Μη με εγκαταλείψεις!

 «Μην με εγκαταλείπεις για λίγες μέρες διακοπών»!

Το να μην εγκαταλείψεις το σκυλί σου για λίγες μέρες διακοπών δεν είναι πράξη καλοσύνης. Πράξη καλοσύνης είναι να μαζέψεις ένα ζώο από το δρόμο και να του προσφέρεις τροφή και στέγη.

Αλλά το να μην το εγκαταλείψεις για ένα ταξίδι ή οποιονδήποτε άλλο λόγο δείχνει υπευθυνότητα. Ή μάλλον όχι. Ούτε αυτό είναι, γιατί το καθήκον κι η ευθύνη παραπέμπουν στο «πρέπει», στην υποχρέωση που έχουν αρνητική χροιά.

Το να μην εγκαταλείψεις το σκυλί σου είναι πράξη αγάπης,  αλλά και κάτι το τόσο  απόλυτα δεδομένο και αυτονόητο που δεν μπαίνει ούτε καν σ’ ερώτημα ή αμφισβήτηση. Αντίθετα το να παρατήσεις ένα ζώο στο δρόμο είναι μια σκέψη που δεν μπορεί περνάει ούτε κατά διάνοια από το μυαλό κάποιου που θέλει να λέγεται άνθρωπος και έχει το ελάχιστο ίχνος συνείδησης.

Ο σκύλος ή η γάτα σου είναι ισότιμο μέλος της οικογένειάς σου όπως κάθε άλλος που την αποτελεί. Επειδή δεν επικοινωνεί μέσω του λόγου δεν πάει να πει ότι δεν αντιλαμβάνεται, δε νοιώθει, δεν αισθάνεται, δεν καταλαβαίνει, δεν παρατηρεί τα πάντα. Μάλιστα επειδή ακριβώς παρατηρεί τα πάντα και μέσα από τα φυσικά του μάτια αλλά και μέσα από τα μάτια της καρδιάς του, συν-αισθάνεται πολύ περισσότερο από ότι ο άνθρωπος, ο οποίος βρίσκεται συνήθως στο δικό του μικρόκοσμο και στα προβλήματά του και δεν υπάρχει τίποτ’άλλο γι’αυτόν πέρα απ’ αυτά.

Τα ζώα δεν είναι ούτε παιχνίδια για τα παιδιά, ούτε παρακατιανά, ούτε λιγότερο έξυπνα, ούτε υποχρέωση, ούτε φόρτωμα. Είναι εκείνα που μας αγαπούν ό,τι χαρακτήρα και αν έχουμε, όπως κι αν είμαστε, όπως κι αν συμπεριφερόμαστε.

Κι είναι αυτά που θα κατηγορηθούν επειδή λέρωσαν το πεζοδρόμιο ή επειδή γαυγίζουν στο μπαλκόνι, εκείνα που θα την πληρώσουν εξ αιτίας της δικής μας ανευθυνότητας και αδιαφορίας, είτε γιατί δεν κάνουμε τον κόπο να μαζέψουμε τα περιττώματά τους,  είτε γιατί τα αφήνουμε ώρες ολόκληρες ολομόναχα στο σπίτι ή στο μπαλκόνι….  Τα σκυλιά ποτέ δεν φταίνε.    Οι ιδιοκτήτες τους είναι που φταίνε πάντα, αλλά εκείνα βρίσκονται κατηγορούμενα  και συχνά εκείνα την πληρώνουν.

Κι όμως είναι αυτά που μας περιμένουν με μια κουνιστή πάντα ουρά, που μας υπομένουν, που μας συγχωρούν, που μας συντροφεύουν στη χαρά και στη λύπη μας.

Είναι οι δάσκαλοί μας.

Βρίσκονται κοντά μας για να μας διδάξουν αυτό που καμιά ή σχεδόν καμιά δίποδη σχέση δεν μπορεί να μας προσφέρει: 

Την απόλυτα ανιδιοτελή 

και χωρίς όρους αγάπη.

Γι’ αυτό το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε γι’αυτά είναι να τα σεβόμαστε ως έμψυχες υπάρξεις που είναι και ως ισότιμες με τον άνθρωπο όπως οποιαδήποτε μορφή ζωής υπάρχει στον πλανήτη και συμβιώνουμε μαζί της.