Εγωισμός ή αγάπη άνευ όρων;

Στη ζωή μας άνθρωποι έρχονται και άνθρωποι φεύγουν.

Όταν η αναχώρηση γίνεται παρά τη θέλησή μας, αυτό πονάει. Όταν είναι επιλογή μας ή η συγκεκριμένη σχέση δεν είχε και μεγάλη σημασία για μας, μπορεί και να μην παρατηρήσουμε καν την αποχώρηση.

Πόσο διαρκεί το πέρασμα κάθε ανθρώπου από τη δική μας ζωή;

Και πόσο διαρκεί το πέρασμα  κάθε ανθρώπου από τη ζωή την ίδια;

Έχουμε μάθει να λέμε για κάποιον που «έφυγε» στα 90:  Α! αυτός έφυγε πλήρης ημερών ενώ για κάποιον που «έφυγε» στα 5 ή στα 20 για παράδειγμα: Α! αυτός έφυγε πρόωρα.

Αλήθεια τι είναι εκείνο που ορίζει το πρόωρο από το προχωρημένο; Οι στατιστικές για τους μέσους όρους ζωής;

Και τελικά ποια είναι η ουσία;
Το πόσα χρόνια κάποιος έζησε ή το πώς έζησε αυτά τα χρόνια;
Η ποσότητα ή η ποιότητα;
Αν και πολλοί θα βιάζονταν να απαντήσουν « η ποιότητα» στην πραγματικότητα θα επέλεγαν την ποσότητα μια και η ποιότητα θέλει κότσια και υπερβάσεις.

Όταν κάποιος έρχεται και φεύγει από τη ζωή μας το θεωρούμε άδικο. «Γιατί να φύγει, γιατί να μην μείνει περισσότερο», αναρωτιόμαστε. ( Ο νους μας βρίσκει τον τρόπο να μας παίζει πολλά παιχνίδια όταν μας βρίσκει μπόσικους… ).

 Δε θυμόμαστε τότε – ή μάλλον δε θέλουμε να θυμόμαστε – ότι κάποτε αυτός που τώρα έφυγε, δεν υπήρχε καν στη ζωή μας.  Δε γεννηθήκαμε μαζί, ήρθε αργότερα.  Άραγε τότε που ήρθε θεωρήσαμε την άφιξή του ως δώρο κι ευλογία ή ως δεδομένο; ( ως δεδομένο ορίζεται εκείνο που όταν το αποκτάμε όχι μόνο πιστεύουμε ότι δικαιωματικά μας ανήκει, αλλά και ότι θα το έχουμε για πάντα. Έτσι όταν το χάσουμε, θυμώνουμε και θεωρούμε τον εαυτό μας αδικημένο….).

Τελικά επιτρέπουμε σ’ εκείνους που αγαπάμε να ορίσουν τη ζωή και τον θάνατό τους;

Ή, η με όρους αγάπη μας, επιμένει ότι «θα έπρεπε να γίνει αλλιώς»; 

Για ποιόν κλαίμε όταν φεύγει εκείνος που αγαπάμε;

Για κείνον ή για μας;

Για όσους  πιστεύουν ότι ο θάνατος δεν υπάρχει κι ότι η ουσία μας είναι ασύγκριτα ευρύτερη από την πεπερασμένη διάρκεια μιας ενσάρκωσης, όσοι πιστεύουν ότι ο λεγόμενος θάνατος είναι μια πύλη απεριόριστης δημιουργικότητας, απείρως μεγαλύτερης ελευθερίας και αγάπης κι ότι ο αποχωρισμός είναι μόνο προσωρινός, πόσο νόημα έχει ο θρήνος; Ο δικός μας άνθρωπος είναι ευτυχισμένος εκεί που βρίσκεται.

Οπότε γιατί κλαίμε;                                                      

Μήπως γι’ αυτό το:  «Θα έπρεπε να γίνει αλλιώς»;

Πόση αποδοχή υπάρχει σ’ αυτή την φράση;

Σ’ όλη μας τη ζωή προσπαθούμε να ελέγξουμε το καθετί και τον καθένα γύρο μας γιατί αυτό μας προσφέρει ασφάλεια.
Είναι όμως έτσι; Ο φαινομενικός έλεγχος της υλικής πραγματικότητας γύρο μας μπορεί να μας προσφέρει αληθινή ασφάλεια;
Κι αν όχι, τότε, που βρίσκεται η αληθινή ασφάλεια;

Μάλλον εκεί που βρίσκεται και καθετί άλλο: μέσα μας.  Όπως εκεί  βρίσκεται και η αποδοχη και η γαλήνη που δεν επηρεάζονται  από τις εξωτερικές αλλαγές.

Και μήπως τελικά κλαίμε λόγω έλλειψης αποδοχής; Σαν τα μικρά παιδιά που τους πήραν από τα χέρια το αγαπημένο τους παιχνίδι;

Και στην τελική τι σημαίνει «αγαπώ πραγματικά κάποιον»; Τον κρατάω κοντά μου με κάθε τρόπο ή τον αφήνω να φύγει – ό,τι κι αν αυτό εμπεριέχει – και χαίρομαι μέσα από την καρδιά μου γιατί εκείνος είναι καλά εκεί που βρίσκεται;

Κλαίμε για κείνον ή για μας;

Ποια είναι η διαφορά του εγωισμού και της άνευ όρων αγάπης;



                                                                                 Απο καρδιάς