1η επιστολή απόστολου Παύλου προς Κορινθίους

Αν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ
και των αγγέλων,
αλλά αγάπη δεν έχω,
έχω γίνει χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει.

Και αν κατέχω το δώρο της προφητείας
και ξέρω τα μυστήρια όλα
και όλη τη γνώση
και αν έχω όλη την πίστη,
ώστε όρη να μετακινώ
αλλά αγάπη δεν έχω,
τίποτα δεν είμαι.

Και αν δώσω τα υπάρχοντά μου
για να τραφούν οι φτωχοί,
κι αν παραδώσω το σώμα μου για να καεί,
αλλά αγάπη δεν έχω,
σε τίποτα δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη υποφέρει βαθιά και είναι καλοσυνάτη.
Η αγάπη δε ζηλεύει, δεν κομπορρημονεί,
δε φουσκώνει από περηφάνια,
δε συμπεριφέρεται άσχημα,
δε ζητά για τον εαυτό της,
δεν εξάπτεται εύκολα,
 δε λογίζεται το κακό,
δε χαίρεται με την αδικία,
αγαλλιάζει όμως στην αλήθεια.

Η αγάπη όλα τα ανέχεται,
όλα τα πιστεύει,
όλα τα ελπίζει,
όλα τα υπομένει.

Η αγάπη ποτέ δεν εξασθενεί.
Οι προφητείες ατυχούν,
τα λόγια παύουν,
η γνώση χάνεται.
Επειδή οι γνώσεις μας είναι προκατειλημμένες,
το ίδιο κι οι προφητείες μας.

Όταν όμως έρχεται το τέλειο,
οι προκαταλήψεις καταργούνται.

Όταν ήμουν νήπιο,
λαλούσα σαν νήπιο,
φρονούσα σα νήπιο,
λογιζόμουν σα νήπιο.
Όταν όμως έγινα άντρας, οι παιδικές ενέργειες έπαψαν.

Επειδή τώρα βλέπουμε μέσα από το κάτοπτρο
και όλα φαίνονται δυσοίωνα,
έχουμε ωστόσο έρθει πρόσωπο με πρόσωπο.
Τώρα γνωρίζω εν μέρει,
όμως γνωρίζω και ταυτόχρονα γνωρίζομαι.

Και τώρα αυτό που παραμένει είναι
η πίστη,
η ελπίδα,
η αγάπη.
Το πιο σημαντικό όμως από αυτά τα τρία είναι
η αγάπη.