Μ΄αγαπάς όπως είμαι;

Μ’ αγαπάς όπως είμαι;

Ακόμα κι αν φθάσεις στα 30 στα 40 στα 50
και έχεις μπει σ’ ένα μεγάλο σώμα και έχεις παίξει πολλούς μεγάλους ρόλους, το ίδιο ερώτημα θα επανέρχεται στο μικρό παιδάκι που είναι εκεί, που ζει ακόμα μέσα σου:

Μαμά, μπαμπά,
Μ’ αγαπάς έτσι όπως είμαι; 

Που δεν είμαι πολύ όμορφος, ούτε πολύ έξυπνος.
Που δεν ήμουν πάντα ευγενικός, ούτε συμπαθητικός.
Που δεν ήμουν ο καλύτερος μαθητής.
Που δε σπούδασα, που δε βρήκα μια καλή δουλειά.

Μ’ αγαπάς; Που δεν ήμουν όπως με ονειρεύτηκες;
Όπως με ήθελες;
Μ’ αγαπάς έτσι όπως είμαι;

Πόσα χρόνια προσπαθεί να τολμήσει επιτέλους να ρωτήσει
ο μικρούλης μέσα σου, αλλά τρέμει την απάντηση;

Μόνο μεγαλώνοντας, όχι απέξω αλλά από μέσα,
ίσως καταλάβει κάποτε,
ότι το λάθος δεν είναι στην ερώτηση,
αλλά στο πρόσωπο που την απευθύνει!

Γιατί δεν είναι τον μπαμπά και τη μαμά που
πρέπει να ρωτήσει,
αλλά αυτό τον ίδιο.

Γιατί αυτός είναι ο πραγματικός γονιός του τώρα πια!

Κι ο φόβος της απάντησης;
Ούτε αυτός δεν έρχεται απ’ αλλού,
αλλά απ’ αυτό τον ίδιο…. 

Γιατί τίποτα δεν έρχεται απέξω.
Όλα μέσα μας κατοικούν.
Όλα μέσα μας είναι.