Αχ το σπίτι μου ... ( Αυτοβιογραφικό οδοιπορικό )

Όταν γεννήθηκα έμεινα στο κέντρο της Αθήνας κοντά στην Αγίου Μελετίου,  αλλά λίγο αργότερα, καθώς ανατράπηκε η ζωή της μαμάς, μεταφερθήκαμε σε πολλά σπίτια στην περιοχή γύρο από την πλατεία Βικτωρίας ως τα 12 μου χρόνια. Μετά, λόγω πρόσθετων ανατροπών αλλάξαμε ξανά γειτονιά  και μεταφερθήκαμε στην τότε Σχολή Ευελπίδων.

Όταν τέλειωσα το σχολείο το πρώτο πράγμα που επιδίωξα ήταν η ανεξαρτησία μου.  Έτσι άρχισε ένας νέος κύκλος  μετακίνησης που,  πέρα από την Αθήνα,  με ταξίδεψε στο Παρίσι, στη Νυρεμβέργη και στο Μιλάνο για κάμποσα χρόνια.  Στο ενδιάμεσο τα καλοκαίρια για να βγάζω τα προς το ζην, δούλευα σε διάφορα παραθαλάσσια μέρη της Ελλάδας όπως η Κως, η Εύβοια, η Μύκονος.

Μετά, άλλαξαν πάλι τα πράγματα και η ζωή αποφάσισε πως πρέπει να γυρίσω πίσω και να εγκατασταθώ κάπου σταθερά. Επιστροφή ξανά στην Αθήνα. Μόνιμη ή προσωρινή; Θα έδειχνε.

Έτσι εγκαταστάθηκα στο κέντρο, κοντά στα Εξάρχεια και πέρασα κάμποσα χρόνια κι εκεί. Αλλά η δική μου ζωή έγραφε από τότε που γεννήθηκα μια λέξη με μεγάλα γράμματα:

Μετακίνηση! Ή αλλιώς Αλλαγή!   

Έτσι,  μετά από κει οι αλλαγές της προσωπικής μου ζωής με μετέφεραν  στην Πάτρα – μέσω Ικαρίας… και στη συνέχεια στο Μαρούσι, όπου κατοικώ ακόμα, έχοντας ωστόσο αλλάξει κι εδώ τρία σπίτια!!

Κάποτε  πίστευα ότι είναι φυσιολογική αυτή η μετακίνηση. Μετά όμως συνάντησα ανθρώπους που δεν είχαν αλλάξει ούτε μια φορά στη ζωή τους σπίτι, γειτονιά, τόπο, χώρα.  Εντυπωσιάστηκα καθώς εγώ άλλαξα τόσες πολλές κατοικίες που δεν μπορώ καν να είμαι σίγουρη για τον ακριβή αριθμό!

Στο ενδιάμεσο είχα την ευτυχία να εκπληρώσω ένα πολύ μεγάλο όνειρο που όλοι όσοι με ξέρουν γνωρίζουν την αγάπη μου γι’αυτό. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να μετακινηθώ για έξι περίπου χρόνια ταξιδεύοντας σ’ολη την Ελλάδα και την Ευρώπη και να γνωρίσω από κοντά τον κόσμο όχι σαν τουρίστας αλλά σχεδόν σαν κάτοικος. Ήταν το κινούμενο σπίτι μου που λάτρεψα.

Αλλά κι αυτό είχε ημερομηνία λήξης. Έτσι με τις ανατροπές της δικής μου ζωής , ανατράπηκε κι αυτό. Δεν το έχω πια, αλλά το ονειρεύομαι σχεδόν καθημερινά γιατί εκείνο κι εγώ ήμασταν ένα. Εκεί μέσα ήμουν απολύτως ο εαυτός μου.

Θα το πεις προσκόλληση; Ναι, ίσως. Θυμάμαι, όταν το αποκτήσαμε, πήρα ένα μεγάλο χαρτόνι, έγραψα και κόλλησα στον τοίχο απέναντι από την πόρτα για να φαίνεται:

 Ουδέν μόνιμο. Όλα προσωρινά. Προσοχή στις προσκολλήσεις.

Όποιος έμπαινε μέσα και το έβλεπε έβαζε τα γέλια μα εγώ δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί.  Όμως ήξερα τι έλεγα. Διαισθανόμουν ίσως από την πρώτη στιγμή ότι κάποτε και αυτό θα αποτελέσει παρελθόν κι όσο περισσότερο δεθώ μαζί του, τόσο περισσότερο θα πονέσω όταν το χάσω.

Μάγος ήμουν;…

Όμως αυτό το κινούμενο σπίτι, μου χάρισε στιγμές που δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω με διαφορετικό τρόπο. Ήρθε στη ζωή μου σχεδόν από μόνο του κι έφυγε πριν προλάβω καν να του πω αντίο. Απλά έφυγε,  μαζί με άλλες ασύγκριτα πιο σοβαρές απώλειες, που μπροστά σ’αυτές, αυτό δεν ήταν τίποτα.

Τώρα ζω σ’ένα κανονικό σπίτι μια κανονική ζωή. Ξέρω όμως ότι η καρδιά μου είναι εκεί.  

Ξέρω επίσης ότι κι αυτό το κανονικό σπίτι που ζω, θα είναι κι  αυτό για λίγο. Απλά δεν ξέρω πόσο ακριβώς  ακόμα θα με φιλοξενήσει.

Γιατί εγώ, σπίτι δεν έχω. Όσο ωραίο, πρακτικό, cosy κι ο,τι άλλο θες κι αν είναι το σπίτι μου, είναι σίγουρο ότι και αυτό σύντομα θα το αποχαιρετίσω. Θα το ευχαριστήσω για την πολύτιμη φιλοξενία του και θα προχωρήσω μπροστά, χωρίς πόνο αυτή τη φορά, αλλά μ’ευγνωμοσύνη.

Γιατί το έχω μάθει πια  το μάθημά μου.

Το να δένεται κανείς με ένα μέρος είναι άκαιρο

γιατί  …ουδέν μόνιμο, όλα προσωρινά.  Προσοχή στις προσκολλήσεις!

Βλάπτουν σοβαρά το συναισθηματικό μας κόσμο…

Αλλά έτσι κι αλλιώς το πραγματικό μας σπίτι είναι μέσα μας και το κουβαλάμε όπου κι αν είμαστε, όπου κι αν πάμε. Αυτό δε θα χρειαστεί να το αποχωριστούμε ποτέ ούτε κι όταν αποχωρήσουμε απ’αυτή τη γήινη περπέτεια…

Όσο για το κατά πόσον έχω αφομοιώσει το μάθημα;

?

Ίσως ναι, ίσως όχι.

Θα φανεί στην επόμενη αλλαγή...

                             Από Καρδιάς