Μ’ αγαπώ;

Μ’ αγαπώ;

Δηλαδή, αν αγαπώ εγώ εμένα; Κατάλαβα καλά;

Δόξα το Θεό ποτέ δεν υπήρξα τόσο εγωίστρια ώστε να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Να ασχολούμαι με το τι μου αρέσει να κάνω, να αγοράζω ρούχα και αντικείμενα για να νοιώθω όμορφα και όμορφη, να διασκεδάζω και να βγαίνω για να νοιώθω χαρούμενη, να ταξιδεύω και να ερευνώ για να νοιώθω γεμάτη.

Όμως όλα αυτά τα κάνω για τους άλλους. Γιατί… δεν είμαι εγωίστρια.

Κάνω τα πάντα για τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Για τους γονείς και τ’ αδέλφια μου. Για όλους τους συγγενείς και τους φίλους. Φροντίζω καθημερινά να καλύπτω τις ανάγκες όλων και να μην ξεχνώ απολύτως τίποτα. Υπάρχει πάντα φαγητό μαγειρεμένο για την οικογένεια, τα φροντιστήρια των παιδιών και οι εξωσχολικές τους δραστηριότητες πάντα σε προτεραιότητα υπάρχουν δεν υπάρχουν χρήματα, οι γιατροί των γονιών πάντα καλοπληρωμένοι κι εγώ φυσικά πάω πρώτη και φεύγω τελευταία από τη δουλειά.

Είμαι η προσωποποίηση του αλτρουισμού! Έτσι έχω μάθει εγώ. Να μην είμαι εγωίστρια, να μην κοιτάω τον εαυτό μου… Οι άλλοι έχουν πάντα προτεραιότητα.

Η αλήθεια είναι ότι που και που νοιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι και για μένα. Να πάω μια βολτούλα χαλαρά, να δω καμιά φίλη ή να αγοράσω κάτι. Αλλά αμέσως σκέφτομαι ότι για μένα δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε οικονομικά περιθώρια. Τα έξοδα της οικογένειας τρέχουν κι οι ανάγκες των παιδιών πιεστικές. Κι έτσι κάνω πάντα πέρα τις δικές μου ανάγκες. Δεν είναι καιροί για σπατάλες. Προέχουν οι υποχρεώσεις….

Ας όψεται η … κυβέρνηση… αλλά γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά; Α ναι!

Κάποιος στην τηλεόραση ρώτησε μια γυναίκα που μου έμοιαζε: «αγαπάς τον εαυτό σου; Σ’ αγαπάς;»

Κι από κει ξεκίνησαν όλες αυτές οι σκέψεις.

Αν είχε ρωτήσει εμένα,  αυτά θα είχα απαντήσει.

Πόσοι από μας δεν πιστεύουν  ότι το να αγαπάς τον εαυτό σου ισοδυναμεί με εγωισμό, ενώ αντίθετα το να αγαπάς και να προσφέρεις στους  άλλους παραμερίζοντας τον εαυτό σου σημαίνει αλτρουισμός;

Είναι όμως έτσι;

Αν εγώ είμαι λυπημένη, κακόκεφη, αποκαρδιωμένη, η οικογένειά μου μπορεί να είναι χαρούμενη κι αισιόδοξη και να βιώνει θετικά συναισθήματα;

Κι αν εγώ δεν προσφέρω  αγάπη και σεβασμό σε μένα την ίδια, πως μπορώ να περιμένω αγάπη και σεβασμό από τους άλλους;

Γιατί πως μπορείς να ζητάς από τον άλλο να σέβεται και να αγαπάει κάποιον ή κάτι που εσύ ο ίδιος έχεις απορρίψει με ποικίλους τρόπους ή που δεν πιστεύεις ότι αξίζει;

Αν δε φορτίσω την μπαταρία στο κινητό μου δε θα μου δώσει τη δυνατότητα επικοινωνίας. Το ίδιο ισχύει και για τις δικές μου μπαταρίες.

