Ζητείται φταίχτης!

Δε φταίω εγώ!
Ε και τότε ποιος φταίει;

Στο σχολειό: Ο διπλανός μου.
Στην πολυκατοικία: Ο γείτονας.
Στην κυβέρνηση:  Η προηγούμενη.
Στη δουλειά: Ο διευθυντής.
Στους χαμηλούς βαθμούς μου: Ο αυστηρός καθηγητής.
Στη σχέση μου που χώρισα: Αυτός ο παλιο…….
Στην αϋπνία μου: Ο ΕΝΦΙΑ που πρέπει να πληρώσω.
Στις εξετάσεις που κόπηκα: Τα θέματα.
Στην κακή μου διάθεση: Ο καιρός.
Στο ραντεβού που καθυστέρησα: Τα σκουπίδια που έπρεπε να κατεβάσω.

Πάντα κάποιος φταίει,  αλλά εγώ δεν έχω καμιά σχέση!

Παιδιά!
Καιρός να αναλάβουμε την ευθύνη μας!
Ούτε εγώ να κουβαλάω την δική σου, ούτε εσύ τη δική μου.
Άφησε επιτέλους τον άλλον να πάρει την ευθύνη που του αναλογεί!
Πάψε να την παίρνεις εσύ στη θέση του!
Δεν τον βοηθάς…. Ανάπηρο κι ανεύθυνο τον κάνεις!!!
Λάθος πιστεύεις ότι δείχνεις μεγαλύτερη αγάπη
παίρνοντας περισσότερη ευθύνη.

Όμως μπορείς εσύ, να πάρεις την δική σου ευθύνη;
Αλήθεια μπορείς;;
Η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη όσο φαίνεται, 

ούτε τόσο δεδομένη.

Θα έχεις καταφέρει να ενηλικιωθείς – όποια ηλικία κι αν έχεις – όταν αποδεχθείς ότι, σε ό,τι αφορά εσένα τον ίδιο, 

η ευθύνη είναι κατάδική  σου!
Όπως και οι επιλογές σου.
Όπως και η ζωή σου.
Και ίσως κάποτε καταλάβεις ότι
ο ευκολότερος, ο  βολικότερος δρόμος,
δεν θα σε προστατέψει από τις συνέπειες….