Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Ου γαρ έρχεται μόνο του ...




 Όχι,  δεν έρχεται μόνο του το γήρας, αλλά φορτωμένο με ένα κάρο πεποιθήσεις!

·        Σ’ αυτή την ηλικία να μάθω ξένη γλώσσα; Μα το μυαλό μου έχει φυράνει δεν μπορεί πια ν’ αφομοιώσει όπως παλιά…

·        Σ’ αυτή την ηλικία να κάνω …  χορό;;  Το λιγότερο, θα γίνω γελοίος…

·        Να κάνω τα ταξίδια που από νέος ονειρευόμουνα; Ίσως αν βρω κάποιο  γκρουπ να  μου προσφέρει άνεση και ασφάλεια. Δεν είναι η ηλικία μου τώρα για free camping και περπέτειες…

·        Τι;;;;; Να μάθω κομπιούτερ;; Τώρα; Αυτό μας έλειπε! Δε θα τα καταφέρω. Κι αν δεν εισπράξω like,  αλλά συγκατάβαση;…

 

Η γενική αντίληψη από μια ηλικία και μετά – αυτή η ηλικία αυξομειώνεται ανάλογα με τις προσωπικές αντιλήψεις – είναι ότι παύεις να μαθαίνεις,  παύεις να ζεις νέες εμπειρίες,  παύεις να τολμάς καινούργια πράγματα γιατί είσαι πολύ μεγάλος πλέον για όλα. Εσύ την έζησες τη ζωή σου καλώς ή κακώς και τώρα η ζωή ανήκει στα παιδιά και στα εγγόνια.

 Αν μπορούσες να αρχίσεις τη ζωή σου από την αρχή θα έκανες όλα όσα τόσα χρόνια ονειρεύεσαι τώρα όμως … πολύ αργά.

 


Κούνια που σε κούναγε!   

Αλλά, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε όπως έλεγε κι ο Luigi Pirandello.

 

Οι άνθρωποι γερνούν επειδή πιστεύουν ότι είναι πολύ αργά για οτιδήποτε,  πολύ αργά για νέα ξεκινήματα,  για να καλωσορίσουν νέα ενδιαφέροντα στη ζωή τους. Και έτσι βαθμιαία αποσύρουν τον εαυτό τους από την ενεργή ζωή.

Ωστόσο κάποιος μεγαλώνει όχι εξ αιτίας της ημερολογιακής του ηλικίας αλλά επειδή σταματάει να δημιουργεί, να ονειρεύεται, να δοκιμάζει. Αλήθεια πόσους 20χρονους γέρους γνωρίζουμε και πόσους 80χρονους νέους!

Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι το πασίγνωστο πλέον συγκρότημα Buena Vista Social Club και τη διεθνούς φήμης  δημιουργία τους. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ηλικίας πάνω από 70, οι παππούδες όπως τους αποκαλούσαν. Αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν την άποψη ότι σ’ αυτή την ηλικία το μόνο που έχουν να προσδοκούν είναι το θάνατο, ποτέ δε θα είχαμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε μια τόσο εκπληκτική μουσική που ξεσήκωσε τόσες γενιές.

 

Η δίψα για ζωή υπάρχει σ’ όλες τις ηλικίες. Οι μεταμφιεσμένοι φόβοι μας σε άκαμπτα  πιστεύω είναι που μας φρενάρουν.

Το μπορώ και  δε μπορώ, το τολμώ και  δεν τολμώ δεν έχει σχέση με καμιά αντικειμενική κατάσταση, ούτε φυσικά με την ηλικία, αλλά με τα πιστεύω που κουβαλάμε και δεν έχουμε αποφασίσει να  ξεφορτωθούμε επιτέλους!

Αλλά, ως γνωστόν, ποτέ δεν είν’ αργά….
 


 

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Πέρα από τον πόνο


 

 Λέγεται ότι  άνθρωποι μαθαίνουμε μέσα από τον πόνο.

Ξέρω ότι αυτό δεν αρέσει σε κανέναν, αλλά, αν ρίξουμε μια ματιά  στο βιογραφικό της ζωής μας, το πιθανότερο είναι ότι εκεί θ’ ανακαλύψουμε πως τα πιο δύσκολα που κατά καιρούς κληθήκαμε ν’ αντιμετωπίσουμε, μας άλλαξαν ριζικά, μας εξανθρώπισαν, μας μαλάκωσαν, μας έκαναν λιγότερο απόλυτους κι εγωιστές  και το κέντρο του κόσμου μας κάπως μετατοπίστηκε από το «εγώ»  στο «κι οι άλλοι επίσης».

 

Καθετί είναι θέμα προοπτικής κι εξαρτάται από τον τρόπο που το προσεγγίζουμε.  Σίγουρα η απώλεια είναι από τα βασικά μαθήματα της ζωής. Μας ακολουθεί από τη γέννηση ως το θάνατο. Κάθε μικρή απώλεια μας προετοιμάζει για τη μεγάλη απώλεια που ονομάζουμε θάνατο ( τον δικό μας ή κάποιου αγαπημένου).

 

Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι αντίδρασης στον πόνο και την απώλεια…

Άλλοι γαντζώνονται σ’ αυτό που έχασαν για χρόνια.  Ίσως φοβούνται να το αφήσουν να φύγει γιατί νοιώθουν ότι μ’ εκείνο που έφυγε, χάθηκε κι ένα κομμάτι του εαυτού τους. Ίσως πάλι νοιώθουν ενοχές για διάφορους λόγους.

Άλλοι πάλι προσπαθούν να υποκαταστήσουν ποικιλοτρόπως την απώλειά τους. Εστιάζονται οπουδήποτε πιστεύοντας ότι έτσι θα ξεπεράσουν τον πόνο. Έτσι τον κάνουν ασυνείδητο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν εξακολουθεί να πονάει.

