Τα δεδομένα και η Ευγνωμοσυνη

Η Άννα και η πεντάχρονη κόρη της
διέσχιζαν μια μέρα το δρόμο σ’ ένα κεντρικό σημείο της πόλης.
Ένα τζιπ με τη μουσική στο διαπασών
παραβίασε το κόκκινο,
αλλάζοντας ταυτόχρονα λωρίδα
για να στρίψει αριστερά.  
Ο οδηγός μόλις 17 χρονών,
δεν μπορούσε να δει την Άννα ούτε και την κόρη της,
επειδή είχε τον ήλιο μπροστά του που τον τύφλωνε.
Η Άννα όμως είδε το τζιπ και κατάλαβε ότι θα έπεφτε πάνω τους. Το μόνο που προλάβαινε να κάνει
ήταν να αρπάξει τη μικρή στην αγκαλιά της.

Την τελευταία στιγμή ο οδηγός τις είδε
και έκοψε αυτόματα το τιμόνι.
Έπεσε πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα
και σταμάτησε λίγα μόλις εκατοστά
από την κοκαλωμένη μητέρα και την κόρη της. 

Ο νεαρός ήταν συντετριμμένος από το συμβάν.
Η Άννα όμως το μόνο που μπορούσε να νοιώσει ήταν

ε υ γ ν ω μ ο σ ύ ν η.

«Αυτή η ιστορία πολύ εύκολα θα μπορούσε να είχε τελειώσει διαφορετικά, με εμένα και την κόρη μου ξαπλωμένες στο δρόμο νεκρές»
είπε με ανακούφιση η μητέρα.

«Πόσους διαφορετικούς δρόμους μπορεί να πάρει η ζωή!
Εκείνη τη μέρα, έπεσα στα γόνατα,
ευχαριστώντας το Θεό που μας έσωσε.
Από τότε, δε θεωρώ τίποτα δεδομένο.
Τώρα όταν παίρνει τηλέφωνο η μητέρα μου
που είναι εβδομήντα χρονών
και μου λέει ότι η μαστογραφία της βγήκε καθαρή,
την ευχαριστώ που πήγε κι έκανε την εξέταση
κι ευχαριστώ τον Θεό για την υγεία της.

Η συνειδητοποιήση που είχα τότε
για το πόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας
είναι αυτή που τροφοδοτεί κάθε φορά
την ευγνωμοσύνη μου.
Aυτή η ευγνωμοσύνη έχει δώσει στη ζωή μου
τεράστιο νόημα και τρομερή δύναμη».