Όση αγάπη κι αν λάβω, ποτέ δε θα μπορέσει να καλύψει τις εσωτερικές μου ανάγκες και θα βιώνω μόνιμα έλλειψη, αν  αυτή η αγάπη δεν προέλθει κατά κύριο λόγο, από μένα την ίδια σε μένα την ίδια.

Η αγάπη των άλλων θα έχει ουσιαστική απήχηση μέσα μου μόνο αν πρώτη εγώ αρχίσω να φροντίζω τον εαυτό μου, να τον   θρέφω ενεργειακά, να  γίνω εγώ η ίδια ο γονιός του μέσα μου παιδιού.

Μόνο που για να κάνω κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσω κι ενδεχομένως να αλλάξω μια παλιά πεποίθηση που λέει:

Με αγαπώ = Εγωισμός.

Είναι εγωισμός να ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου αδιαφορώντας για τους άλλους.

Δεν είναι εγωισμός  να φροντίζω, να προσφέρω και να γεμίζω ενεργειακά τον εαυτό μου ώστε να μπορώ να προσφέρω ακόμα περισσότερα στους άλλους.

Δεν είναι εγωισμός να δίνω το παράδειγμα στα παιδιά μου και στους γύρο μιας υγιούς αγάπης και σεβασμού προς τον εαυτό μου.

Δεν είναι εγωισμός να βρίσκω χρόνο για να κάνω τα  πράγματα που τονώνουν την αυτοπεποίθησή μου και μου κάνουν καλό.

Δεν είναι εγωισμός να θρέφω και να ενδυναμώνω τον «καλό λύκο» μέσα μου.

Η ισορροπία και η εναρμονισμένη σχέση που θα έχω εγώ με μένα θ’ αντανακλά στην οικογένεια και σε όλο μου τον περίγυρο.

Όταν κάποιος είναι ικανοποιημένος είναι πιο γενναιόδωρος με τους άλλους.

Αν δεν έχω πως θα δώσω;

Όταν έχουν εξαντληθεί όλα τα εσωτερικά μου αποθέματα από πού θα αντλήσω για να προσφέρω εκεί που υπάρχει ανάγκη;

Αν δεν είμαι έτοιμος να αγαπήσω ολοκληρωτικά τον εαυτό μου, πως θα καταφέρω κάτι τέτοιο για τους άλλους;

Ή μήπως γεννήθηκα για να ταλαιπωρήσω να κακοποιήσω και να καταπιέσω τον εαυτό μου;

Αν η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση είναι δύσκολη, βάλτε στη δική σας θέση το παιδί σας. Γιατί ο Κωστάκης ή η Μαιρούλα ήρθαν σ’ αυτή τη ζωή; Για να πονέσουν, να υποφέρουν και να μαστιγώνουν τον εαυτό τους σε κάθε τους λάθος;

 Εσείς που είστε οι γονείς τους προσπαθείτε να προσφέρετε  αγάπη άνευ όρων στα παιδιά σας με κάθε τρόπο, έτσι δεν είναι;

Αρχίστε λοιπόν αυτή την αγάπη και τον σεβασμό να τα προσφέρετε στο μικρό παιδάκι που έχετε μέσα σας. Που εκλιπαρεί για μια σταγόνα από το χρόνο σας, για μια στιγμή της προσοχής και της φροντίδας σας.

Όταν αυτό το εσωτερικό παιδάκι, δε λέω ικανοποιηθεί, αλλά κάπως  καταπραΰνει την ανάγκη του για ενδιαφέρον, όταν του δώσετε την αγάπη που απεγνωσμένα ζητάει, τότε θα είστε έτοιμοι και γεμάτοι για να προσφέρετε και στα εξωτερικά σας παιδιά. Τότε θα είστε έτοιμοι να καλύψετε τις ουσιαστικές, τις βαθύτερες ανάγκες τους αντί να επικεντρώνεστε  κυρίως στην κάλυψη των εκάστοτε καταναλωτικών τους αναγκών…

Μ’ αγαπώ;

Α π ό δ ε ι ξ η !!!

Κι αν όχι τώρα, πότε;