Δεν το ήθελα! Μου ξέφυγε....

Όταν κάτι το κάνουμε πρόβλημα γίνεται πρόβλημα και στη συνέχεια δημιουργεί προβλήματα.

-      Θα βρω να παρκάρω;

Θα βρεις, μην ανησυχείς.

-      Σίγουρα; Γιατί χθες δε βρήκα…

Τελικά δε βρίσκεις θέση. Κι απαντάς:

-      Είδες που στα έλεγα;;

Δε φανταζόμαστε, ούτε καν υποψιαζόμαστε ότι είμαστε εμείς ο ηθικός αυτουργός. Είμαστε εμείς που δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για το πρόβλημα…

Και αυτό ισχύει για όλα στη ζωή μας. Όταν εμείς μέσα μας το έχουμε ήδη σαμποτάρει με τον φόβο μας μήπως και δεν … και με την επιμονή μας να υπερασπίζουμε το φόβο μας, ε στο τέλος θα τα καταφέρουμε! Θα το πετύχουμε αυτό που φοβόμαστε!  Δε θα τη βρούμε τη θέση παργκινγ  και τόσα άλλα…

Δεν είναι η ζωή που  μας συμβαίνει αλλά η δική μας στάση σ’ αυτό που συμβαίνει. Σ’ αυτό που θέλουμε ή  που δε θέλουμε.

Και πως το λύνεις αυτό το σταυρόλεξο;

Απλά ζώντας λίγο πιο συνειδητά.

Προσέχοντας λίγο περισσότερο τα λόγια που βγάζουμε απ’ το στόμα μας και τις σκέψεις που βάζουμε στο μυαλό μας… Έχουν απείρως  μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι πιστεύουμε!

Πόσες φορές δεν είπαμε στον εαυτό μας ή σε κάποιον άλλο:

Πω πω δεν το ήθελα, μου ξέφυγε!

¨Η

Μα πως το έκανα εγώ αυτό; Πως μπόρεσα να μιλήσω μ’ αυτό τον τρόπο σε κάποιον που εκτιμώ, που σέβομαι, που αγαπώ;…

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ήθελα να τσακωθώ με τον γείτονά μου, να  βλάψω τον συνάδελφό μου, να πληγώσω το παιδί μου, να διαλύσω μια σχέση που με τόσο κόπο δημιούργησα;;

Όχι δεν το έκανα επίτηδες. Δεν το έκανα επί σκοπού. Μου ξέφυγε. 

Που πάει να πει: έγινε χωρίς την συνειδητή συγκατάθεσή μου.

Αν όμως λειτουργούσα συνειδητά, με επίγνωση, άραγε θα είχε γίνει ή θα το είχα αποφύγει;

Η δύναμη δεν είναι στις γροθιές μας. Η αληθινή δύναμη βρίσκεται στην ανάληψη της ευθύνης των σκέψεων που κάνουμε, των λόγων που εκφράζουμε, των συναισθημάτων που εκπέμπουμε.  Ό,τι δεν είναι ορατό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει… ακόμα κι ένα βλέμμα χωρίς λέξη να ειπωθεί,  μπορεί να χαραχθεί ανεξίτηλα στην μνήμη κάποιου για το καλό ή το κακό…

Η αληθινή δύναμη δε μας συμβαίνει, εμείς την διαχειριζόμαστε.

Γι’αυτό ίσως καλό θα ήταν να σκεφθούμε εκ νέου πόσο επικίνδυνα και πόσο οδυνηρά μπορεί να καταλήξουν κάποια παιχνίδια στα χέρια, στη γλώσσα ή στη σκέψη εκείνων που δεν έχουν μάθει ακόμα να ζουν με επίγνωση….