Ανθρώπινες σχέσεις

Αφού τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο πώς να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις;

Οι μόνες σχέσεις που παραμένουν σταθερές είναι οι αναγκαστικές, εκείνες στις οποίες δεν έχουμε συνήθως επιλογή: οι οικογενειοσυγγενικές. Αν για παράδειγμα με τον αδελφό σου δεν έχεις μια πραγματική αλλά μια αναγκαστική σχέση, αυτή μπορεί να διατηρηθεί επ’ άπειρον μόνο και μόνο επειδή είναι αδελφός σου.

Όλες όμως οι σχέσεις στις οποίες έχεις επιλογή συνήθως έρχονται και παρέρχονται.

Πολλές φορές ακόμα και οι σχέσεις που θεωρούμε ότι έχουμε επιλέξει, αν ψάξουμε λίγο κάτω απ’ την επιφάνεια τους λόγους της επιλογής μας, θα ανακαλύψουμε ότι είναι προϊόν είτε κάποιας ανάγκης, είτε κάποιων παροδικών συνθηκών που μας έφεραν κοντά για ένα διάστημα, αλλά μόνο προσωρινά.

Όταν οι συγκεκριμένες συνθήκες πάψουν να υπάρχουν παύει να υπάρχει κι η σχέση. Όπως επίσης όταν η ανάγκη για μια σχέση καλυφθεί ή ικανοποιηθεί, τότε συχνά εξανεμίζεται κι η σχέση.

Κι έρχεται το ερώτημα:

Κατά πόσον ήταν αληθινή μια τέτοιου είδους σχέση;

Το πιο πιθανό είναι ότι ήταν, επειδή κάλυπτε τις ανάγκες της συγκεκριμένης περιόδου ζωής.

Αλλά τι ορίζεται σαν αληθινό;

Το μόνιμο; Αυτό που έχει διάρκεια;

Μα οι οικογενειακές σχέσεις έχουν τη μεγαλύτερη μάλιστα διάρκεια, απέχουν όμως πολύ από το να είναι ειλικρινείς, συμπονετικές και ουσιαστικές     ( φυσικά δεν μιλάω γι’αυτές που είναι, αλλά για όλες τις υπόλοιπες ).

Άρα, εφόσον η διάρκεια δεν είναι το κριτήριο της αυθεντικότητας και της πληρότητας μιας σχέσης, τότε, ποιο είναι;

Είναι η ποιότητα  φυσικά!

Αλλά η ποιότητα έχει να κάνει με την ατομική υπόσταση εκείνων που την απαρτίζουν. Με το βάθος, το μέγεθος, την ισορροπία, το γνώθι σαυτόν, την ευαισθησία, την ενσυναίσθηση και πάει λέγοντας.

Στις μέρες μας οι σχέσεις είναι ως επί το πλείστον ένα συμβόλαιο εξασφάλισης ασφάλειας, κάλυψης αναγκών και μοναξιάς και βουλώματος κενών του ενός από τον άλλον.

Δεν είναι η ελεύθερη επιλογή δυο ελεύθερων, ανεξάρτητων κι αυτόνομων ανθρώπων που έχουν επιλέξει ο ένας τον άλλο μόνο γι’αυτό που είναι, αλλά κατά κύριο λόγο γι’ αυτά που έχουν και γι’ αυτά που μπορούν να προσφέρουν.

Κάτω από αυτό το πρίσμα,  ακόμα κι αν σπάσουν ρεκόρ διάρκειας, δεν διασφαλίζουν κανενός είδους ικανοποίηση,  πόσο μάλλον πληρότητα και γαλήνη.

Μία και μοναδική είναι η σχέση που οφείλει ο καθένας μας να καλλιεργήσει  με αγάπη, με προσοχή, με επιμέλεια και με σεβασμό στη διάρκεια ολόκληρης της ζωής του:

Τη δική του σχέση με τον εαυτό του. Γιατί αυτός είναι ο πιο μόνιμος και σταθερός σύντροφός μας.

Εκείνος που έσπειρε, θεμελίωσε γερά, καλλιέργησε και μεγάλωσε το δικό του δέντρο, είναι τόσο δυνατός που δεν έχει να φοβηθεί καμιά καταιγίδα. Καμιά καταιγίδα της ζωής όσο δυνατή και να είναι,  γιατί έχει βάλει βαθιά θεμέλια. Έτσι η καταιγίδες μπορεί να τον λυγίσουν αλλά όχι να τον σπάσουν.

Από κει και πέρα μπορεί να δημιουργήσει όσες σχέσεις θέλει αλλά χωρίς να περιμένει από αυτές να τον στηρίξουν, να του δώσουν νόημα ζωής και να του προσφέρουν όλα όσα εκείνος δεν στάθηκε ικανός να προσφέρει ο ίδιος στον εαυτό του.

Οι ανθρώπινες σχέσεις

δεν πρέπει να είναι

το δεκανίκι μας στη νοσηρότητα, 

αλλά το εισιτήριό μας στη χαρά.