Κολλημένος; Εγω;;.............

 

Ένας περιποιημένος ευγενής μεσήλικας επισκέφθηκε ένα ψυχίατρο. Ντυμένος κομψά με ένα μαύρο κοστούμι Αρμάνι, κάθισε  με έναν «καθώς πρέπει» αλλά επιφυλακτικό τρόπο και άρχισε να περιγράφει το λόγο που τον έφερε στο γραφείο του ψυχιάτρου.

 

Ο ψυχίατρος τον  υπέβαλε στις συνηθισμένες ερωτήσεις: το πρόβλημα που παρουσιάζει, την ηλικία του, το υπόβαθρο, την οικογενειακή κατάσταση…

 

«Αυτή η σκύλα!»  ούρλιαξε ξαφνικά και η φωνή του έτρεμε από την οργή.  « Ανάθεμα τη γυναίκα μου! Την πρώην γυναίκα μου τώρα πια. Είχε μια παράνομη σχέση τόσο καιρό, χωρίς να μου έχει πει τίποτα! Μετά από όσα έχω κάνει γι’ αυτήν! Αυτή η βρομο… η βρομο… Πουτάνα!».

 

Η φωνή του συνεχώς δυνάμωνε  και αγρίευε, στάζοντας φαρμάκι για τα επόμενα είκοσι λεπτά καθώς ξεστόμιζε το  ένα παράπονο μετά το άλλο εναντίον της πρώην γυναίκας του.

 

Ο χρόνος τελείωνε. Βλέποντάς τον  να βράζει από θυμό και  ξέροντας ότι θα μπορούσε να μείνει σ’ αυτή την κατάσταση για ώρες,  ο ψυχίατρος προσπάθησε να κατευθύνει την προσοχή του αλλού.

 

«Πάντως, οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε ένα πρόσφατο διαζύγιο, και αυτό είναι βέβαια κάτι με το οποίο μπορούμε να ασχοληθούμε στις μελλοντικές μας συνεδρίες»

 είπε με πράο τόνο.

 «Αλήθεια πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που χωρίσατε;»

 

«Κλείσαμε δεκαεπτά χρόνια τον περασμένο Μάιο».