Στη χώρα του Μου

Ήταν κάποτε  μια χώρα που τη έλεγαν Μου. Κι αυτό γιατί όλοι πίστευαν ότι καθετί που αποκτούσαν ήταν και δικό τους.  Τα ρούχα που φορούσαν για παράδειγμα, ήταν τα ρούχα Μου, το μολύβι που έγραφαν ήταν το μολύβι Μου, το σπίτι που έμεναν ήταν το σπίτι Μου, το παιδί που μεγάλωναν ήταν το παιδί Μου.

 

Πίστευαν ότι καθετί που εμφανιζόταν στη ζωή τους  γινόταν αυτόματα δικό τους και για πάντα.  Και το χειρότερο:  όταν αυτό έπαυε να υπάρχει, δυσανασχετούσαν και θύμωναν.

Θεωρούσαν ότι καθετί τους ανήκε κι έκαναν σχέδια για το πώς θα εξασφαλίσουν τη διάρκειά του επʼαόριστον. Δεν έτυχε ποτέ να συναντήσουν  τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο τον Ηράκλειτο να τους πει ότι «τα πάντα ρεi».  Αλλά ακόμη κι αν κατείχαν αυτή τη γνώση δε θα ήταν διατεθειμένοι να την εφαρμόσουν.

Οι Μου-άνθρωποι πάσχιζαν συνεχώς κι ασταμάτητα να κατακτήσουν, να αρπάξουν, να διασφαλίσουν καθετί ακόμα και τη γη που κατοικούσαν.

Είχαν μπερδέψει την προσωρινότητα με τη διάρκεια.

Το δανείζομαι με το μου ανήκει.

Το δώρο με την ιδιοκτησία.

Έτσι η κάθε γενιά κληροδοτούσε  στην επόμενη την πεποίθηση ότι όσο περισσότερα Μου αποκτήσει, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα είναι.

Ωστόσο κάποια στιγμή οι κάτοικοι-Μου άρχισαν να παρατηρούν ότι τα Μου σιγά σιγά άρχισαν να αποσύρονται. Όλα τα δεδομένα, τα αποθηκευμένα, τα κεκτημένα, τα οικειοποιημένα άρχισαν να χάνονται και οι Μου άνθρωποι δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Έμειναν να τα κοιτάζουν αποσβολωμένοι να εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο.  Τα καλόπιασαν, τα απείλησαν, τα κυνήγησαν αλλά δεν πέτυχαν τίποτα. Τα Μου είχαν γίνει καπνός.

Βασικά έπαψαν να είναι πλέον Μου. Έγιναν Τους. Επέστρεψαν εκεί που ανήκαν δηλαδή στον εαυτό τους. Άφησαν τους ανθρώπους με σπίτια άδεια, με χέρια άδεια, με ζωή άδεια.

Οι άνθρωποι Μου απελπίστηκαν. Πως μπορούσαν να συνεχίσουν να ζουν χωρίς τα Μου που είχαν συνηθίσει.

Ο χρόνος  κύλησε, αλλάξαν οι καιροί .

Οι άνθρωποι πρώην Μου δεν είχαν άλλη επιλογή από το να προχωρήσουν χωρίς τα Μου να τους γεμίζουν και να τους καθησυχάζουν. Οι παροχές κόπηκαν.

Και τότε, ω του θαύματος, άρχισαν να  καταλαβαίνουν την παρανόηση που είχαν κάνει. Συνειδητοποίησαν ότι όλα τα Μου που υπήρχαν κάποτε στη ζωή τους,  δεν ήταν δεδομένα.  Δεν τους ανήκαν.  Δεν ήταν δικά τους.  Μόνο όταν τα έχασαν συνειδητοποίησαν ότι ποτέ δεν τους ανήκαν αληθινά. Ότι τους είχαν δοθεί ως δώρο για χρήση κι όχι για κατάχρηση, προσωρινά κι όχι μόνιμα.  Κατάλαβαν ότι ο χρόνος του κάθε Μου ήταν συγκεκριμένος και περιορισμένος.

Κι ότι το κάθε Μου δεν ήταν ιδιοκτησία τους, αλλά,  Ευγενική Χορηγία της Ζωής.