Ε υ γ ν ω μ ο σ ύ ν η - de profundis

Αυτή τη φορά δε θα αναφερθώ γενικά  αλλά προσωπικά, γιατί η Ευγνωμοσύνη είναι υπόθεση προσωπική του καθενός ξεχωριστά.

Για πολλά συνεχή χρόνια το μόνο που μπορούσα να δω ήταν πάντα αυτά που δεν είχα κι όχι αυτά που είχα. Η οπτική μου γωνία ήταν εστιασμένη στην έλλειψη όπως επίσης και στο τι θα μπορούσα ακόμα να έχω…

Είχα τόσα πολύτιμα πολλά, αλλά τα μάτια μου ήταν τυφλά σ’ αυτά κι επέμεναν να κοιτάζουν εκείνα που ο νους μου φανταζόταν ότι θα μπορούσα να αποκτήσω, εκείνα που οι άλλοι είχαν,  ενώ εγώ όχι.

Κάποια στιγμή έγινε το θαύμα.

Ήρθε η κατανόηση και μαζί μ’ αυτήν η Ευγνωμοσύνη.

Άρχισα να χαίρομαι και να νοιώθω Ευγνωμοσύνη για καθετί που είχα, μεγάλο ή μικρό και κατά παράδοξο τρόπο, όσο εγώ ένοιωθα έτσι, τόσο αυτά αυξάνονταν!

Έπαψα να εστιάζομαι στην έλλειψη και όλως δια μαγείας, η έλλειψη έπαψε να εστιάζεται σε μένα. Κατά παράξενο τρόπο, με ξέχασε!

Και στη συνέχεια έγινε κάτι ακόμα πιο εκπληκτικό: Έπαψα να αισθάνομαι ότι μου λείπει το παραμικρό! Άρχισα να γιορτάζω στην κυριολεξία για το καθετί που έρχεται στη ζωή μου και συνεχίζει να υπάρχει.

Τα δεδομένα στη ζωή μου έχασαν τα πρωτεία και μαζί μ’ αυτά και την εξέχουσα θέση που κατείχαν στο παρελθόν. Τίποτα πλέον δεν ονομάζω δεδομένο. Αντίθετα θεωρώ Δώρο καθετί που εμφανίζεται, καλό ή κακό ( γνωρίζω πλέον ότι το επονομαζόμενο «κακό» έρχεται για να μου μάθει και να με δυναμώσει και το επονομαζόμενο «καλό» έρχεται για να με χαροποιήσει και να με ανταμείψει). Νοιώθω ευγνώμων για το κάθε Δώρο και για όσο αυτό διαρκεί. Μετά το αποχαιρετώ χωρίς να το κάνω θέμα, ενώ ταυτόχρονα το ευχαριστώ για την παραμονή του στη ζωή μου καθώς και για τα όσα ήρθε να μου διδάξει.

Το ακόμα περισσότερο, το ακόμα καλύτερο, το ακόμα ωραιότερο ανήκουν στο παρελθόν. Στο παρόν μου αυτό που έχω, εδώ και τώρα, μου αρκεί. Είναι αρκετό έτσι ακριβώς όπως είναι. Χωρίς κανένα ρετουσάρισμα.

Τώρα πλέον αν πάρω ένα χοντρό τετράδιο κι αρχίσω να απαριθμώ όλα τα πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων, νομίζω ότι το τετράδιο δε θα με φθάσει…

Δεν πιστεύω πια ότι οι άνθρωποι και τα πράγματα δικαιωματικά μου ανήκουν και ότι η ζωή – ο θεός… είναι υποχρεωμένη να μου τα προσφέρει.

Τώρα ρωτάω τον εαυτό μου:                   

Εσύ τι προσφέρεις;

Τι δίνεις;

Τι έχεις δώσει για να αξίζεις να λάβεις;

Το μόνο που θεωρώ πραγματικά δεδομένο είναι  το  Δίνω.

Το  παίρνω  είναι προαιρετικό και καθόλου αναγκαίο.

Δε θεωρώ ότι οι άλλοι πρέπει να με ευχαριστήσουν ντε και καλά για την κάθε μου προσφορά. Γιατί τώρα γνωρίζω ότι όσο πιο αθόρυβη είναι η προσφορά  τόσο πιο ανιδιοτελής είναι.

Όσο για όλα εκείνα που έχω και δέχομαι καθημερινά στη ζωή μου με κάθε ορατό ή αόρατο τρόπο, με κάθε ηχηρό ή ανεπαίσθητο τρόπο,  μια μόνο λέξη βγαίνει συνεχώς από το στόμα και την καρδιά μου:

Ευχαριστώ!!!

                                         Από καρδιάς