Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Τι σημαίνει αγάπη





 

Μία ομάδα ερευνητών ρώτησε παιδιά 4-8 ετών 

«Τί σημαίνει αγάπη;».

Οι απαντήσεις ήταν οι εξής...


Τόνια 6 ετών
Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί ... δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παππούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του.

Ρεβέκκα 8 ετών
Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος πού προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του.

Βασίλης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο.

Κάρολος 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.


Χριστίνα 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.

Λευτέρης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε.

Δανιήλ 7 ετών
Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.

Αιμιλία 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη.

Πάνος 7 ετών
Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς.

Νίκη 6 ετών
Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φτιάξει και τα δύο.

Τζένη 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.

Έλλη 7 ετών
Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.

Θωμάς 6 ετών
Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ήταν ο μόνος πού το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.

Μαρία 8 ετών
Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο.

Κλαίρη 6 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί.

Ελένη 5 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Χρήστος 7 ετών
Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.

Μαριάννα 4 ετών
Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι αν πρέπει να βγει έξω και να αγοράσει άλλα.

Λάμπρος 4 ετών
Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.

Αλεξάνδρα 4 ετών
Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.

Κατερίνα 7 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.

Μάρκος 6 ετών
Δεν πρέπει να λες σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς.
Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.

Ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έκανε κάποτε ένα διαγωνισμό. Ο σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιο συμπονετικό παιδί. Το βραβείο κέρδισε ένα τετράχρονο αγοράκι πού έκανε το εξής:

Το παιδάκι είχε ένα παππού γείτονα του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει πρόσφατα. Μόλις το παιδάκι τον είδε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει πήγε και απλά έκατσε στην αγκαλιά του. Όταν η μαμά του το ρώτησε τι είχε πει στον παππού το παιδάκι είπε «τίποτα, απλώς τον βοήθησα να κλάψει».




Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Αχ το σπίτι μου ... ( Αυτοβιογραφικό οδοιπορικό )





Όταν γεννήθηκα έμεινα στο κέντρο της Αθήνας κοντά στην Αγίου Μελετίου,  αλλά λίγο αργότερα, καθώς ανατράπηκε η ζωή της μαμάς, μεταφερθήκαμε σε πολλά σπίτια στην περιοχή γύρο από την πλατεία Βικτωρίας ως τα 12 μου χρόνια. Μετά, λόγω πρόσθετων ανατροπών αλλάξαμε ξανά γειτονιά  και μεταφερθήκαμε στην τότε Σχολή Ευελπίδων.

Όταν τέλειωσα το σχολείο το πρώτο πράγμα που επιδίωξα ήταν η ανεξαρτησία μου.  Έτσι άρχισε ένας νέος κύκλος  μετακίνησης που,  πέρα από την Αθήνα,  με ταξίδεψε στο Παρίσι, στη Νυρεμβέργη και στο Μιλάνο για κάμποσα χρόνια.  Στο ενδιάμεσο τα καλοκαίρια για να βγάζω τα προς το ζην, δούλευα σε διάφορα παραθαλάσσια μέρη της Ελλάδας όπως η Κως, η Εύβοια, η Μύκονος.

Μετά, άλλαξαν πάλι τα πράγματα και η ζωή αποφάσισε πως πρέπει να γυρίσω πίσω και να εγκατασταθώ κάπου σταθερά. Επιστροφή ξανά στην Αθήνα. Μόνιμη ή προσωρινή; Θα έδειχνε.
Έτσι εγκαταστάθηκα στο κέντρο, κοντά στα Εξάρχεια και πέρασα κάμποσα χρόνια κι εκεί. Αλλά η δική μου ζωή έγραφε από τότε που γεννήθηκα μια λέξη με μεγάλα γράμματα:
Μετακίνηση! Ή αλλιώς Αλλαγή!   



Έτσι,  μετά από κει οι αλλαγές της προσωπικής μου ζωής με μετέφεραν  στην Πάτρα – μέσω Ικαρίας… και στη συνέχεια στο Μαρούσι, όπου κατοικώ ακόμα, έχοντας ωστόσο αλλάξει κι εδώ τρία σπίτια!!

Κάποτε  πίστευα ότι είναι φυσιολογική αυτή η μετακίνηση. Μετά όμως συνάντησα ανθρώπους που δεν είχαν αλλάξει ούτε μια φορά στη ζωή τους σπίτι, γειτονιά, τόπο, χώρα.  Εντυπωσιάστηκα καθώς εγώ άλλαξα τόσες πολλές κατοικίες που δεν μπορώ καν να είμαι σίγουρη για τον ακριβή αριθμό!

Στο ενδιάμεσο είχα την ευτυχία να εκπληρώσω ένα πολύ μεγάλο όνειρο που όλοι όσοι με ξέρουν γνωρίζουν την αγάπη μου γι’αυτό. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να μετακινηθώ για έξι περίπου χρόνια ταξιδεύοντας σ’ολη την Ελλάδα και την Ευρώπη και να γνωρίσω από κοντά τον κόσμο όχι σαν τουρίστας αλλά σχεδόν σαν κάτοικος. Ήταν το κινούμενο σπίτι μου που λάτρεψα.
Αλλά κι αυτό είχε ημερομηνία λήξης. Έτσι με τις ανατροπές της δικής μου ζωής , ανατράπηκε κι αυτό. Δεν το έχω πια, αλλά το ονειρεύομαι σχεδόν καθημερινά γιατί εκείνο κι εγώ ήμασταν ένα. Εκεί μέσα ήμουν απολύτως ο εαυτός μου.
Θα το πεις προσκόλληση; Ναι, ίσως. Θυμάμαι, όταν το αποκτήσαμε, πήρα ένα μεγάλο χαρτόνι, έγραψα και κόλλησα στον τοίχο απέναντι από την πόρτα για να φαίνεται:
 Ουδέν μόνιμο. Όλα προσωρινά. Προσοχή στις προσκολλήσεις.
Όποιος έμπαινε μέσα και το έβλεπε έβαζε τα γέλια μα εγώ δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί.  Όμως ήξερα τι έλεγα. Διαισθανόμουν ίσως από την πρώτη στιγμή ότι κάποτε και αυτό θα αποτελέσει παρελθόν κι όσο περισσότερο δεθώ μαζί του, τόσο περισσότερο θα πονέσω όταν το χάσω.
Μάγος ήμουν;…


