Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Η τέλεια σχέση υπάρχει;






Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η τέλεια σχέση υπάρχει μόνο στα μυθιστορήματα και στον κινηματογράφο. Κι ότι πρέπει κανείς να κάνει τους άπειρους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις προκειμένου να έχει έστω  μια μέτρια σχέση.

Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι η τέλεια σχέση σαφώς και υπάρχει.
Βέβαια κάτι τέτοιο είναι προϊόν ωριμότητας  των δυο συντρόφων. Προϋποθέτει ότι και οι δύο έχουν ενηλικιωθεί συναισθηματικά, έχουν πάρει στα χέρια τους τη ζωή τους και έχουν μάθει να διαχειρίζονται τον εαυτό τους με τις πολλαπλές συναισθηματικές του διακυμάνσεις. Προϋποθέτει ότι έχουν μάθει να βλέπουν μέσα τους αυτό που υπάρχει κάτω και πέρα από κείνο που φαίνεται. Έτσι έχουν πιθανότητες να αντιμετωπίσουν τις ενδεχόμενες τριβές και να κρατήσουν τη σχέση ζωντανή κι ελκυστική σε βάθος χρόνου.

Όμως, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή είναι προσωρινά  το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις.
Μας αρέσει να πιστεύουμε στο «για πάντα» και μας καθησυχάζει επίσης, μόνο που κάποιος με εσωτερική επίγνωση και προσωπικά  βιώματα ξέρει καλά ότι
 «τα νέα που μας έφερε μας χάιδεψαν τ’ αυτιά,  μα απέχανε πολύ απ την αλήθεια…» όπως έλεγε το παλιό γνωστό τραγουδάκι.

Εγώ λοιπόν πιστεύω στην ιδανική σχέση και στην ύπαρξή της.
Ωστόσο κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί για την διάρκειά της.
Κι αυτό πονάει…


Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Μετά το θάνατο




Τον ρώτησε:
-         Συνεχίζει να υπάρχει η ζωή μετά τον θάνατο;

Της απάντησε:
-         Συνεχίζει να υπάρχει η σταγόνα αφότου πέσει στον ωκεανό;

Σάββατο 14 Ιουνίου 2014

Τα δεδομένα και η Ευγνωμοσυνη



Η Άννα και η πεντάχρονη κόρη της
διέσχιζαν μια μέρα το δρόμο σ’ ένα κεντρικό σημείο της πόλης.

Ένα τζιπ με τη μουσική στο διαπασών
παραβίασε το κόκκινο,
αλλάζοντας ταυτόχρονα λωρίδα
για να στρίψει αριστερά.  

Ο οδηγός μόλις 17 χρονών,
δεν μπορούσε να δει την Άννα ούτε και την κόρη της,
επειδή είχε τον ήλιο μπροστά του που τον τύφλωνε.

Η Άννα όμως είδε το τζιπ και κατάλαβε ότι θα έπεφτε πάνω τους. Το μόνο που προλάβαινε να κάνει
ήταν να αρπάξει τη μικρή στην αγκαλιά της.

Την τελευταία στιγμή ο οδηγός τις είδε
και έκοψε αυτόματα το τιμόνι.

Έπεσε πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα
και σταμάτησε λίγα μόλις εκατοστά
από την κοκαλωμένη μητέρα και την κόρη της. 

Ο νεαρός ήταν συντετριμμένος από το συμβάν.
Η Άννα όμως το μόνο που μπορούσε να νοιώσει ήταν

ε υ γ ν ω μ ο σ ύ ν η.



«Αυτή η ιστορία πολύ εύκολα θα μπορούσε να είχε τελειώσει διαφορετικά, με εμένα και την κόρη μου ξαπλωμένες στο δρόμο νεκρές»
είπε με ανακούφιση η μητέρα.
«Πόσους διαφορετικούς δρόμους μπορεί να πάρει η ζωή!
Εκείνη τη μέρα, έπεσα στα γόνατα,
ευχαριστώντας το Θεό που μας έσωσε.

Από τότε, δε θεωρώ τίποτα δεδομένο.
Τώρα όταν παίρνει τηλέφωνο η μητέρα μου
που είναι εβδομήντα χρονών
και μου λέει ότι η μαστογραφία της βγήκε καθαρή,
την ευχαριστώ που πήγε κι έκανε την εξέταση
κι ευχαριστώ τον Θεό για την υγεία της.

