Άμεση δράση ή άμεση παράδοση;

Είναι στιγμές στη ζωή που χρειάζεται δράση. Τότε πρέπει ν’ ανασκουμπωθούμε και να ξεκινήσουμε τον αγώνα δρόμου.

Κι είναι στιγμές που η δράση δεν οδηγεί πουθενά. Τότε χρειάζεται η παράδοση.

Η δράση είναι εύκολη γιατί είναι ο δρόμος ο περισσότερο ταξιδεμένος. Όσο κι αν η υπερδραστηριότητα  κουράζει, ωστόσο λόγω της σταθερότητάς της  ταυτόχρονα μας καθησυχάζει.

Αντίθετα η αναμονή, όσο κι αν μοιάζει ξεκούραστη, μας εξουθενώνει.

Γιατί ο άνθρωπος λειτουργεί με μια μηχανιστική ακρίβεια και παρότι λαχταρά απελπισμένα καινούργιες  εμπειρίες,  ο φόβος τον οδηγεί πάντα ξανά πίσω στο γνωστό πεπατημένο μονοπάτι.

Έτσι όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα το πρώτο πράγμα που θα σκεφτούμε είναι η δράση!

Τι πρέπει να κάνω, πως πρέπει να ενεργήσω;

Είναι παράδοξο αλλά συνήθως ούτε η δράση ούτε η σκέψη είναι οι καταλληλότεροι σύμβουλοι. Κι είναι μάλλον εκείνοι που εντείνουν την σύγχυση και την αβεβαιότητα.

Ίσως σε πολλές περιπτώσεις το καλύτερο είναι απλά να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε και να αφεθούμε.

Δύσκολο δεν λέω.  Είναι κάτι που δε διδάσκεται στα σχολεία ούτε και στα πανεπιστήμια… διδάσκεται όμως στη Μεγάλη της Ζωής Σχολή, όπου έχουμε πρόσβαση όλοι!

Η άφεση λοιπόν απαιτεί να εγκαταλείψουμε τον έλεγχο και να παραδοθούμε  στο άγνωστο!

Μας ζητάει να πάψουμε να προσπαθούμε να κατανοήσουμε με το νου και τη λογική, να πάψουμε να προσπαθούμε να εκβιάσουμε καταστάσεις, να ξεχάσουμε το άγχος και την πίεση, να αφήσουμε κατά μέρους τα εξυπνακίστικα παιχνίδια δύναμης με τον εαυτό μας και να περιμένουμε.  Να περιμένουμε υπομονετικά  συντονισμένοι με τον εσωτερικό μας Εαυτό, τη διαίσθησή μας, με τη φυσική ροή του Όλου.  

Εν ολίγοις απαιτεί ν’ απελευθερωθούμε

από την υποτέλεια του γνωστού

και χωρίς κανένα χάρτη να μας καθοδηγεί,

κανένα πνευματικό δάσκαλο να μας συμβουλεύει,

καμιά ασφάλεια να μας καθησυχάζει,

να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στη Σοφία

που οδηγεί στη  γαλήνη  πέρα από κάθε κατανόηση…

Η πραγματική «καθοδήγηση» προέρχεται από μέσα μας. Κι αυτό χρειάζεται παράδοση, άφεση. Η δράση είναι το αποτέλεσμα.

Αλλά η άφεση είναι ο Δάσκαλος.

Όχι ο εξωτερικός που ψάχνουμε σε κάθε θρησκεία, σε κάθε φιλοσοφική σοφιστεία. Αλλά ο εσωτερικός Δάσκαλος της Σοφίας που  φέρει ο καθένας μέσα του μηδενός εξαιρουμένου. Αυτός που υπομονετικά περιμένει κάποιος να τον ανασύρει από το σκοτάδι, να τον τιμήσει και να του δώσει το λόγο.

Κι ο μοναδικός που μπορεί να τον οδηγήσει στη γνώση,

ή μάλλον στη Σοφία

που έχει ως έπαθλο τη γαλήνη.

Τη γαλήνη πέρα από κάθε κατανόηση…