Στον απόηχο των Χριστουγέννων…

Καθετί  έχει ένα τέλος και μια αρχή.

Για να υπάρξει η αρχή πρέπει να προηγηθεί το τέλος, γιατί τίποτα καινούργιο

δεν μπορεί να εμφανιστεί στη ζωή μας

αν το περασμένο δεν έχει πάρει τέλος.

Δύσκολα τα τελειώματα, οι αποχωρισμοί, τα αντίο.

Ευχάριστη κάθε ανανέωση, κάθε νέα αρχή, καθετί καινούργιο.

Όταν έρχεται κάτι νέο δε θέλουμε καν να το σκεφτούμε ότι κι αυτό, σε λίγο καιρό, θα αποχωρήσει για να δώσει τη θέση του στο επόμενο.

Έτσι κι αυτές οι γιορτές που τόσο καιρό περιμέναμε και μετρούσαμε μέρες,

ήρθαν, πέρασαν, πέταξαν. Ό,τι ζήσαμε, ζήσαμε. Τώρα βρίσκονται στην περιοχή της ανάμνησης.

Λυπάμαι και κάτι σφίγγεται μέσα μου κάθε φορά που ακούω:

« Και τώρα τα κεφάλια μέσα!» ή « Άντε πάλι, μια απ’ τα ίδια!».

Αλήθεια γιατί είμαστε τόσο μαζοχιστές ώστε να θέλουμε να σαμποτάρουμε τόσο πολύ τον εαυτό μας; Πόσο μας βοηθάει, πόσο μας ανεβάζει αυτή τη σκέψη;

Αυτή την πεζή πραγματικότητα, που τόσο πολύ απορρίπτουμε, όταν βρισκόμαστε μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις που μας φέρνει κατά καιρούς η ζωή, την αναζητάμε με τόση θέρμη και θα κάναμε κυριολεκτικά τα πάντα για να την ζήσουμε ξανά, στις περιόδους που η ζωή δοκιμάζει τις αντοχές μας…

Η ζωή μας, η καθημερινότητά μας, δεν είναι κακή, ούτε και καλή. Είναι απλά αυτό που είναι. Είναι όπως είναι. Είναι αυτό που υπάρχει.

Το χρώμα, τη γεύση,  την ερμηνεία, τη χροιά, το αλατοπίπερο, είμαστε εμείς που τα βάζουμε. Εμείς ανεβοκατεβάζουμε την καθημερινότητά μας ερμηνεύοντας το καθετί ανάλογα με την διάθεσή μας που αλλάζει επίσης διαρκώς και αδιαλείπτως!

Αυτές οι γιορτές τέλειωσαν για να δώσουν τη θέση τους σε κάτι άλλο.

Πως το θέλουμε αυτό το άλλο;

Πεζό ή ενδιαφέρον;

Βαρετό ή συναρπαστικό;

Όσες δυσκολίες κι αν έχει η ζωή μας, δεν μπορεί, θα έχει και κάτι καλό. Ας μείνουμε σ’ αυτό.

Όσο κακούς βαθμούς κι αν έφερε στον έλεγχο το παιδί μας στο σχολείο, δε μπορεί, θα έφερε και κάποιο καλό βαθμό. Ας μείνουμε σ’ αυτό.

Όσο άσχημα κι αν ήταν τα φετινά Χριστούγεννα, δε μπορεί, κάτι καλό θα είχαν. Ας μείνουμε σ’ αυτό.

Αντί λοιπόν να κυνηγάμε και να περιμένουμε το «κάτι άλλο», ας επικεντρωθούμε στο Καλό που ήδη υπάρχει στη ζωή μας. Ας κάνουμε το καλύτερο μ’ αυτό που έχουμε κι όχι μ’ εκείνο που μας ταλανίζει ο νους μας: «αν είχα, αν μπορούσα, αν ήταν, αν γινόταν ….»

Ένας γλύπτης έχει ένα κομμάτι πηλό και μ’ αυτόν καλείται να δημιουργήσει το ωραιότερο έργο που μπορεί. Αν ο πηλός είχε άλλη υφή, άλλη ποιότητα, άλλο χρώμα, άλλη μορφή, άλλο χρώμα και μέγεθος, ίσως τότε το έργο να έβγαινε καλύτερο, πιο άρτιο, πιο ολοκληρωμένο, πιο εντυπωσιακό.

Ίσως. Και  ίσως όχι.

Όμως Τώρα έχει αυτό και καλείται να κάνει το καλύτερο μ’ αυτό που έχει, στη σφαίρα της πραγματικότητας κι όχι εκείνη της φαντασίας.

Ας κάνουμε κι εμείς το καλύτερο που μπορούμε μ’ αυτό που έχουμε

μια και αυτό Ήδη υπάρχει στη ζωή μας.

Και πιστέψτε με: Έχουμε όντως το καλύτερο!

Μόνο που δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα….

                                                                                                              Απο καρδιάς