, φανερά ή όχι.
Όταν νοικιάζεις ένα σπίτι, το διάστημα παραμονής σου σ’ αυτό είναι γνωστό με βάση το συμβόλαιο που έχεις υπογράψει.
Τι γίνεται όμως με τα συμβόλαια της ψυχής;
Τα αόρατα συμβόλαια, τα δικά μας
κι εκείνα που μας συνδέουν με τους άλλους,
και η άγνωστη διάρκειά τους…;


Όμως,
αφού ξέρουμε  ότι το ταξίδι μας
έχει ημερομηνία λήξης – έστω κι αν δεν μας είναι γνωστή –
το καλύτερο ίσως που έχουμε να κάνουμε
είναι να τιμήσουμε αυτό το συμβόλαιο που έχουμε
με  κάθε έκφανση της ζωής,  
αλλά
και να προσφέρουμε στους προσωρινούς συνταξιδιώτες μας
το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας.

Ώσπου να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί στον Κεντρικό Σταθμό
και να διαπιστώσουμε
ότι αυτό που έχει πραγματική αξία
είναι αιώνιο
και δικό μας για πάντα.

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Ελεύθερος ή σκλάβος των … επιλογών μου;

 

Έχω επιλογές = είμαι ελεύθερος.
Περισσότερες επιλογές έχω; = Περισσότερο ελεύθερος είμαι.
Λιγότερες επιλογές έχω; = Λιγότερο ελεύθερος είμαι.

Αυτή η πεποίθηση με στοίχειωνε χρόνια. Πίστευα ότι η ποσότητα επιλογών ισούται με την ελευθερία.
Είναι πράγματι η ελευθερία μου συνυφασμένη με τις εξωτερικές δυνατότητές μου;

Αν για παράδειγμα κάποιος έχει άπειρα πλούτη, δε θα αισθάνεται πλέον άγχος, φόβους, ανία, μοναξιά, ανασφάλεια; ( Η ιστορία έχει αμέτρητα παραδείγματα πλούσιων και διάσημων ανθρώπων που είχαν ψυχικά προβλήματα πολύ μεγαλύτερα από εκείνα των κοινών, άσημων ανθρώπων…).

Πότε  είμαι ελεύθερος;
Έχοντας στη διάθεσή μου ευρεία γκάμα επιλογών αυτό με καθιστά περισσότερο ευτυχισμένο και μου προσφέρει ψυχική πληρότητα;

Ή μήπως ή μη δυνατότητα επιλογών, θα ήταν το ζητούμενο; Το να είμαι δέσμιος της μη δυνατότητας, της μη επιλογής θα ήταν προτιμότερο;

Και τελικά, αν ούτε η ύπαρξη επιλογών ούτε η απουσία τους δηλώνει  μεγαλύτερη ελευθερία, τότε τι;

Υπάρχει διέξοδο;
Ναι, υπάρχει.

Να έχω τη δυνατότητα επιλογών
χωρίς να τους κάνω χρήση.
Χωρίς να επιλέγω!
Επιλέγοντας  να μην επιλέξω…

Η προτίμηση ενός πράγματος και η απόρριψη ενός άλλου δε με απελευθερώνει,  αντίθετα με κάνει σκλάβο. Σκλάβο της ψυχαναγκαστικής ανάγκης μου να επιλέγω. Με την ίδια δύναμη που κρατάς κάτι, σε κρατάει…
Όσο περισσότερες επιλογές έχω, τόσο περισσότερο εξαρτημένος είμαι από αυτές. Είτε το ένα επιλέξω είτε το άλλο, βρίσκομαι ακριβώς στον ίδιο παρονομαστή. Στην ίδια ψευδαίσθηση. Μόνο η επιφάνεια αλλάζει. Η ουσία παραμένει η ίδια.
Η λίαν διαδεδομένη πεποίθηση ότι η δυνατότητα επιλογών σημαίνει ελευθερία, χρήζει επανεξέτασης. Είναι κι αυτή ένα παιχνίδι του νου. Μια επιπλέον τρικλοποδιά, μια σπαζοκεφαλιά…
Διότι δεν είναι οι συγκεκριμένες επιλογές που μου προσφέρουν ελευθερία, εφόσον εξακολουθεί να παραμένει η ανάγκη μου να επιλέγω ενώ, όταν αυτό δε μπορεί να πραγματοποιηθεί, αισθάνομαι έλλειψη και ακύρωση.

