Ελεύθερος ή σκλάβος των … επιλογών μου;

 

Έχω επιλογές = είμαι ελεύθερος.

Περισσότερες επιλογές έχω; = Περισσότερο ελεύθερος είμαι.

Λιγότερες επιλογές έχω; = Λιγότερο ελεύθερος είμαι.

Αυτή η πεποίθηση με στοίχειωνε χρόνια. Πίστευα ότι η ποσότητα επιλογών ισούται με την ελευθερία.

Είναι πράγματι η ελευθερία μου συνυφασμένη με τις εξωτερικές δυνατότητές μου;

Αν για παράδειγμα κάποιος έχει άπειρα πλούτη, δε θα αισθάνεται πλέον άγχος, φόβους, ανία, μοναξιά, ανασφάλεια; ( Η ιστορία έχει αμέτρητα παραδείγματα πλούσιων και διάσημων ανθρώπων που είχαν ψυχικά προβλήματα πολύ μεγαλύτερα από εκείνα των κοινών, άσημων ανθρώπων…).

Πότε  είμαι ελεύθερος;

Έχοντας στη διάθεσή μου ευρεία γκάμα επιλογών αυτό με καθιστά περισσότερο ευτυχισμένο και μου προσφέρει ψυχική πληρότητα;

Ή μήπως ή μη δυνατότητα επιλογών, θα ήταν το ζητούμενο; Το να είμαι δέσμιος της μη δυνατότητας, της μη επιλογής θα ήταν προτιμότερο;

Και τελικά, αν ούτε η ύπαρξη επιλογών ούτε η απουσία τους δηλώνει  μεγαλύτερη ελευθερία, τότε τι;

Υπάρχει διέξοδο;

Ναι, υπάρχει.

Να έχω τη δυνατότητα επιλογών

χωρίς να τους κάνω χρήση.

Χωρίς να επιλέγω!

Επιλέγοντας  να μην επιλέξω…

Η προτίμηση ενός πράγματος και η απόρριψη ενός άλλου δε με απελευθερώνει,  αντίθετα με κάνει σκλάβο. Σκλάβο της ψυχαναγκαστικής ανάγκης μου να επιλέγω. Με την ίδια δύναμη που κρατάς κάτι, σε κρατάει…

Όσο περισσότερες επιλογές έχω, τόσο περισσότερο εξαρτημένος είμαι από αυτές. Είτε το ένα επιλέξω είτε το άλλο, βρίσκομαι ακριβώς στον ίδιο παρονομαστή. Στην ίδια ψευδαίσθηση. Μόνο η επιφάνεια αλλάζει. Η ουσία παραμένει η ίδια.

Η λίαν διαδεδομένη πεποίθηση ότι η δυνατότητα επιλογών σημαίνει ελευθερία, χρήζει επανεξέτασης. Είναι κι αυτή ένα παιχνίδι του νου. Μια επιπλέον τρικλοποδιά, μια σπαζοκεφαλιά…

Διότι δεν είναι οι συγκεκριμένες επιλογές που μου προσφέρουν ελευθερία, εφόσον εξακολουθεί να παραμένει η ανάγκη μου να επιλέγω ενώ, όταν αυτό δε μπορεί να πραγματοποιηθεί, αισθάνομαι έλλειψη και ακύρωση.

Η απελευθέρωση έρχεται με τη Μη ανάγκη επιλογής.

Ή αλλιώς

Με την αποδοχή αυτού ακριβώς που έχω μπροστά μου. Ό,τι κι αν είναι.

Αν αντικαταστήσω το Επιλέγω με το Αποδέχομαι με το  να είμαι ανοιχτός σε οτιδήποτε έρχεται/υπάρχει,  χωρίς να το ονομάζω καλό ή κακό, ευχάριστο ή δυσάρεστο,

τότε η ανάγκη της επιλογής αυτόματα θα σταματήσει να έχει λόγο ύπαρξης.

Δε θα είμαι αναγκασμένος να βρίσκομαι συνεχώς προ του: αυτό ή εκείνο;

Θα πω ένα μεγάλο: «Ουφ! Ανακούφισης. Δε με νοιάζει ότι κι αν έρθει. Όλα καλά. Όλοι και όλα ευπρόσδεκτα.»

Εγκαταλείποντας την προσπάθεια και τον έλεγχο κι ακoλουθώντας τη ροή της ζωής ανοίγει ο δρόμος της Ελευθερίας και της εσωτερικής Πληρότητας.

Χωρίς επιλογές.

Αφήνοντας το Θεό να επιλέξει για μένα.

Και λέγοντας πάντα: Ναι!

 

                                                 Απο Καρδιάς