 

Ωστόσο ο πόνος που είναι μια δεδομένη και όχι σπάνια συγκυρία της ζωής,  χρειάζεται να βιωθεί και ν’ απελευθερωθεί.

Είναι γνωστό ότι με την ίδια δύναμη που κρατάμε κάτι, μας κρατάει…

Γιατί πονάμε;

Μήπως γιατί … θέλουμε;

 

Πόσος εγωισμός υπάρχει  αλήθεια στο δικό μας θέλω;

Στο ότι: το ήθελα αλλιώς κι όχι έτσι.

Στο ότι: έπρεπε να έρθουν τα πράγματα διαφορετικά αλλά πήγαν στραβά.

Τι πήγε στραβά; Το σχέδιο του Θεού για την Αυτού Μεγαλειότητά μας;

Ναι, είναι γεγονός ότι ο Θεός μερικές φορές μπερδεύεται και τα κάνει θάλασσα,  γι’ αυτό καλό είναι να του υποδεικνύουμε το τι πρέπει να  κάνει…

 

 
 
Ο πόνος είναι προαιρετικός.

 
Γιατί πονάμε;

Πονάμε επειδή πάμε κόντρα. Κόντρα στον άνεμο της ζωής μας και σ’ αυτά που φέρνει ή παίρνει.

Με απλά λόγια: αντιστεκόμαστε.

Δε θέλουμε αυτό,  που όμως, είναι ήδη γεγονός. …. Δε θέλουμε ν’ αλλάξει τίποτα στη ζωή μας. Δε θέλουμε να χάσουμε αυτό που χάσαμε.

Κι αυτό ακριβώς είναι η αιτία του πόνου μας. Του δικού μας προσωπικού πόνου αλλά και του κάθε πόνου.

Αυτή η στάση που πηγάζει από την περιορισμένη οπτική μας,  όχι μόνο δε μας βοηθάει, αλλά προσθέτει κι άλλο πόνο στον ήδη υπάρχοντα.

 

Και το αντίθετο της αντίστασης;   Α π ο δ ο χ ή.

 

Από τη στιγμή που κάποιος αντιληφθεί ότι κατά κάποιο τρόπο έχει κι  ο ίδιος ευθύνη για τον  πόνο  κι όχι μόνο οι εξωτερικές συνθήκες, ότι όποιες κι αν είναι οι εξωτερικές συνθήκες και η απώλειά του, έχει ο ίδιος την επιλογή ως προς το πώς θα το διαχειριστεί – αν θα παραμείνει κολλημένος σε κατάσταση θυμού και πάλης ή θα ξεκολλήσει αποδεχόμενος  το μάταιο της μάχης – τότε το εσωτερικό τοπίο αλλάζει και μαζί μ’ αυτό και το εξωτερικό.

 

Ίσως δεν εξαλείφεται δια μαγείας ο πόνος,

εντούτοις, με τη συνειδητή αποδοχή

έρχεται και μια βαθιά εσωτερική μεταβολή.

 

Έρχεται εκείνη η γαλήνη κι η απελευθέρωση  

που μπορεί να έχουμε νοιώσει

κάθε φορά που αποφασίσαμε να αφεθούμε  

στη ροη και στο Θείο Σχέδιο

με αποδοχή

και δίχως κρίσεις περί καλού ή κακού….

 


 
 
 


 

 

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Η ελπίδα και ο φόβος




Κάθε φόβος είναι μια κλειστή πόρτα και κάθε ελπίδα μια προσκόλληση σ’ ένα αμφίβολο μελλοντικό αποτέλεσμα.

 

Δυο πράγματα αναστέλλουν τη ζωή:

Οι φόβοι και οι ελπίδες μας.

 

Πηγαίνοντας πέρα

 απ’ την προσκόλληση με την ελπίδα

και την ταύτιση με το φόβο

τι μένει;

 

Η Ελευθερία!

 

 

Δεν ελπίζω τίποτα

Δε φοβάμαι τίποτα

Είμαι ελεύθερος…

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Ωριμάζοντας



 
Έμαθα

 


*    Ότι για να είμαι καλά,  δε χρειάζεται ν’ αλλάξει κάτι.

 

*    Ότι δεν έχει νόημα να πασχίζω να ελέγξω εκείνο που δεν ελέγχεται.

 
 
*    Ότι  δεν κρύβεται  στο αύριο η ευτυχία μου.

 
 
 

*    Ότι, επειδή οι γονείς μου δε μου έδειξαν με τον τρόπο που ήθελα την αγάπη τους, δεν  πάει να πει κι ότι δε με αγαπούσαν με τον δικό τους τρόπο.

 

 
 
 
 
* Ότι το τι συμβαίνει στη ζωή μου και το πώς ανταποκρίνομαι σ’ αυτό  είναι δυο τελείως διαφορετικά πράγματα.

 

*    Ότι, άμα αποκτήσω όλα αυτά που ονειρεύομαι δε σημαίνει ότι θα είμαι και ευτυχισμένη.

Έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ: Σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχουν 2 ειδών δυστυχίες: Η μια είναι να μην αποκτήσουμε ποτέ αυτό που θέλουμε και η άλλη είναι να το αποκτήσουμε….

 

*    Ότι η ηλικία και  η ωριμότητα δε σχετίζονται απαραιτήτως.

 

*    Ότι στη ζωή ούτε μπορούμε να κρατήσουμε αυτούς που είναι να φύγουν, ούτε μπορούμε να διώξουμε αυτούς που είναι να μείνουν. Καθετί και καθένας έρχεται και φεύγει στο σωστό timing  που καμιά σχέση δεν έχει με τα δικά μας «θέλω».

 

                                                                   Από Καρδιάς