Ου γαρ έρχεται μόνο του ...

 Όχι,  δεν έρχεται μόνο του το γήρας, αλλά φορτωμένο με ένα κάρο πεποιθήσεις!

·        Σ’ αυτή την ηλικία να μάθω ξένη γλώσσα; Μα το μυαλό μου έχει φυράνει δεν μπορεί πια ν’ αφομοιώσει όπως παλιά…

·        Σ’ αυτή την ηλικία να κάνω …  χορό;;  Το λιγότερο, θα γίνω γελοίος…

·        Να κάνω τα ταξίδια που από νέος ονειρευόμουνα; Ίσως αν βρω κάποιο  γκρουπ να  μου προσφέρει άνεση και ασφάλεια. Δεν είναι η ηλικία μου τώρα για free camping και περπέτειες…

·        Τι;;;;; Να μάθω κομπιούτερ;; Τώρα; Αυτό μας έλειπε! Δε θα τα καταφέρω. Κι αν δεν εισπράξω like,  αλλά συγκατάβαση;…

 

Η γενική αντίληψη από μια ηλικία και μετά – αυτή η ηλικία αυξομειώνεται ανάλογα με τις προσωπικές αντιλήψεις – είναι ότι παύεις να μαθαίνεις,  παύεις να ζεις νέες εμπειρίες,  παύεις να τολμάς καινούργια πράγματα γιατί είσαι πολύ μεγάλος πλέον για όλα. Εσύ την έζησες τη ζωή σου καλώς ή κακώς και τώρα η ζωή ανήκει στα παιδιά και στα εγγόνια.

 Αν μπορούσες να αρχίσεις τη ζωή σου από την αρχή θα έκανες όλα όσα τόσα χρόνια ονειρεύεσαι τώρα όμως … πολύ αργά.

 

Κούνια που σε κούναγε!   

Αλλά, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε όπως έλεγε κι ο Luigi Pirandello.

 

Οι άνθρωποι γερνούν επειδή πιστεύουν ότι είναι πολύ αργά για οτιδήποτε,  πολύ αργά για νέα ξεκινήματα,  για να καλωσορίσουν νέα ενδιαφέροντα στη ζωή τους. Και έτσι βαθμιαία αποσύρουν τον εαυτό τους από την ενεργή ζωή.

Ωστόσο κάποιος μεγαλώνει όχι εξ αιτίας της ημερολογιακής του ηλικίας αλλά επειδή σταματάει να δημιουργεί, να ονειρεύεται, να δοκιμάζει. Αλήθεια πόσους 20χρονους γέρους γνωρίζουμε και πόσους 80χρονους νέους!

Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι το πασίγνωστο πλέον συγκρότημα Buena Vista Social Club και τη διεθνούς φήμης  δημιουργία τους. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ηλικίας πάνω από 70, οι παππούδες όπως τους αποκαλούσαν. Αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν την άποψη ότι σ’ αυτή την ηλικία το μόνο που έχουν να προσδοκούν είναι το θάνατο, ποτέ δε θα είχαμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε μια τόσο εκπληκτική μουσική που ξεσήκωσε τόσες γενιές.

 

Η δίψα για ζωή υπάρχει σ’ όλες τις ηλικίες. Οι μεταμφιεσμένοι φόβοι μας σε άκαμπτα  πιστεύω είναι που μας φρενάρουν.

Το μπορώ και  δε μπορώ, το τολμώ και  δεν τολμώ δεν έχει σχέση με καμιά αντικειμενική κατάσταση, ούτε φυσικά με την ηλικία, αλλά με τα πιστεύω που κουβαλάμε και δεν έχουμε αποφασίσει να  ξεφορτωθούμε επιτέλους!

Αλλά, ως γνωστόν, ποτέ δεν είν’ αργά….