Η απελευθέρωση έρχεται με τη Μη ανάγκη επιλογής.
Ή αλλιώς
Με την αποδοχή αυτού ακριβώς που έχω μπροστά μου. Ό,τι κι αν είναι.

Αν αντικαταστήσω το Επιλέγω με το Αποδέχομαι με το  να είμαι ανοιχτός σε οτιδήποτε έρχεται/υπάρχει,  χωρίς να το ονομάζω καλό ή κακό, ευχάριστο ή δυσάρεστο,
τότε η ανάγκη της επιλογής αυτόματα θα σταματήσει να έχει λόγο ύπαρξης.
Δε θα είμαι αναγκασμένος να βρίσκομαι συνεχώς προ του: αυτό ή εκείνο;
Θα πω ένα μεγάλο: «Ουφ! Ανακούφισης. Δε με νοιάζει ότι κι αν έρθει. Όλα καλά. Όλοι και όλα ευπρόσδεκτα.»

Εγκαταλείποντας την προσπάθεια και τον έλεγχο κι ακoλουθώντας τη ροή της ζωής ανοίγει ο δρόμος της Ελευθερίας και της εσωτερικής Πληρότητας.
Χωρίς επιλογές.
Αφήνοντας το Θεό να επιλέξει για μένα.
Και λέγοντας πάντα: Ναι!

 

                                                 Απο Καρδιάς

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Προσοχή! Διατάραξη κοινής μιζέριας!


Πάντα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής στο καθετί

Δεν το συνειδητοποιούμε λόγω της σχεδόν απόλυτης ταύτισής μας
με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας,
με τις πεποιθήσεις που έχουμε ενστερνισθεί,
με τα πολιτικά και κοινωνικά πρότυπα…. κι όμως,

Πάντα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής στο καθετί

Όχι την επιλογή στο τι γίνεται γύρο μας
ή στο πως επηρεάζει την δική μας ζωή,
αλλά την επιλογή στο πως ανταποκρινόμαστε σ’ αυτό.
Όσο πιο πολύ ταυτιζόμαστε με την αρνητικότητα γύρο μας,
τόσο περισσότερο την επεκτείνουμε και την προσελκύουμε. Όμως,

Πάντα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής στο καθετί

Όταν κάποιος μας υποτιμά, μας βρίζει, μας προσβάλει, μας προκαλεί με διάφορους τρόπους, τι κάνουμε;;
Το παίρνουμε προσωπικά, θιγόμαστε, θυμώνουμε, πληγωνόμαστε
και του ανταποδίδουμε την προσβολή
ή η προσβολή δε μας αγγίζει;
Κι  όμως,


Πάντα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής στο καθετί


Όμως η δυνατότητα επιλογής έχει να κάνει με ένα πράγμα:
Με την κατάσταση της συνειδητότητάς μας.
Που σημαίνει ότι,
όσο λιγότερο έχουμε συναίσθηση του πως νοιώθουμε
και του που βρίσκεται εστιασμένη η προσοχή μας,
τόσο μειώνεται η ικανότητα επιλογής μας
και έτσι συνεχίζουμε να αντιδρούμε αυτόματα
με τον παλιό γνώριμο τρόπο.
Μόνο στο βαθμό που έχουμε επίγνωση του τι γίνεται μέσα μας έχουμε και τη δυνατότητα Επιλογών έξω μας.
Εκεί βρίσκεται το κομβικό σημείο κι όχι στο τι συμβαίνει εξωτερικά.

Το τι συμβαίνει εξωτερικά είναι απλά το σχολικό πρόγραμμα,
υποχρεωτικό για όλους.
Αλλά όλοι οι μαθητές δεν είναι ίδιοι.
Τι λοιπόν κάνει να διαφέρουν,
εκείνους που διαφέρουν;

                                                                       
                                                                             Απο καρδιάς





Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Εμπόδια

  

 Περπατώ σ’ ένα μονοπάτι.

Αφήνω τα πόδια μου να με οδηγήσουν.

Η ματιά μου στέκεται στα δέντρα, στα πουλιά, στις πέτρες. Στον ορίζοντα  διαγράφεται  το περίγραμμα  μιας πόλης.  Οξύνω την ματιά μου για να ξεχωρίσω καλύτερα.

