Σημεία αναφοράς

Πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς σημεία αναφοράς;

Μπορώ να ζω χωρίς σημεία αναφοράς;

Χωρίς ταυτότητα;  

Χωρίς την οικεία ταυτότητα με την οποία έχω μάθει τόσα χρόνια να αναγνωρίζω τον εαυτό μου ή αυτό που αποκαλώ: Εμένα;

Ποια είναι τα σημεία αναφοράς στη ζωή;

Εύκολη η απάντηση: όλα όσα θεωρώ δικά μου. Οι δικοί μου άνθρωποι, η ιστορία μου, το παρελθόν μου, όλα όσα με κόπο έχω δημιουργήσει, η ίδια μου η προσωπικότητα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από το χρόνο και τις εμπειρίες.

Και τι πάει να πει: σημεία αναφοράς;

Ποιες οι οδηγίες χρήσης τους;

Ω, τα σημεία αναφοράς έχουν τεράστια, ενδεχομένως για κάποιους, απόλυτη σημασία στη ζωή τους. Έτσι κάθε φορά που νοιώθει κάποιος μόνος, φοβισμένος, αγχωμένος απευθύνεται σ’ αυτά.

Κι αυτά τι του προσφέρουν;

Το σημαντικότερο των πραγμάτων, εκείνο για το οποίο όλοι πασχίζουν, όλοι αγωνίζονται, εκείνο για το οποίο όλα γίνονται: ΑΣΦΑΛΕΙΑ!

Ερχόμενος  επαφή με τα σημεία αναφοράς νοιώθει κανείς λιγότερο φοβισμένος, λιγότερο μόνος… Τα σημεία αναφοράς είναι ούτε λίγο ούτε πολύ η ασφάλειά μας, η σανίδα σωτηρίας μας όπου καταφεύγουμε όταν αισθανόμαστε ότι απειλούμαστε.

Κι αλλοίμονο αν εκλείψουν! Αλλοίμονό μας αν συμβεί κάτι μη αναμενόμενο ( δυστυχώς συχνά συμβαίνει ) κι ένα ή περισσότερα από αυτά τα σημεία αναφοράς – πάνω  στα οποία ήταν δομημένη η ασφάλειά μας – γκρεμιστεί. Πάψει να υφίσταται. Αυτόματα γινόμαστε ευάλωτοι και ανασφαλείς.

Και τώρα τι;

Ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να αναρωτηθούμε: ήταν πράγματι η ζωή μου χτισμένη σε γερά θεμέλια όπως τόσα χρόνια πιστεύω;

Γιατί, αν είναι έτσι, πως εκείνο που δημιούργησα, που επένδυσα τόσα χρόνια, έπαψε να υπάρχει, έτσι ξαφνικά και χωρίς να με ρωτήσει;

Μήπως τελικά δεν ήταν τόσο σταθερό όσο πίστευα;

Ή μήπως – λέω μήπως – η ασφάλεια που ψάχνω δε βρίσκεται εκεί που ψάχνω; Άσε που υπάρχει η εκδοχή να μην υπάρχει καν ασφάλεια, αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά…

Μήπως ψάχνω σε λάθος κατεύθυνση; Το παλιό ανεκδοτάκι τα έχει πει όλα!

Ήταν κάποιος κάποτε που είχε χάσει το πολύτιμο ρολόι του. Λυπήθηκε πολύ γι’ αυτό γιατί ήταν δώρο του πατέρα του  που δε ζούσε πια κι έτσι ήταν αποφασισμένος να το βρει.

Έψαχνε λοιπόν, έψαχνε μέσα στη νύχτα κάτω από το φως ενός μεγάλου φαναριού που ήταν στο δρόμο.

Περνούσε κόσμος από κοντά του αλλά κάποιος από όλους αυτούς που τον είδε και τον λυπήθηκε προσφέρθηκε να τον βοηθήσει.

«Τι χάσατε; Μπορώ να ψάξω κι εγώ μαζί σας;»

«Έχασα το πολύτιμο ρολόι που μου άφησε ο πατέρας μου και θέλω οπωσδήποτε να το βρω.»

Έτσι άρχισε να ψάχνει κι άλλος μαζί του. Αλλά κάποια στιγμή του ήρθε μια σκέψη:

« Δε μου λέτε κύριε: είστε σίγουρος ότι εδώ είναι που το χάσατε;»

«Όχι δεν το έχασα εδώ. Το έχασα εκεί κάτω».

Έκπληκτος ο άλλος τον ρωτάει:

«Ε και τότε γιατί χάνουμε την ώρα μας; Για ποιο λόγο ψάχνετε εδώ;»

« Μα…. γιατί εδώ φωτίζει…..»

Όσο ψάχνει λοιπόν  κανείς μόνο εκεί που φωτίζει, το πιο πιθανό είναι ότι δε θα βρει ποτέ αυτό που ψάχνει όσο καλή θέληση και αν έχει ή όσο φιλότιμη  προσπάθεια και αν καταβάλει.

Ίσως αν δεχθεί ότι ο παγιωμένος τρόπος που έχει συνηθίσει να βλέπει τα πράγματα έχει ρωγμές, μπορεί τότε ν’ αποφασίσει να ανοίξει μια άλλη, διαφορετική πόρτα. Ή να αλλάξει γυαλιά. Ίσως τότε να αλλάξει και η θέαση του για τον κόσμο , τη ζωή και τον εαυτό του. Και  τελικά τότε να μην είναι πλέον τόσο εξαρτημένος  από κάθε σημείο αναφοράς για την ευτυχία του.