Στη χώρα των Θαυμάτων

Λένε πως καταλαβαίνει κανείς ότι μεγάλωσε όταν αρχίζει να κοιτάει προς τα πίσω, προς το παρελθόν, επειδή γέρασε.

Όμως δεν είναι αλήθεια ότι κοιτάς πίσω γιατί γέρασες. Κοιτάς πίσω γιατί είσαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει άλλο μέλλον πια για σένα.

Παύεις να δημιουργείς μέλλον, να ονειρεύεσαι, να ενθουσιάζεσαι, να προσδοκάς, να επινοείς. Και τη θέση όλων αυτών παίρνει η επιφυλακτικότητα, η καχυποψία, η απογοήτευση, γιατί πιστεύεις ότι τα είδες όλα, τα ξέρεις όλα και δεν έχεις τίποτα παραπάνω να δεις ή να γνωρίσεις. Η ζωή ανήκει στους άλλους, στους νέους και ωραίους….

Ωστόσο ούτε η ζωή φταίει, ούτε η ηλικία, αλλά εσύ που έχεις πάψει να πιστεύεις στα όνειρά σου, στη ζωή, στην περπέτεια, στην έκπληξη που μπορεί να κρύβεται στην κάθε γωνιά του δρόμου.

Τα όνειρα δεν έχουν ηλικία, ούτε ημερομηνία, ούτε περιορισμούς εκτός απ’ αυτούς που έχεις βάλει εσύ. Τα όνειρα μπορούν να έρθουν ανά πάσα στιγμή να σε συναντήσουν, αλλά αν σου χτυπήσουν την πόρτα και να σε ρωτήσουν: Είσαι έτοιμος να μας ακολουθήσεις; Εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος, χωρίς αν, χωρίς μα, χωρίς μήπως!

Αν εσύ είσαι γεμάτος φόβους, αμφιβολίες κι ανασφάλειες θα τους πεις μάλλον:

-      Εγώ … είμαι πολύ μεγάλος για κάτι τέτοιο, πηγαίνετε να χτυπήσετε άλλη πόρτα.

Αλλά δε θα φταίνε τα όνειρα μα τα εμπόδια του μυαλού σου.

 

Ένας ενήλικος με ανοιχτό μυαλό και ταπεινότητα συγχρόνως  μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτόν κι ένα παιδί.

Ένα παιδί βλέπει τη ζωή σαν έκπληξη που το καλεί να τη ζήσει ενώ ο μεγάλος σαν καθήκον που πρέπει να διεκπεραιώσει.

 

Κι εσύ; Τι θα διαλέξεις εσύ;

Θα γίνεις κάποτε εραστής της ζωής αφήνοντάς την να σε αποπλανήσει;

Θα αφεθείς να σε εκπλήξει;

Τι λες; Θα την αφήσεις να σε οδηγήσει στη χώρα των Θαυμάτων;

Θα αφήσεις την έντασή της να σε συνεπάρει;

Θα τολμήσεις να ταξιδέψεις στα βαθιά άγνωστα βάθη της;….

Τελικά   ….     θα ενδώσεις;