Ο πλούτος και η φτώχεια

 

 

 

Όλοι περιμένουμε  στη ζωή τα μεγάλα γεγονότα. Τον μεγάλο έρωτα, το συναρπαστικό ταξίδι, τη μεγάλη ευκαιρία, την τέλεια δουλειά, την ιδανική οικογένεια, τη φώτιση  … κι άλλα πολλά.

Έχουμε μάθει ότι για να αξίζει η ζωή που ζούμε πρέπει ν’ αποτελείται από μεγάλες στιγμές, συναρπαστικά γεγονότα, ξεχωριστούς ανθρώπους.

Ίσως βέβαια κάποια στιγμή να έρθουν κι αυτά, αλλά πόσο συχνά έρχονται και για πόσο διαρκούν;;

 

Άραγε γιατί η ιστορία της ζωής μας πρέπει ντε και καλά να ισοδυναμεί με κάτι μεγαλόπνοο  και μεγαλοπρεπές  ειδάλλως μοιάζει στερημένη από κάθε αξία;;

 

Μήπως δεν είναι η ζωή μας που στερείται  αξίας   – όσο απλή και ταπεινή κι αν είναι – αλλά οι λαθεμένες πεποιθήσεις που έχουμε ενστερνιστεί από το κοινωνικό μας περιβάλλον και που εξακολουθούμε να τους δίνουμε βάση  ακόμα κι αφού η πράξη μας έχει δείξει το αντίθετο;

 

Έχοντας την προσοχή μας επίμονα επικεντρωμένη στις μεγάλες στιγμές που έπρεπε ή θα πρέπει να ζήσουμε για να νοιώθουμε ζωντανοί,  περνούν απαρατήρητα όλα τα υπόλοιπα:  Οι μικρές στιγμές, τα μικροπράγματα, οι ανεπαίσθητες κινήσεις, οι αθόρυβοι άνθρωποι, όλα όσα απαρτίζουν την καθημερινότητά μας.  Γιατί είναι τα μικρά πράγματα κι όχι τα βροντερά  γεγονότα που συνθέτουν το κυρίως μενού της ζωής μας.

 

Έχουμε ανακηρύξει την καθημερινότητα ως επαναλαμβανόμενη κι ασήμαντη και είμαστε μόνιμα σε αναμονή σπουδαίων γεγονότων που θα μας απογειώσουν. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι στην πραγματικότητα το σημαντικό είναι κρυμμένο στο φαινομενικά ασήμαντο. Κι ότι από μας τους ίδιους εξαρτάται να δώσουμε ή όχι άρωμα και γεύση στην κάθε μικρή, ασήμαντη στιγμή.

 

Θέλουμε να είμαστε πλούσιοι και τρέμουμε τη φτώχεια. 

Μήπως όμως το τι σημαίνει πλούτος και φτώχεια έχει μια πολύ ευρύτερη διάσταση απ’ αυτή που έχουμε γνωρίσει ως τώρα;  Ίσως ο πλούτος να μη  συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με τα χρήματα και να έχει κι άλλες διαστάσεις βαθύτερες και σημαντικότερες….

 

Πλούτος δεν είναι το ακόμα μεγαλύτερο αυτοκίνητο, η βίλα, οι τραπεζικές μας καταθέσεις και οι διακοπές μας στις Μπαχάμες.

Πλούτος είναι όλα αυτά που ήδη υπάρχουν στη ζωή μας. Όλα αυτά που περιμένουν υπομονετικά να τα δούμε, να τους δώσουμε σημασία,  να τα αναγνωρίσουμε.  Είναι οι  άνθρωποι που μας αγαπούν  και μας το δείχνουν σιωπηλά με τις πράξεις τους, το σκυλί μας που μας περιμένει πάντα να γυρίσουμε στην πόρτα με χαρά, το σπίτι μας με όλα τα πράγματα που μας περιβάλλουν και μας προσφέρουν ασφάλεια και θαλπωρή και γενικότερα η ζωή μας με οτιδήποτε περιέχει όσο μικρό κι ασήμαντο κι αν μοιάζει.

 

Πλούσιος δεν είμαι επειδή έχω ένα σερβίτσιο μουράνο. Πλούσιος είμαι γιατί μπορώ να εκτιμήσω το παλιό σερβίτσιο που μου βρέθηκε και που δεν έχει καμιά υλική αξία κι ωστόσο μου προσφέρει κάθε μέρα αθόρυβα τις υπηρεσίες του. Κι άλλα άπειρα αόρατα πράγματα που ακόμα κι αν κατορθώσουμε αριθμητικά να τα μετρήσουμε, η αξία τους δεν προσμετριέται με τίποτα,  γιατί  δεν έχει να κάνει με την ύλη αλλά με την ψυχή.

 

Ο πλούτος κατοικεί  μέσα μας και όπως καθετί εσωτερικό είναι αόρατος. Αν υπάρχει πλούτος μέσα μας μπορούμε να τον διακρίνουμε  έξω από μας και να τον προσφέρουμε πέρα από μας κι αυτό το φανερώνει η στάση μας μπροστά στο καθετί κι όχι από την οικονομική μας επιφάνεια…

Έχει να κάνει με την εσωτερική μας ικανότητα να νοιώθουμε αυτάρκεις – ακόμα κι αν δεν έχουμε καρέκλα να κάτσουμε -  και ικανοποιημένοι μ’ αυτό που υπάρχει,

μ’ αυτό που είμαστε,

μ’ αυτό που κάνουμε,

μ’ αυτό που ζούμε.

 

Αν δεν κατακτήσουμε αυτόν τον εσωτερικό πλούτο,

η κάθε είδους Ferrari και διακοπές στη Μύκονο,

θα φανερώνουν μοναχά

την εσωτερική μας φτώχια κι ανεπάρκεια…..

 

 

                                                Από Καρδιάς