Αισθάνομαι ότι η πόλη με έλκει.
Χωρίς να ξέρω πως,  συνειδητοποιώ ότι  σ’ αυτή την πόλη μπορώ να βρω όλα όσα επιθυμώ.  Όλους μου τους στόχους, τους σκοπούς, τα μελλοντικά μου επιτεύγματα. Οι φιλοδοξίες και τα όνειρά μου βρίσκονται σ’ αυτή την πόλη.
Αυτό που θέλω να καταφέρω, αυτό που χρειάζομαι, αυτό που θα ήθελα να γίνω πιο πολύ, αυτό που επιδιώκω, αυτό που προσπαθώ, αυτό για το οποίο δουλεύω, αυτό που πάντα φιλοδοξούσα, αυτό που θα ήταν η μεγαλύτερη απ’ τις επιτυχίες μου.
Φαντάζομαι ότι όλα αυτά βρίσκονται σ’ αυτή την πόλη.

Χωρίς δισταγμό αρχίζω να πηγαίνω προς τα κει.

Λίγο αργότερα, αφού έχω ήδη αρχίσει να βαδίζω, το μονοπάτι γίνεται ανηφορικό.
Κουράζομαι λίγο αλλά δεν πειράζει. Συνεχίζω.
Διακρίνω μια μαύρη σκιά παρακάτω στο δρόμο.  Πλησιάζω και βλέπω ότι μια τεράστια τάφρος εμποδίζει το πέρασμά μου.
Φοβάμαι… Διστάζω…
Μ’ ενοχλεί κι ο στόχος μου που δεν μπορεί να επιτευχθεί εύκολα.

Όπως και να έχει αποφασίζω να πηδήξω την τάφρο.  Κάνω πίσω, παίρνω φόρα και πηδώ…
Καταφέρνω να την περάσω. Ξαναρχίζω τον δρόμο μου και συνεχίζω να περπατώ.

Λίγα μέτρα πιο κάτω εμφανίζεται άλλη τάφρος. Ξαναπαίρνω φόρα και την περνάω κι αυτήν.
Τρέχω προς την πόλη. Ο δρόμος φαίνεται καθαρός.

Όμως με ξαφνιάζει η άβυσσος που ανοίγεται στο δρόμο μου.
Σταματώ. Είναι αδύνατο να πηδήξω από πάνω. Βλέπω πως δίπλα υπάρχουν ξύλα, καρφιά και εργαλεία. Συνειδητοποιώ πως βρίσκονται εκεί για την κατασκευή μιας γέφυρας.

Περνούν ώρες,                              

μέρες,
μήνες.
Η γέφυρα είναι έτοιμη.
Συγκινημένος τη διασχίζω.

Και φθάνοντας στην άλλη μεριά,  ανακαλύπτω, το … τείχος. Ένα γιγαντιαίο τείχος, κρύο και υγρό, περικυκλώνει την πόλη των ονείρων μου!

Αισθάνομαι απελπισμένος.

Ψάχνω τρόπο να το αποφύγω.
Δεν υπάρχει.
Πρέπει να σκαρφαλώσω.
Η πόλη είναι τόσο κοντά… δε θα αφήσω το τείχος να μου φράξει το πέρασμα.
Σκέφτομαι ν’ αναρριχηθώ.
Ξεκουράζομαι μερικά λεπτά και παίρνω αέρα.

Ξαφνικά  βλέπω σε μια άκρη του δρόμου ένα παιδί να με κοιτάζει σα να με γνώριζε.
Μου χαμογελά με συνενοχή.

Μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν ήμουν παιδί. Ίσως γι’ αυτό τολμώ
να εκφράσω φωναχτά το παράπονό μου.

 

«Γιατί τόσα εμπόδια ανάμεσα σε μένα και στο σκοπό μου;»


Το παιδί σηκώνει τους ώμους και μου απαντά:

«Και γιατί ρωτάς εμένα;

Τα εμπόδια δεν υπήρχαν μέχρι να έρθεις…

Τα εμπόδια τα έφερες εσύ».

 

Jorge Bucay

 

Τα μόνα εμπόδια που υπάρχουν είναι αυτά που δημιουργούμε εμεις στον εαυτό μας!