Ν Α Ι σ ε ό λ α

Ποιος ο σκοπός της ζωής;   

Γιατί ζούμε;

Είναι η ζωή δώρο;

Ακόμα αναρωτιέμαι…

Ο σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία;

Ο σκοπός της ζωής είναι η εμπειρία;

Ο σκοπός της ζωής είναι η Φώτιση;

Η συνειδητοποίηση του ποιος πραγματικά είμαι;

Μάλλον αυτό το τελευταίο είναι το πιο πιθανό: η ανακάλυψη του ποιος πραγματικά είμαι πέρα από αυτό που πιστεύω ότι ξέρω πως είμαι…

Και πως γίνεται αυτό; Φυσικά  μέσα από τις εμπειρίες που εμπεριέχει η ζωή μας. Τις καλές και τις κακές. Όλες.

Αν και, ουσιαστικά, μέσα από τις κακές – μέσα από τον πόνο – μαθαίνουμε, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε κανέναν.

Ωστόσο ο πόνος ισοδυναμεί με την «δυνατότητα».

Η χαρά, η ευτυχία, όχι.

Η ευτυχία οδηγεί συχνά στην στατικότατα, τον εφησυχασμό και πολλές φορές τον εγωισμό.

Αντίθετα ο πόνος δίνει τη δυνατότητα σε προβληματισμούς και βαθύτερες αναζητήσεις καθώς κι ένα άνοιγμα προς την κατανόηση των άλλων. Και τελικά στην σύνδεσή μας με όλους και με όλα.

Συχνά  η ευτυχία μας  χωρίζει από τους άλλους και μας δίνει μια ψευδαίσθηση αυτάρκειας και πρόσκαιρης ικανοποίησης.

Πόσο μακριά από την αλήθεια είναι η πεποίθηση ότι αυτό  που έχουμε, η πηγή της ευτυχίας μας, θα κρατήσει για πάντα…

Όμως τελικά μόνο όταν αυτός ο ομφάλιος λώρος εκλείψει, ξεκινάς ν’ αναρωτιέσαι     ( και πάλι αν και εφόσον το κάνεις),  τι  είναι εκείνο που έχει πραγματική αξία, πραγματική ουσία στη ζωή.

Το κυνήγι της ευτυχίας;   Και μιλάμε πάντα για μια  προσωρινή κατάσταση αφού «τα πάντα ρει».

Η αποφυγή του πόνου; Ακόμα κι αν καταφέρεις να αποφύγεις κάθε δυσάρεστη κατάσταση, ποιο θα είναι το κέρδος; Θα έχεις ζήσει μια ζωή χλιαρή, αυτοπροστατευόμενος, από φόβο να βιώσεις εμπειρίες και να έχεις τη φυσική κατάληξη, τον πόνο, στο τέλος κάθε εμπειρίας. Δε θα έχεις ζήσει με πληρότητα τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν μόνο και μόνο για να αποφύγεις τον πόνο που στη συνέχεια μπορεί να δημιουργήσει η διακοπή τους.

Έχω μια αίσθηση ότι έχουμε δει κάπως ανάποδα τα πράγματα. Το τι είναι καλό και τι κακό. Το τι μας κάνει καλό και τι κακό.

Η Σοφία δεν αποκτάται μέσα από το βόλεμα και την καλοπέραση…

Η καλοσύνη και η προσφορά στους άλλους – οι πραγματικές αξίες της ζωής – δεν έρχονται μέσα από την αναζήτηση του εύκολου κέρδους και της ευτυχίας.

Οι παλιοί έλεγαν: « Αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις».

Αν και δε συμφωνώ εξ ολοκλήρου μ’ αυτή την αντίληψη διότι θα μπορούσες ενδεχομένως να μάθεις χωρίς να πάθεις, εντούτοις αν παρατηρήσουμε στο μεγαλύτερο μέρος των εμπειριών μας, μάθαμε αφού πάθαμε!

Μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Αλλά η μάθηση μέσα από τη χαρά κι όχι μέσα από τον πόνο, ανήκει σ’ ένα άλλο επίπεδο επίγνωσης που δεν έχουμε κατακτήσει ακόμα, τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Μόνο αν σκεφθούμε πόσο συχνά «έρχεται το μήνυμα» και πόσο σπάνια ή με πόση δυσκολία      «το λαμβάνουμε», θα αντιληφθούμε το λόγο για τον οποίο ο άνθρωπος μαθαίνει μέσω του πόνου κι όχι μέσω της ευτυχίας.

Λοιπόν;

Ποιος ο σκοπός της ζωής;

Γιατί ζούμε;

Είναι η ζωή ένα δώρο; Είναι πάντα ένα δώρο; Για όλους;

Κι αν είναι, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αξιοποιήσει κανείς αυτό το δώρο;

Ονειρευμένος συνεχώς μια μακάρια διαρκή κατάσταση ικανοποίησης που κινδυνεύει να τον αποβλακώσει, ή…. ή… αποδεχόμενος το οτιδήποτε εμφανίζεται στη ζωή του;

Πόσο βαθύτερο εσωτερικό πλούτο μπορεί να προσφέρει ένα:

ΝΑΙ σε Όλα;