Η συνειδητοποιήση που είχα τότε
για το πόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας
είναι αυτή που τροφοδοτεί κάθε φορά
την ευγνωμοσύνη μου.

A
υτή η ευγνωμοσύνη έχει δώσει στη ζωή μου
τεράστιο νόημα και τρομερή δύναμη».




Κυριακή 8 Ιουνίου 2014

Τα δώρα του Θεού Πίθηκου





Σύμφωνα με το ινδικό έπος, την παλιά εκείνη εποχή,  ο βασιλιάς Ράμα κάθε πρωί καλούσε τους υπηκόους του σε ανοιχτή ακρόαση.
Όταν ο βασιλιάς καθόταν στο θρόνο του σε ανοιχτή ακρόαση, οποιοσδήποτε  στο βασίλειό του μπορούσε να προσέλθει και να εκφράσει τα προβλήματα και τις έγνοιες του.  Η απόδοση δικαιοσύνης ήταν καθήκον του βασιλιά. Ο μονάρχης άκουγε τα πιο επείγοντα περιστατικά της ημέρας και απέδιδε δικαιοσύνη, φορώντας τον μανδύα του Σοφού Πρεσβύτερου.
Κάθε πρωί ενώ ο Ράμα ετοιμαζόταν να ακούσει τα πολλαπλά αιτήματα των υπηκόων του, ένας πίθηκος πηδούσε μέσα στην αίθουσα από το παράθυρο και πρόσφερε στον βασιλιά ένα φρούτο. Αυτό γινόταν κάθε μέρα ανελλιπώς. Ο Ράμα το είχε συνηθίσει τόσο πολύ που δεν του έδινε μεγάλη σημασία. Έπαιρνε το φρούτο και αφού ευχαριστούσε τον πίθηκο, το πέταγε κάπου πίσω του και καταπιανόταν με τα θέματα της μέρας.

Πολύ γρήγορα, πίσω από το θρόνο του σοφού βασιλιά μαζεύτηκε ένας τεράστιος σωρός από πεταμένα φρούτα.  Κάποια μέρα οι υπηρέτες του βασιλιά πήγαν να καθαρίσουν το σωρό. Κι εκεί με μεγάλη έκπληξη ανακάλυψαν ότι μέσα του υπήρχαν πολύτιμα πετράδια. Είδαν ότι κάθε φρούτο περιείχε κι από ένα!

Ο Χανουμαν, που είναι η εκδήλωση του Θείου με την μορφή πιθήκου, έδινε κάθε πρωί στον βασιλιά  κι από ένα δώρο, το οποίο όμως ο βασιλιάς απέρριπτε και περιφρονούσε.
Έτσι, συμβολικά,  κάθε μέρα της ζωής μας, ο Χανουμαν, ο θεός πίθηκος – η φωνή  του δημιουργικού μας δυναμικού – μας προσφέρει  ένα φρούτο που μέσα του υπάρχει ένα πετράδι.
Όμως ο  εσωτερικός μας βασιλιάς, απασχολημένος με τις ευθύνες του, τις διαμάχες, τα άγχη και της ανησυχίες της μέρας, το πετάει. Έτσι αυξάνεται  ο σωρός από τα πολύτιμα πετράδια που είναι τα ανεκπλήρωτα δυναμικά μας.

Βαδίζουμε τη ζωή μας χωρίς να έχουμε την παραμικρή επαφή με το βαθύτερο είναι μας,  με τον εσωτερικό εαυτό μας, με την πνευματική μας υπόσταση.
Βαδίζουμε τη ζωή μας έχοντας αποκοπεί από το «Βασίλειο της Ψυχής»  βασιζόμενοι και στηριζόμενοι αποκλειστικά στο εξωτερικό φαίνεσθαι.  Κι αυτή είναι η αιτία της τόσο μεγάλης έλλειψης ασφάλειας  που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Εν τούτοις το εν δυνάμει ανεκπλήρωτο δυναμικό μας  συνεχίζει να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας,  περιμένοντας υπομονετικά να ανακαλυφθεί,  να αναγνωριστεί  και να αποκωδικοποιηθεί.
Εκεί βρίσκεται και ο αληθινός μας πλούτος.
Στην Πηγή κι όχι στην επιφάνεια του νερού.