Πέρα από τον πόνο

 

 Λέγεται ότι  άνθρωποι μαθαίνουμε μέσα από τον πόνο.

Ξέρω ότι αυτό δεν αρέσει σε κανέναν, αλλά, αν ρίξουμε μια ματιά  στο βιογραφικό της ζωής μας, το πιθανότερο είναι ότι εκεί θ’ ανακαλύψουμε πως τα πιο δύσκολα που κατά καιρούς κληθήκαμε ν’ αντιμετωπίσουμε, μας άλλαξαν ριζικά, μας εξανθρώπισαν, μας μαλάκωσαν, μας έκαναν λιγότερο απόλυτους κι εγωιστές  και το κέντρο του κόσμου μας κάπως μετατοπίστηκε από το «εγώ»  στο «κι οι άλλοι επίσης».

 

Καθετί είναι θέμα προοπτικής κι εξαρτάται από τον τρόπο που το προσεγγίζουμε.  Σίγουρα η απώλεια είναι από τα βασικά μαθήματα της ζωής. Μας ακολουθεί από τη γέννηση ως το θάνατο. Κάθε μικρή απώλεια μας προετοιμάζει για τη μεγάλη απώλεια που ονομάζουμε θάνατο ( τον δικό μας ή κάποιου αγαπημένου).

 

Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι αντίδρασης στον πόνο και την απώλεια…

Άλλοι γαντζώνονται σ’ αυτό που έχασαν για χρόνια.  Ίσως φοβούνται να το αφήσουν να φύγει γιατί νοιώθουν ότι μ’ εκείνο που έφυγε, χάθηκε κι ένα κομμάτι του εαυτού τους. Ίσως πάλι νοιώθουν ενοχές για διάφορους λόγους.

Άλλοι πάλι προσπαθούν να υποκαταστήσουν ποικιλοτρόπως την απώλειά τους. Εστιάζονται οπουδήποτε πιστεύοντας ότι έτσι θα ξεπεράσουν τον πόνο. Έτσι τον κάνουν ασυνείδητο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν εξακολουθεί να πονάει.

 

Ωστόσο ο πόνος που είναι μια δεδομένη και όχι σπάνια συγκυρία της ζωής,  χρειάζεται να βιωθεί και ν’ απελευθερωθεί.

Είναι γνωστό ότι με την ίδια δύναμη που κρατάμε κάτι, μας κρατάει…

Γιατί πονάμε;

Μήπως γιατί … θέλουμε;

 

Πόσος εγωισμός υπάρχει  αλήθεια στο δικό μας θέλω;

Στο ότι: το ήθελα αλλιώς κι όχι έτσι.

Στο ότι: έπρεπε να έρθουν τα πράγματα διαφορετικά αλλά πήγαν στραβά.

Τι πήγε στραβά; Το σχέδιο του Θεού για την Αυτού Μεγαλειότητά μας;

Ναι, είναι γεγονός ότι ο Θεός μερικές φορές μπερδεύεται και τα κάνει θάλασσα,  γι’ αυτό καλό είναι να του υποδεικνύουμε το τι πρέπει να  κάνει…

 

 

 

Ο πόνος είναι προαιρετικός.

 
Γιατί πονάμε;

Πονάμε επειδή πάμε κόντρα. Κόντρα στον άνεμο της ζωής μας και σ’ αυτά που φέρνει ή παίρνει.

Με απλά λόγια: αντιστεκόμαστε.

Δε θέλουμε αυτό,  που όμως, είναι ήδη γεγονός. …. Δε θέλουμε ν’ αλλάξει τίποτα στη ζωή μας. Δε θέλουμε να χάσουμε αυτό που χάσαμε.

Κι αυτό ακριβώς είναι η αιτία του πόνου μας. Του δικού μας προσωπικού πόνου αλλά και του κάθε πόνου.

Αυτή η στάση που πηγάζει από την περιορισμένη οπτική μας,  όχι μόνο δε μας βοηθάει, αλλά προσθέτει κι άλλο πόνο στον ήδη υπάρχοντα.

 

Και το αντίθετο της αντίστασης;   Α π ο δ ο χ ή.

 

Από τη στιγμή που κάποιος αντιληφθεί ότι κατά κάποιο τρόπο έχει κι  ο ίδιος ευθύνη για τον  πόνο  κι όχι μόνο οι εξωτερικές συνθήκες, ότι όποιες κι αν είναι οι εξωτερικές συνθήκες και η απώλειά του, έχει ο ίδιος την επιλογή ως προς το πώς θα το διαχειριστεί – αν θα παραμείνει κολλημένος σε κατάσταση θυμού και πάλης ή θα ξεκολλήσει αποδεχόμενος  το μάταιο της μάχης – τότε το εσωτερικό τοπίο αλλάζει και μαζί μ’ αυτό και το εξωτερικό.

 

Ίσως δεν εξαλείφεται δια μαγείας ο πόνος,

εντούτοις, με τη συνειδητή αποδοχή

έρχεται και μια βαθιά εσωτερική μεταβολή.

 

Έρχεται εκείνη η γαλήνη κι η απελευθέρωση  

που μπορεί να έχουμε νοιώσει

κάθε φορά που αποφασίσαμε να αφεθούμε  

στη ροη και στο Θείο Σχέδιο

με αποδοχή

και δίχως κρίσεις περί καλού ή κακού….