Επιστολή γροθιά γάλλου δημοσιογράφου
που εχασε τη γυναίκα του στο Bataclan
που εχασε τη γυναίκα του στο Bataclan
Οχι, δεν θα έχετε το μίσος μου, είναι
το μήνυμα που στέλνει στους τρομοκράτες του Isis, με ανοιχτή επιστολή, ένας Γάλλος δημοσιογράφος
που έχασε τη γυναίκα του στην σφαγή του Bataclan.
Είναι ο δημοσιογράφος Antoine Leiris του France Bleu.
που έχασε τη γυναίκα του στην σφαγή του Bataclan.
Είναι ο δημοσιογράφος Antoine Leiris του France Bleu.
Κλέψατε τη ζωή ενός εξαιρετικού πλάσματος,
την αγάπη της ζωής μου,
τη μητέρα του γιου μου,
αλλά δεν θα έχετε το μίσος μου.
Δεν ξέρω ποιοι είστε και δεν θέλω να μάθω, είστε νεκρές ψυχές.
Eάν αυτός ο Θεός για τον οποίο σκοτώνετε στα τυφλά
μας έπλασε κατ' εικόνα του,
κάθε σφαίρα στο κορμί της γυναίκας μου θα είναι μια ευλογία στην ψυχή της.
Οχι όμως, δεν θα σας κάνω το δώρο να σας μισήσω.
την αγάπη της ζωής μου,
τη μητέρα του γιου μου,
αλλά δεν θα έχετε το μίσος μου.
Δεν ξέρω ποιοι είστε και δεν θέλω να μάθω, είστε νεκρές ψυχές.
Eάν αυτός ο Θεός για τον οποίο σκοτώνετε στα τυφλά
μας έπλασε κατ' εικόνα του,
κάθε σφαίρα στο κορμί της γυναίκας μου θα είναι μια ευλογία στην ψυχή της.
Οχι όμως, δεν θα σας κάνω το δώρο να σας μισήσω.
Αυτό είναι που διακαώς ζητάτε,
αλλά η απάντηση στο μίσος με θυμό, θα ήταν παράδοση στην ίδια άγνοια
που έκανε κι εσάς έτσι όπως είστε.
Θέλετε να φοβάμαι, να κοιτάζω τους συμπολίτες μου με βλέμμα επιφυλακτικό,
να θυσιάσω την ελευθερία μου για την ασφάλεια.
Είμαστε δύο, ο γιος μου κι εγώ,
αλλά είμαστε πιο δυνατοί από τους στρατούς όλου του κόσμου!!!
Δεν έχω, άλλωστε, χρόνο να σας αφιερώσω,πρέπει να πάω στον Μελβίλ
που μόλις ξυπνάει. Είναι μόλις 17 μηνών, θα φάει όπως κάθε μέρα,
μετά θα παίξουμε όπως κάθε μέρα,
και για όλη του τη ζωή αυτό το αγόρι θα σας αναγκάζει
να έρχεστε αντιμέτωποι με το γεγονός
ότι είναι ευτυχισμένο κι ελεύθερο.
Οχι, δεν θα έχετε ούτε το δικό του μίσος!
αλλά η απάντηση στο μίσος με θυμό, θα ήταν παράδοση στην ίδια άγνοια
που έκανε κι εσάς έτσι όπως είστε.
Θέλετε να φοβάμαι, να κοιτάζω τους συμπολίτες μου με βλέμμα επιφυλακτικό,
να θυσιάσω την ελευθερία μου για την ασφάλεια.
Είμαστε δύο, ο γιος μου κι εγώ,
αλλά είμαστε πιο δυνατοί από τους στρατούς όλου του κόσμου!!!
Δεν έχω, άλλωστε, χρόνο να σας αφιερώσω,πρέπει να πάω στον Μελβίλ
που μόλις ξυπνάει. Είναι μόλις 17 μηνών, θα φάει όπως κάθε μέρα,
μετά θα παίξουμε όπως κάθε μέρα,
και για όλη του τη ζωή αυτό το αγόρι θα σας αναγκάζει
να έρχεστε αντιμέτωποι με το γεγονός
ότι είναι ευτυχισμένο κι ελεύθερο.
Οχι, δεν θα έχετε ούτε το δικό του μίσος!
πόσο αντιπροσωπευτικό ! ευχαριστώ !!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λόγια του πάνε Κατευθείαν στην Καρδιά, τουλάχιστον στη δική μου καρδιά και στην δικη σου. Αλλά και σε πολλές άλλες, ευχομαι!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστω άλλη μια φορά Ρομπέρτα μου για τα καλά σου παντα λόγια και την αδιακοπτη παρακολούθησή σου...... Απο Καρδιάς!!!