Όμως αυτό το κινούμενο σπίτι, μου χάρισε στιγμές που δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω με διαφορετικό τρόπο. Ήρθε στη ζωή μου σχεδόν από μόνο του κι έφυγε πριν προλάβω καν να του πω αντίο. Απλά έφυγε,  μαζί με άλλες ασύγκριτα πιο σοβαρές απώλειες, που μπροστά σ’αυτές, αυτό δεν ήταν τίποτα.

Τώρα ζω σ’ένα κανονικό σπίτι μια κανονική ζωή. Ξέρω όμως ότι η καρδιά μου είναι εκεί.  
Ξέρω επίσης ότι κι αυτό το κανονικό σπίτι που ζω, θα είναι κι  αυτό για λίγο. Απλά δεν ξέρω πόσο ακριβώς  ακόμα θα με φιλοξενήσει.
Γιατί εγώ, σπίτι δεν έχω. Όσο ωραίο, πρακτικό, cosy κι ο,τι άλλο θες κι αν είναι το σπίτι μου, είναι σίγουρο ότι και αυτό σύντομα θα το αποχαιρετίσω. Θα το ευχαριστήσω για την πολύτιμη φιλοξενία του και θα προχωρήσω μπροστά, χωρίς πόνο αυτή τη φορά, αλλά μ’ευγνωμοσύνη.

Γιατί το έχω μάθει πια  το μάθημά μου.
Το να δένεται κανείς με ένα μέρος είναι άκαιρο
γιατί  …ουδέν μόνιμο, όλα προσωρινά.  Προσοχή στις προσκολλήσεις!
Βλάπτουν σοβαρά το συναισθηματικό μας κόσμο…
Αλλά έτσι κι αλλιώς το πραγματικό μας σπίτι είναι μέσα μας και το κουβαλάμε όπου κι αν είμαστε, όπου κι αν πάμε. Αυτό δε θα χρειαστεί να το αποχωριστούμε ποτέ ούτε κι όταν αποχωρήσουμε απ’αυτή τη γήινη περπέτεια…

Όσο για το κατά πόσον έχω αφομοιώσει το μάθημα;
?
Ίσως ναι, ίσως όχι.
Θα φανεί στην επόμενη αλλαγή...



                             Από Καρδιάς

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Χαμογελώντας ξανά








Οι περίοδοι μετάβασης είναι οι δύσκολες όταν τις διανύεις.  Δεν βρίσκεσαι ούτε στο πριν ούτε στο μετά.
Είσαι πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί κι από κάτω κενό.  Η άκρη του σχοινιού δεν φαίνεται γιατί είναι χαμένη στην πιθανότητα των άπειρων δυνατοτήτων που έχεις  συχνά ως ασυνείδητη επιλογή ελεύθερης βούλησης. Αλλά δεν το ξέρεις ή δεν το πιστεύεις…

Παρολ’ αυτά  παραμένω ευγνώμων γιατί μπορώ ακόμα να διακρίνω στην άκρη του τούνελ το φως, αλλά και, γιατί γνωρίζω ότι στο τέλος του τούνελ το φως με περιμένει.

Φαντάζει  σαν ένα μακρινό, αχνό, ασταθές φως ή έτσι μου φαίνεται από δω που το κοιτάζω.  Όμως ξέρω πως, όταν θα καταφέρω να το προσεγγίσω, η σχέση μου μαζί του θα αλλάξει.  Δε θα φαντάζει πια ομιχλώδες,  ούτε φοβερό.  Το κενό δε θα υπάρχει πλέον.  Η απόσταση θα έχει εκμηδενιστεί.   Κι εγώ θα μπορώ να χαμογελάσω ξανά όπως κάποτε.

Η ζωή είναι συναρπαστική μόνο για όσους τολμούν να περάσουν μέσα απο την ομίχλη και την ανασφάλεια του κενού
ώσπου να συναντήσουν το όνειρό τους.



Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Συνειδητοποιώντας





·        Η εμπειρία έχει δύο Δεν: 
 Δεν μεταδίδεται. Δεν επαναλαμβάνεται.


·        Όταν δεν ανήκεις πουθενά,  είσαι ελεύθερος να φύγεις ανά πάσα στιγμή για παντού.


·        Κάποια στιγμή μπορεί το δεδομένο να γίνει ζητούμενο. Γι’ αυτό η κάθε στιγμή είναι πολύτιμη και δεδομένα δεν υπάρχουν …


·        Η ανακύκλωση είναι χρήσιμη για τα σκουπίδια. Όχι για τον άνθρωπο.


·        Για τα πράγματα που αγαπάμε δεν υπάρχει ηλικία.


·        Αιτία κάθε πόνου η αντίσταση.


·        Τίποτα δεν είναι για χόρταση.  Το πολύ μπορεί να οδηγήσει  τελικά στο καθόλου